สวัสดีค่ะ นี่กระทู้แรกนะคะ ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนยังไง ไม่รู้ว่าต้องบริหารยังไง ถึงจะลงตัวกับทุกอย่าง เริ่มจาก4-5ปีที่แล้วตอนที่พ่อแม่ไม่แยกทางมันเคยดีกว่านี้ กล้าพูดว่าเคยดีกว่านี้จริงๆค่ะ ตอนนั้นอยู่ ป.4 แม่ทำงานนิคม ตั้งแต่เล็กจนโตก็เห็นแม่ทำงานโรงงานมาอย่างเดียวแล้วมีชั่วแม่ขายหวยใต้ดินนี่แหละค่ะตอนนั้นก็เด็กมาก แบบตั้งใจเรียนอย่างเดียวไม่คิดอะไรเพื่อนในห้องจะแซงไม่ได้คิดแบบนี้ตั้งแต่อนุบาลยัน ป.6 สอบได้ที่1ตลอดอยากเป็นหมอ พ่อแม่ก็เหมือนจะภูมิใจมากๆคนในหมู่บ้านเวลาออกไปไหนพร้อมแม่หรือพ่อก็จะมีแต่คนชมว่าเลี้ยงยังไงถึงเรียนเก่งเลี้ยงยังไงถึงเป็นเด็กดี ไม่ได้อวยนะคะ หมายถึงเมื่อก่อนแต่เริ่มมาพังละก็เริ่มทิ้งการเรียนหมายถึงยังเรียนแต่ไม่ได้หวังว่าแบบต้องที่1ต้องเข้าใจก่อนเพื่อนต้องได้ที่1เท่านั้น ในขณะที่เพื่อนบางคนในห้องไปเรียนในเมืองเรียนพิเศษเสาอาทิตย์ เรียนพิเศษหลังเลิกเรียนแต่แม่อยากให้ฝึกด้วยตัวเองเขียนหนังสือไม่สวยโดนตีค่ะ ไม่ใช่ครูนคะ แม่ตีค่ะ ครอบครัวเคยดีมากเรื่องเงินแบบชาวบ้านเรียกแม่ว่าแม่เลี้ยง ส่วนพ่อเป็นผู้ใหญ่บ้าน ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อไม่เคยตี ไม่เคยดุด่าเวลาทำการบ้านเสร็จช้าหรือเขียนหนังสือไม่สวยอะไรแล้วแม่ตีพ่อจะเป็นคนปลอบทุกครั้ง แต่หนูไม่ได้แบบสนิทแบบกอดหอมบอกรักอะไรนะคะ แต่รู้แค่ว่าถ้าวันไหนพ่อกับแม่แยกทางกันจะเลือกอยู่กับพ่อ แล้ววันนั้นก็มาถึงค่ะ ม.3 ตอนนั้นอยู่ ม.3ช่วงที่นิคมอุตสาหกรรมภาคเหนือมีปัญหาเรื่องมลพิษ งานน้อยขายหวยก็ไม่ได้แล้ว เริ่มรู้แล้วว่าแม่เริ่มมีปัญหาในการใช้จ่ายอะไรในบ้าน แล้วก็เพิ่งรู้ว่าค่าเทอมค่าน้ำค่าไฟค่าใช้จ่ายกินอยู่เที่ยวทุกมื้ออะไรตั้งแต่เล็กจนโตแม่ค่ะ แม่คำเดียวแล้วแม่ก็ย้ายไปทำงานบ้านเกิด(ฉะเชิงเทรา) หนูก็ตามที่คิดไว้ล่วงหน้าตอนเด็กๆค่ะแม่ไปแล้วน้องไปด้วยน้องแบบพ่อแม่เดียวกันห่างกัน5ปี น้องอยู่กับแม่ หนูอยู่กับพ่อหลังจากแม่ไปอยู่นู่น1อาทิตย์ เรื่องร้ายๆก็เข้ามาค่ะ พ่อมีภรรยาใหม่ หนูแบบแย่สุด คือจะเรียกร้องจะงอแงจะอะไรไม่ได้ทั้งนั้นเพราะพ่อแม่ไม่ได้ทะเลาะกันให้เห็นก่อนแม่จะไป แบบวันแรกที่เขามาบ้านคือทำตัวไม่ถูกพ่อให้ไหว้ก็ไหว้ให้เรียกเขาว่าแม่หนูทำไม่ได้ค่ะ เรียกได้แค่ป้า แต่เลือกที่จะไม่คุยด้วยมากกว่า เขาแก่กว่าแม่หนูเกือบ50แล้วมั้ง พ่อตอนนี้52 แม่ตอนนี้40 แล้วเรื่องที่ทั้งชีวิตนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นหนูรับไม่ได้ที่พ่อมีคนใหม่นอกจากแม่หรือเรียกว่าต่อต้าน ยุคนั้นเรียนเชียงใหม่ แต่กลับบ้านลำพูนกลับถึงบ้านก็1หรือ2ทุ่มหนูก็อ้างพ่อว่าไปบ้านเพื่อน เพื่อนก็เพื่อนจริงๆค่ะเพื่อนผู้หญิงไปร้องให้ไปทำกาารบ้านไปเล่าอะไรที่ต้องเจอในแต่ละวันให้นางฟัง แล้วก็กลับบ้าน ไม่ไกลกันมากค่ะเป็นหมู่บ้านติดๆกัน ปั่นจักรยานไป ห่างจากบ้านหนูประมาณกิโลครึ่งแล้วเรื่องก็เกิด แบบกลับดึกค่ะกลับ4-5ทุ่ทนี่แหละเป็นแบบนี้4-5วันติดเพราะไม่อยากอยู่บ้าน บ้านที่อยู่เป็นเงินแม่ที่ขายที่จากบ้านเกิดสร้าง ฟอนิเจอร์โซฟาตู้เสื้อผ้าตียงโต้ะตู้เครื่องแป้งฟอนิเจอร์ ทำใจหรือข่มอารมณ์ไม่ได้จริงๆค่ะที่เห็นพ่อพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ หนูกลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำเตรียมตารางสอนรีดผ้านอน สักพักพ่อขึ้นมาตบหน้า แล้วก็ตีตามประสาผู้ใหญ่นิดหน่อยไม่รู้เป็นห่วงหรือโมโหที่หนูต่อต้านเรื่องเมียใหม่เขา หน้าชา แบบจิตใจตกต่ำมากค่ะ ผู้ชายคนหนึ่งที่ทั้งชีวิตเรามีแต่เค้าเป็นฮีโร่มาตลอด เป็นคนที่ปกป้องตอนแม่ตีตอนย่าดุตอนที่ทุกอย่างเลวร้ายหนูจะคิดถึงพ่อมากกว่าแม่ แบบหลังจากตบหน้าก็ล้มแบบทำไรไม่ถุกเหมือนฝันร้ายมากๆ หลังจากล้มก็เหยียบคอไม่แรงมากแต่คิดว่าทำขนาดนี้เลยหรอ นี่ลูก แล้วอะไร....