มันอาจจะ บังเอิญ โลกกลม พรมลิขิต หรือเราลิขิตอะไรยังไงไม่รู้...เจอกันที่ไหนมันไม่สำคัญ แต่สำคัญตรงที่ว่าเรารักกันยังไง
EP 1. เพราะเธอคือรัก❤️❤️
สวัสดีค่ะ เราชื่อ ใบเตยค่ะ เหตุผลที่เอาเรื่องนี้มาเขียนเพราะเราอยากรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือ"พรมหมลิขิต" หรือว่า "เราลิขิต" มโนเพ้อฝันไปเอง และมันจะได้เป็นเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำดีๆ เรารู้จักคนคนหนึ่งผ่านโซเชียลมีเดีย เป็นเวลา 2 ปี ย้อนไปปี ค.ศ. 2015 (2558) ตอนนั้นเรายุฝึกงานที่ จ.นครราชสีมา (โคราช) บังเอิญว่าช่วงนั้นเราอกหัก เหงา เศร้า ซึม ไม่มีเพื่อนคุย ก็เลยหาอะไรเล่น ไปเจอหนังสั้นเรื่องหนึ่งพอดีที่เกี๋ยวกับแอพ BeeTalk เลยลองโหลดมาเล่นดู บังเอิญเราเขย่าเจอใครคนนึง ก็เลยลองคุยแต่ก็แห้ว เค้าชื่อ ปอนด์ค่ะ เค้าเป็นคน ขาวๆ น่าตาตี๋ๆ จัดฟัน แบบก็สเป็กอ่ะ แบบเห็นแล้วถูกซะตา ตอนนั้นเค้าดูเงียบๆ หยิ่งๆ ชวนไปไหนก็ไม่ไป +555 (จริงๆเค้าเป็นคนเงียบๆไม่อะไรมาก) คือเราอยากรู้จักเค้านะ เป็นเพื่อนเค้า ก็เลยลองคุยดู ลองชวนเค้ามาทำงานที่เดียวกับเรา เราเพราะคิดว่าเราคงจะได้รู้จักเค้าจริงๆจังๆ แต่โชคชะตาดันเล่นตลกกับเราไม่ให้เราเจอกัน คือวันที่เค้าจะเข้ามาทำงานที่เดียวกับเรา มันคือวันที่เราจบการฝึกงานและกำลังจะกลับมาเรียนต่อที่บ้าน จ. หนองบัวลำภู ตอนนั้นจำได้ว่าเราคุยกันช่วงนั้น ต้นปี 2015 (2558) คุยกันจนถึงสงกรานต์ และเพื่อนทำงานของเค้าแชทมาบอกกับเรา ปอนด์ เขาไม่ได้ชอบเธอหรอก เธอทำใจเถอะ (จริงๆเพื่อนเขาคงรำคาญเราที่ถามแต่เรื่องเค้า) จากนั้นเราก็พยายามตัดใจมาเรื่อยๆไม่คุยไม่ทัก เค้าไม่ทักเราเช่นกัน ประมาณ 2 เดือนผ่านมา เรารู้ว่าเค้ามีแฟนอยู่ที่ทำงาน ตอนนั้นเราเศร้ามาก ทำใจฏ็ไม่ได้ เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ จึงตัดสินใจเดินออกจากชีวิตเค้าไป ด้วยการบล๊อคเฟส บล็อคทุกเส้นทางที่ติดต่อกับเค้า เพื่อให้เราลืมและตัดใจจากเค้า จากนั้นเราก็พยายามคุยหรือคบกับคนอื่นเพื่อลืมเค้า สุดท้ายก็เลิกคุย เพราะไม่ใช่เค้า จนถึงช่วงปลายเดือนพฤจิกายน ปี 2015 (2558) เราก็กลับมาขอเค้าเป็นเพื่อนในเฟสเหมือนเดิม แต่ไม่ทักเค้าไป เพราะรู้ว่าเค้ามีแฟนยุ ไม่รู้สิ ทำไม? เราไม่เลยลืมเค้าได้สักวัน ค่อยติดตามเค้า อยู่ข้างหลังเค้า ดูเรื่องราวของเค้า ไม่ว่าจะเป็นช่วงวันเวลาดีหรือแย่ของเค้า เราก็ค่อยเป็นเงาส่องมองเค้าและค่อยปลอบเค้าอยู่ไม่ห่าง เราคิดว่าการกลับมาของเราครั้งนี้ เราจะเพื่อนให้ได้สักวัน ในช่วงเค้ามีปัญหาเราก็คุย พอเค้า ok เราก็จะหายไป เพราะรู้ว่าเค้ามีแฟนยุแล้ว ไม่อยากให้เค้ามีปัญหากัน เป็นมาแบบนี้เป็นเวลาเกือบ 1 ปี สำหรับเค้า เค้าไม่เคยรู้หรอกว่าเราอยู่ข้างๆเค้า ไม่เคยไปไหน เค้าคงคิดว่าเราเข้ามาเพื่อคุยเล่นๆกับเค้าเฉยๆ ไม่เห็นรู้เลยว่าเราเจ็บมากแค่ไหน ที่เห็นเค้ารักกับคนที่อื่นที่ไม่ใช่เรา วันเกิดเค้าเราทำได้แค่ส่งข้อความอวยพรทุกปี ความจริงเราอยากไปขึ้นถือเค้กในเค้าเป่า แต่ทำอะไรไม่ได้เลย อาจจะเป็นเราอยู่ไกลหรือเค้าไม่เคยมองเค้าในสายตาก็ไม่รู้ จนเข้าปี 2016 (2559) พอรู้ว่าเค้าเลิกกับแฟนเค้า เราก็เสียใจนะ เสียใจที่รู้ว่าเค้าต้องเศร้า เราก็ทักเฟสไปปลอบใจเค้าเลย แล้วเราก็เป็นหน้าที่เดิมคือ มาๆหายๆ เราเคยบอกเค้านะว่ากลับไปเมืองย่าโม จะไปทำงานที่นั้น แต่ก็เกิดปัญหาชีวิตเสียก่อน ก็ไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้งหนึ่ง เรากับเค้าเริ่มมาคุยกันจริงๆจังก็ตอนปี 2017 (2560) เราคิดว่าคราวนี้เราจะเป็นเพื่อนเค้าให้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าเราก็ทำอะไร ที่ไหน คบใคร เราไม่มีเคยลืมเค้าได้สักวัน เราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร คนที่เราไม่เห็นหน้าเลยสักครั้ง แต่ทำไมเราลืมเค้าไม่ได้
เพราะเธอคือรัก (พรหมลิขิตหรือเราลิขิต)
EP 1. เพราะเธอคือรัก❤️❤️
สวัสดีค่ะ เราชื่อ ใบเตยค่ะ เหตุผลที่เอาเรื่องนี้มาเขียนเพราะเราอยากรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือ"พรมหมลิขิต" หรือว่า "เราลิขิต" มโนเพ้อฝันไปเอง และมันจะได้เป็นเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำดีๆ เรารู้จักคนคนหนึ่งผ่านโซเชียลมีเดีย เป็นเวลา 2 ปี ย้อนไปปี ค.ศ. 2015 (2558) ตอนนั้นเรายุฝึกงานที่ จ.นครราชสีมา (โคราช) บังเอิญว่าช่วงนั้นเราอกหัก เหงา เศร้า ซึม ไม่มีเพื่อนคุย ก็เลยหาอะไรเล่น ไปเจอหนังสั้นเรื่องหนึ่งพอดีที่เกี๋ยวกับแอพ BeeTalk เลยลองโหลดมาเล่นดู บังเอิญเราเขย่าเจอใครคนนึง ก็เลยลองคุยแต่ก็แห้ว เค้าชื่อ ปอนด์ค่ะ เค้าเป็นคน ขาวๆ น่าตาตี๋ๆ จัดฟัน แบบก็สเป็กอ่ะ แบบเห็นแล้วถูกซะตา ตอนนั้นเค้าดูเงียบๆ หยิ่งๆ ชวนไปไหนก็ไม่ไป +555 (จริงๆเค้าเป็นคนเงียบๆไม่อะไรมาก) คือเราอยากรู้จักเค้านะ เป็นเพื่อนเค้า ก็เลยลองคุยดู ลองชวนเค้ามาทำงานที่เดียวกับเรา เราเพราะคิดว่าเราคงจะได้รู้จักเค้าจริงๆจังๆ แต่โชคชะตาดันเล่นตลกกับเราไม่ให้เราเจอกัน คือวันที่เค้าจะเข้ามาทำงานที่เดียวกับเรา มันคือวันที่เราจบการฝึกงานและกำลังจะกลับมาเรียนต่อที่บ้าน จ. หนองบัวลำภู ตอนนั้นจำได้ว่าเราคุยกันช่วงนั้น ต้นปี 2015 (2558) คุยกันจนถึงสงกรานต์ และเพื่อนทำงานของเค้าแชทมาบอกกับเรา ปอนด์ เขาไม่ได้ชอบเธอหรอก เธอทำใจเถอะ (จริงๆเพื่อนเขาคงรำคาญเราที่ถามแต่เรื่องเค้า) จากนั้นเราก็พยายามตัดใจมาเรื่อยๆไม่คุยไม่ทัก เค้าไม่ทักเราเช่นกัน ประมาณ 2 เดือนผ่านมา เรารู้ว่าเค้ามีแฟนอยู่ที่ทำงาน ตอนนั้นเราเศร้ามาก ทำใจฏ็ไม่ได้ เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ จึงตัดสินใจเดินออกจากชีวิตเค้าไป ด้วยการบล๊อคเฟส บล็อคทุกเส้นทางที่ติดต่อกับเค้า เพื่อให้เราลืมและตัดใจจากเค้า จากนั้นเราก็พยายามคุยหรือคบกับคนอื่นเพื่อลืมเค้า สุดท้ายก็เลิกคุย เพราะไม่ใช่เค้า จนถึงช่วงปลายเดือนพฤจิกายน ปี 2015 (2558) เราก็กลับมาขอเค้าเป็นเพื่อนในเฟสเหมือนเดิม แต่ไม่ทักเค้าไป เพราะรู้ว่าเค้ามีแฟนยุ ไม่รู้สิ ทำไม? เราไม่เลยลืมเค้าได้สักวัน ค่อยติดตามเค้า อยู่ข้างหลังเค้า ดูเรื่องราวของเค้า ไม่ว่าจะเป็นช่วงวันเวลาดีหรือแย่ของเค้า เราก็ค่อยเป็นเงาส่องมองเค้าและค่อยปลอบเค้าอยู่ไม่ห่าง เราคิดว่าการกลับมาของเราครั้งนี้ เราจะเพื่อนให้ได้สักวัน ในช่วงเค้ามีปัญหาเราก็คุย พอเค้า ok เราก็จะหายไป เพราะรู้ว่าเค้ามีแฟนยุแล้ว ไม่อยากให้เค้ามีปัญหากัน เป็นมาแบบนี้เป็นเวลาเกือบ 1 ปี สำหรับเค้า เค้าไม่เคยรู้หรอกว่าเราอยู่ข้างๆเค้า ไม่เคยไปไหน เค้าคงคิดว่าเราเข้ามาเพื่อคุยเล่นๆกับเค้าเฉยๆ ไม่เห็นรู้เลยว่าเราเจ็บมากแค่ไหน ที่เห็นเค้ารักกับคนที่อื่นที่ไม่ใช่เรา วันเกิดเค้าเราทำได้แค่ส่งข้อความอวยพรทุกปี ความจริงเราอยากไปขึ้นถือเค้กในเค้าเป่า แต่ทำอะไรไม่ได้เลย อาจจะเป็นเราอยู่ไกลหรือเค้าไม่เคยมองเค้าในสายตาก็ไม่รู้ จนเข้าปี 2016 (2559) พอรู้ว่าเค้าเลิกกับแฟนเค้า เราก็เสียใจนะ เสียใจที่รู้ว่าเค้าต้องเศร้า เราก็ทักเฟสไปปลอบใจเค้าเลย แล้วเราก็เป็นหน้าที่เดิมคือ มาๆหายๆ เราเคยบอกเค้านะว่ากลับไปเมืองย่าโม จะไปทำงานที่นั้น แต่ก็เกิดปัญหาชีวิตเสียก่อน ก็ไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้งหนึ่ง เรากับเค้าเริ่มมาคุยกันจริงๆจังก็ตอนปี 2017 (2560) เราคิดว่าคราวนี้เราจะเป็นเพื่อนเค้าให้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าเราก็ทำอะไร ที่ไหน คบใคร เราไม่มีเคยลืมเค้าได้สักวัน เราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร คนที่เราไม่เห็นหน้าเลยสักครั้ง แต่ทำไมเราลืมเค้าไม่ได้