แล้วก็ด่าว่างี่เง่าว่าทำไมไม่คุยกับพ่อโตแล้วรับความจริงให้ได้หน่อยแล้วก็แยกย้ายไปนอน หนูไม่รู้ว่าจะโทษตัวเองที่รบความจริงที่พ่อมีใหม่ไม่ได้หรือโทษพ่อที่ทำร้ายใจคนเป็นลูกแบบหนูได้ขนาดนี้ หรือโทษแม่เลี้ยงที่เข้ามา พอเช้าเขาก็ปลุกหนูให้ไปโรงเรียนแบบเดิมแต่หนูบอกเขาว่าไม่ไป ปวดหัว เขาก็ไปออกรถแบบเดิม พ่อขับรถสองแถวแดงค่ะอยู่เชียงใหม่ออกเช้าเพราะไปกลับลำพูนทุกวัน ออกบ้านตั้งแต่ตี4ครึ่งเพราะหนูไม่ได้ไปโรงเรียน หลังจากพ่อไปก็โทรบอกแม่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหนูแบบอยากตายสุดๆพูดไม่ถูกตี5กว่าเตรียมของที่พกไปได้มีโน้ตบุ้ค1เครื่อง มีโทรสับ1เครื่อง มีเงินติดตัว3000แม่โอนให้ ใส่ชุดพละของโรงเรียนออกจากบ้านชุดเดียวบอกปู่กับย่าที่อยู่บ้านไม่ห่างจากบ้านเท่าไหร่ เพราะคนเหนือจะสร้างบ้านเป็นคุ้มค่ะ แบบคนละบ้านแต่โซนเดียวกันพูดไม่ถูกหลังจากวันที่ออกจากบ้านมาวันนั้นก็ไม่เจอพ่ออีกเลยหมายถึงไม่ได้เจอหน้ากันจริงจังเลย 5ปีที่แล้ว อายุ14 การเดินทางจากบ้านไปโรงเรียนดูเป็นเรื่องยากมากค่ะเพราะบ้านห่างจากในเมือง30กิโลประมาน จากในเมืองต่อรถไปเชียงใหม่อีก40กิโล ละจากในเมืองเชียงใหม่ไปโรงเรียนอีกต่อประมาณ5กิโล เรียนแถวอ้อมเมืองนะคะ 3ต่อจากบ้านไปโรงเรียนเพื่อจะไปบอกครูทำเรื่องขอย้ายโชคดีที่เป็นนักเรียนเข้าใหม่ตอน ม.3 โชคดีที่ครูแนะแนวเป็นคนลำพูน เล่าทุกอย่างให้ครูฟัง ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงขอย้าย เรื่องร้ายกว่าคืออีก1อาทิตย์สอบโอเน็ต ม.3ย้ายไม่ได้ครูก็พูดๆให้อยู่จนจบหนูกลัวแบบไม่อยากอยู่เหนือรั้งแบบสุด กลัวพ่อตามมาหาที่โรงเรียน อยู่ต่อก็ไม่ได้ไม่มีหอไม่มีที่พัก ครูค่ะให้อยู่ด้วยแบบหอพักบุคคลากรกินอยู่ซักผ้าชุดนักเรียนหนังสือสมุดครูหาให้จัดให้หมดมีพระคุณมาก อยู่จนจบม.3 ค่ะแล้วก็ย้ายไปอยู่กับแม่ ดีใจมากเหมือนหลุดจากฝันร้ายทุกอย่าง ขาดแขนซ้ายแขนขวายังอยู่ ม.4ก็เรียนโรงเรียนประจำจังหวัดดังสุดในจังหวัดนั้นก็ว่าได้เรียนจนถึงม.5สังคมแบบต้องขึ้นรถเมย์แต่เช้าเพื่อไปเรียนเพื่อนก็แบบบ้าโควเว่อบ้าเกาหลีคุยคนละภาษาอยากเรียนสายวิทย์เพื่ออยากเป็นหมอไม่ติด แต่ติดศิลป์ภาษาจีน อยากเรียนแถวบ้านหรือไม่ต้องเรียนโรงเรียนดังก็ได้แต่ขอเป็นสายวิทย์แต่แม่อยากให้เรียนเพราะมันเข้ายากเด็กระแวกบ้านที่อยู่มีคนเรียนไม่ถึง10คนพูดถึงใส่ชุดพละโรงเรียนก็รู้สึกมีเกรียติแบบภุมิใจใครถามแม่ว่าลูกเรียนไหนแม่ก็ตอบแบบภูมิใจ แต่หนูไม่แล้วก็ไม่จบค่ะ  ออกตอน ม.5เทอม2 กลับมาเรียนสายวิทย์ที่โรงเรียนเดิมตอนม.3 แม่เป็นคนส่งให้ทุกอย่าง ทั้งหนูและน้อง น้องตอนนี้เรียนเอกชน แม่เช่าบ้าน ซื้อรถมอไซร์ จนมาถึงหลังสงกรานต์ปีที่แล้วแม่บอกว่าแม่ไม่ไหวเพราะแม่ส่งทั้งค่ากินค่าหอค่าเทอมค่าชุด หนูก็ไม่เรียนค่ะออกเพื่อจะมาช่วยแม่ ทำงานส่งตลอดเคยทำงานร้านเหล้าที่รุ่นพี่ที่สนิทแนะนำจะแต่งตังยังไงหุดวันไหนก็ได้เรตจ้างน้อยแต่ทิปก็เยอะอยู่เป็นช่วงที่หาเงินได้เยอะมากบบส่งแม่ทุกวัน1เดือนมี30วันส่งทุกวัน ลืมบอกค่ะตอนกลางวันทำงานเป็นบุ้คกิ้งโรงแรม ลูกค้าจากร้านเหล้าแนะนำเพราะเขาเป็นเจ้าของทัวร์ ให้เรต3ชั่วโมง500 1วันถ้าทำเช้าบ่ายก็1000 กลางวันก็ทำงานกลางคืนก็ทำงานมีส่งแม่ค่ะแต่แม่ไม่ยอมบอกเงินต้นรู้แค่ว่าวันนี้แก๊สหมดนะ พรุ่งนี้น้องไปเข้าค่าย ของในตู้เย็นหมด กางเกงพละน้องขาดตรงเข่า ค่าเรียนพิเศษ เงินไม่พอใช้เงินน้องจะไม่พอไปโรงเรียน เคยแบบทั้งเนื้อทั้งัวมี400ก็ส่งทั้ง400 ทำแบบนี้จนได้อา อาคนที่เป็นญาติฝ่ายพ่อสนิทกับพ่อเลี้ยงเรามาตอนเด็กถามจะส่งให้เรียนต่อ เกี่ยวกับวงการพยาบาล เรียนค่ะจนจบ จนแบบได้วุฒิจบแบบแม่รู้ แต่ฝ่ายพ่อไม่มีใครรู้ว่าใครส่งเรียน ตอนนี้เพิ่งออกจากงานที่กรุงเทพมาเลี้ยงเด็กค่ะให้เรต10000 หยุดเดือนละ2ครั้ง ให้ค่าอาหารอีกวันละ150 เฉลี่ย14500 พักฟรี เลี้ยงน้องห้องแอร์ สวัสดิการดีนะคะแต่ไม่มีพี่เลี้ยงคนไหนอยู่ทนหนูอยู่ได้ 1เดือนครึ่งค่ะไม่ไหวจริง อยากรู้แค่ว่าเราเป็น0เราต้องเริ่มยังไงตอนนี้ เพื่อนพี่ๆที่เชื่อถือได้ แต่ละคนก็บอกให้ว่าส่งพอตัว ส่งตามกำลัง ส่งแม่เดือนละ10000ค่ะ อีก2000ให้ทางบ้านแฟนแต่เพิ่งให้เดือนเดียวเองค่ะ อีก3000 คิดค่าเดินทางกลับ1000 อีก2000ติดตัว พอถึงบ้านเรารู้ปัญหาค่าใช้จ่ายบ้านแฟนก็จ่ายค่ะอาหารในครัวต่อมื้อในตู้เย็นซื้อมาตุนๆสงกรานที่ผ่านมาจริงๆต้องมีเงินเที่ยว2000แต่กลายเป็นว่าได้ของขวัญให้กำลังใจในการทำงานต่อของตัวเองคือลิปเมเบอลีนแท่งเดียวนอกจากนั้นหมดไปกับซื้อของเข้าบา้นหมด หนี้แม่นอกระบบทั้งหมดประมาน150000ต่อเดือน นั่นหมายถึง ไม่รวมญาติมิตรสนิทคนใกล้ตัวหนี้หยิบย่อยค่ารถที่ยังผ่อนไม่หมดค่าบ้านที่ต้องจ่ายต่อเดือน ค่ากินแต่ละมื้อ แม่ไม่หนีค่ะ บอกว่ายืมเขามาต้องใช้ แต่ถ้าไม่มีเงินไปปิด2แสนยังไงก็ใช้ไม่หมด หนูส่งเดือนละ10000ปีครึ่งหนี้ถึงจะหมดแต่พูดถึงหลักความจริงส่งไปแม่ก็เงินหมด เงินใช้แต่ละวันไม่มีก็เอาเงินส่วนนี้ที่ส่งให้ไปใช้ กลายเป็นว่ารายจ่ายที่ด่วนกว่าหนี้นอกระบบที่ต้องการปิดมันอาเงินส่วนนั้นไปแล้ว หรือสมมุติหลังจากนี้ได้งานใหม่เฉลี่ยแล้ว15000หนูใช้หยิบย่อยจริงๆ2000คือเปนค่าน้ำมันค่าเดินทางค่ากินนิดหน่อยเพราะอยู่บ้านแฟน 13000หนูต้องทำไงค่ะจะไม่ให้แม่แฟนก็ไม่ได้ เขาไม่ได้ขอแต่เราอยู่บ้านกับเขามา2ปีแล้วเรารับรู้ทุกอย่างค่าน้ำค่าไฟก็2000+ค่ากินแต่ละมื้อของครอบครัวแฟนวันนึงก็500+ เพราะอยู่กัน5คนรวมหนู แต่พ่อแฟนมีรายได้คนเดียวแฟนอายุเท่ากัน น้องแฟนก็อยู่ม.5 ไหนจะเรียนมหาลัยอีก 13000หนูจะทำยังไงค่ะที่เหลือจากเงินเดือน15000 ส่งแม่10000เหมือนเดิม หรือส่งน้อยกว่านี้แล้วเก็บส่วนที่หักจาก10000เก็บไว้เป็นเงินก้อนแล้วลงทุนอะไรสักอย่าง แต่คนเป็นลูกอะค่ะเรารู้รายจ่ายรู้ภาระที่แม่ต้องรับผิดชอบ จากบ้านจัดสรรมาอยู่บ้านเช่าเล็กๆ แม่ไม่เคยใส่ลิปแพงๆแป้งพับไม่เคยเห็นแม่ใช้หน้าสดยังไงอย่างนั้น จะโทษพ่อที่ไม่ช่วยแม่ หรือจะโทษตัวเองที่หาได้น้อยแล้วช่วยแม่ปิดหนี้ไม่ได้สักทีปีกว่าที่ผ่านมาก็ส่งตลอดแต่หนี้มันไม่ลดคือแม่ทำงานโรงงานหนี้นอกระบบที่ยืมมาก็แบบ เอาเอทีเอ็มให้เขาไว้เลยเดือนไหนไม่พอแบบไม่พอค่าเช่าบ้านค่ารถค่าเทอมน้องจริงๆก็ยืมมาอีก1หมื่นเท่ากับว่าดอกเบี้ยขึ้นอีก1พัน แบบนี้หนูจะต้องทำยังไงคะ วิธีไหนที่ทำให้หนี้นอกระบบมันหมด เคยบอกให้แม่มาหย่ากับพ่อแล้วแต่แม่ก็บอกเก็บทรัพสินไว้ ตอนนี้พ่อมีรถ3คัน บ้านก็ทิ้งร้างไม่มีใครอยู่เนื้อที่ก็ไม่เล็กหนูคิดว่าขายก็หน้าจะปิดหนี้ได้แต่แม่กลับบอกว่าใบสมรสยังอยู่ ที่ก็ปล่อยไว้ลูกยังต้องโตอนาคตยังไงก็ยังเป็นของเราแต่ความคิดหนูตอนนี้อยากปิดหนี้มาก บบทำงาน2คนกับแม่+กันเกือบ4หมื่นแต่ไม่มีพัฒนาอะไรเลย แบบทางสว่างก็ไม่มีที่จะแบบมีเงินลงทุนก็ไม่มี2-3พันยังยากเพราะคุยกับแม่ทุกวันได้แต่ให้กำลังใจไปให้อยู่กันได้ยังต้องสู้แต่เพราะหนูไม่เคยตันขนาดนี้หรือเปล่าทั้งๆที่ตั้งแต่หาเงินมาได้จะให้รางวัลตัวเองทำดั้งทำนมซื้อของป็นชิ้นเป็นอันก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมันโมโห จะโกรธใครก็ไม่ได้จะโกรษพ่อที่ไม่ช่วยแม่ทิ้งภาระให้แม่น้องพ่อก็ไม่ได่ส่งเสียนะคะ จะโทษแม่ก็ก็ไม่ได้เพราะหนี้ก้อนแรกที่ยืมมาเพราะให้หนูได้เรียนในเมืองเรียนโรงเรียนดัง
แล้วแม่เงินเดือนแค่22000 แต่มาคำนวนรายจ่ายกับภาระที่ต้องจ่ายแค่ในบ้านมันเกิน ไม่แปลกที่จะมีหนี้เป็นแสน จะไม่ส่งก็ไม่ได้ แม่ก็คือแม่ หนูต้องบริหารส่งแบบไหนดีคะถึงจะช่วยให้หนี้หมดไวไว แค่คำว่าประหยัดมันไม่พอ เพราะไม่ใช่หนี้ที่แบบ3-4หมื่น นี่หลักแสน แค่ดอกเบี้ยก็เกินครึ่งเงินเดือนแม่แล้ว ไม่รู้จริงๆค่ะว่าต้องบริหารยังไง เคยคิดจะตายลายรอบตายไม่ใช่หนีปัญหาตายแบบมีประโยชน์ ตายเพื่อให้แม่เอาปรกันชีวิตที่ทำไว้ให้2ที่เอาเงินประกันมาปิดหนี้ แบบเสริตดูเลยว่าตายแบบไหนได้เงินตอบแทนเต็ม กรรมกว่านั้นแม่บอกว่าขาดส่ง3-4ปีแล้ว555555 ตายฟรีค่ะทีนี้ แบบตันจนแบบทำยังไงดีวิธีไหนดีคะที่จะช่วยแม่ต้องส่งหมดเนื้อหมดตัวไหม หรือต้องเก็บไว้เป็นเงินลงทุนอะไรสักอย่าง แต่พูดถึงหลักความจริงสมมุติมีเก็บเดือนละ2-3000พัน ไม่สิ้นเดือนแม่ก็จะบอกภาระของนางคนเป็นลูกอะค่ะ ใครก็ไม่อยากให้คนที่เป็นทั้งชีวิตลำบากใช่ไหมก็ต้องส่งหนูต้องทำไงคะ คนที่แบบเคยตันแบบหนูช่วยตอบทีนะคะว่าทำยังไงถึงผ่านจุดที่ติดลบแบบหนู อาชีพอะไรที่เป็นทางออกให้ สตีทเม้นอะไรไม่มีเลยเลยค่ะทำงานส่วนมากได้หลังเลิกงานอย่างเดียวมีแต่สลีฟโอนอะค่ะ100ใบ+ เอาไปขอยืมกู้ธนาคารไหนได้ก็อยากทำค่ะ ช่วยบอกทางสว่างทีนะคะ จะซ้ำเติมหรือจะใช้คำพูดอะไรก็ถือว่าหนูเป็นลูกหลานเถอะนะคะแค่ขอแนวทางขอบคุณค่ะ