[เป็นกระทู้บ่น พูดคนเดียว อยากเก็บไว้เป็นบันทึกเฉยๆ]

ในชีวิตนี้ ไม่เคยคิดจะเป็นติ่งเกาหลีมาก่อนเลย ตั้งแต่สมัยประถมเคยชอบเพลงของเอสเจแต่ด้วยความที่ตอนนั้นไม่เข้าใจว่า ทำไมคนถึงกรี๊ดเกาหลีกันขนาดนั้น ภาษาก็ฟังไม่รู้เรื่อง ใครเป็นใครกันบ้างก็จำไม่ได้ ตอนนั้นเรียกว่าเกือบอคติอ่ะ แบบรำคาญเพื่อนไรงี้ แต่โดนเปิดกรอกหูฟังทุกวัน จนเวลาผ่านไปในช่วงมัธยม ไม่เจอเพื่อนที่เป็นติ่งเกาหลีเท่าไหร่ บวกกับส่วนตัวตามแต่ดาราไทย ความอคติกับติ่งเกาหลีลดน้อยลงแล้ว เริ่มฟังเพลงเกาหลีมากขึ้นจากการดูซีรีส์ ฟังแต่เพลงไม่รู้จักคนร้องหรอก เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะไม่เป็นติ่งเกาหลีเด็ดขาด เพราะตอนนั้นที่ตามดาราไทยเราว่าเราเข้าใจความรู้สึกของการเป็นติ่งนะ คนไทยด้วยกันมันคุยกันได้ มันตามกันได้ง่ายๆ เจอกันบ่อยๆได้ไรงี้ ถ้าติ่งเกาหลีนี่เค้าทนการตามแค่ในจอได้ยังไง บางวงไม่เคยมาไทยเลยไรงี้ เรารู้สึกว่ามันทรมานอ่ะ เลยขอเป็นติ่งไทยดีกว่า จนเข้ามหาลัยมาค้นพบว่า ตัวเองเป็นเพียงไม่กี่คนที่ไม่ติดตามเกาหลีอ่ะ และมันแบบคุยกับใครไม่รู้เรื่อง ตอนนั้นไม่แคร์อะไรนะ แต่เวลาฟังเพื่อนคุยกันเหมือนได้เก็บข้อมูลไปด้วย เวลาฟังเพลงก็ฟังกับมันไปด้วย รู้ตัวอีกทีกลายเป็นช่วงนั้นเปิดฟังแต่เพลงเกาหลีและอ่ะ และติดซีรีส์หนักมากด้วยเพราะเพื่อนลากมาดูด้วยกัน จนวันนึงเปิดฟังเพลงแล้วมันรันไปเองใช่มะในยูทูป ปกติฟังไม่เคยดูเอ็มวีจนมาเพลงdopeของบังทันนี่แหละ หันไปดูพอดีแล้วชอบท่าเต้นมากเลย แบบเห้ย เจ๋งว่ะ แล้วก็ดูซ้ำไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีคือเสิร์ชคำว่าBTSในยูทูปแล้วนั่งดูทีละเพลงๆ ตอนนั้นติดมาก ดูมันทั้งวันทั้งคืน ชอบการเต้นของพวกเค้ามากๆ ตั้งแต่สมัยเดบิวต์จนถึงล่าสุดการเต้นของพวกเค้ามันทำให้เรารู้สึกประทับใจมาก บวกกับทำนองเพลงที่ฮิปฮอป มันสนุก มันติดปาก จนเริ่มหาข้อมูลของสมาชิกแต่ละคน รู้ตัวอีกทีก็นั่งดูรุกกี้คิง AHL ย้อนกลับไปดูบังทันรัน โหลดวีแอพมาเพื่อนั่งดูคลิปพวกนาง นั่งดูบังทันบอมบ์ ตามเก็บทุกคลิปที่เกี่ยวกับพวกนาง เอาไปคุยกับเพื่อนแล้วก็คิดว่า เออนี่คือสิ่งที่เรียกว่ากำลังเป็นติ่งใช่มั้ย ในทวิตเตอร์จากที่ทามไลน์มีแต่แอคคำคมกลายเป็นมีแต่แอคบ้านไซต์เกาหลี แอคซับไทยนู่นนี่นั่นจนคนอันฟอลไปหลายคน5555555  แต่ก็โนสน มีความสุขกับการมองผู้ชายผ่านจอนี่แหละ พวกเขาทำให้เรายิ้ม จนวันที่พวกเขาออกอัลบั้มล่าสุด เคยคิดว่าถ้าจะติ่งก็ไม่อยากเสียตังค์เยอะเพราะยังเรียนอยู่ และไม่เข้าใจว่าเสียตังค์ไปทำไม ชั้นเสพเพลงจากยูทูปเอาก็ได้ จนมารู้ว่าการซื้ออัลบั้ม การซื้อแพคเกจจากแอพแล้วฟังอะไรพวกเนี้ยมันทำให้เขาได้รางวัลนะ รู้ตัวอีกที ก็กดสั่งอัลบั้มไปเฉยเลยอ่ะ รู้สึกแค่ว่าอยากเห็นรอยยิ้มพวกเขาในงานวันรับรางวัล เราคงมีความสุขมาก จนประกาศคอน ก็ตัดสินใจไปแม้จะไม่มีเพื่อนไปเลย  แต่รู้ว่าเขามาปีละครั้ง เราอยากเจอเขา ก็ได้เพื่อนช่วยกดบัตรได้ ยิ่งใกล้วันคอนก็ยิ่งตื่นเต้น ได้มีโอกาสคุยกับอาร์มี่หลายคนจากการทักในทวิตเตอร์ด้วย รู้ตัวอีกทีก็ไปหาบังทันที่โชว์ดีซีแล้ว555555 ตอนเจอครั้งแรก เราอยู่หน้าสุด เราไม่ถ่ายรูปถ่ายคลิปอะไรเลยเราอยากมองพวกเขานานๆ ให้ตายเถอะ เหมือนในรูปเลยอ่ะ แค่ขยับได้ 555555 อยู่ดีๆก็ร้องไห้อ่ะ วีเดินออกมาคนแรกในลุคแบบโคตรคูล พี่ก้าตัวเล็กขาวน่ารักมาก ยิ้มน่ารักสุดๆ นัมจุนหล่อมาก จองกุกน่าหมั่นไส้มาก555555 จีมินก็แก้มน่ากัดมาก พี่จินโคตรเทพบุตร หน้าเล็กสูงขาว โฮซอกก็ยิ้มตลอด ร่าเริงมาก เล่นกับแฟนคลับด้วย จนพวกเขากลับไป เราก็ยังยืนยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า เห็นแค่นั้นอ่ะ ทำไมถึงประทับใจขนาดนี้ก็ไม่รู้ จนวันคอน สิ่งที่ประทับใจก่อนเริ่มคอนก็อาร์มี่นี่แหละ ไม่รู้จักแต่เราเดินไปด้วยกันได้ เราคุยกันได้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากเลย เข้าคอนไปนั่งคนเดียวคนข้างๆก็ชวนคุยก่อนคอนเริ่มมันรู้สึกอุ่นใจสุดๆอ่ะ พอคอนเริ่มเราว่าเราฟังเพลงบังทันและร้องตามได้เกือบทุกเพลงเลยนะ แรปบางท่อนก็แรปได้อ่ะ แฟนชานท์ก็ท่องมาอย่างดี ถึงเวลาจริงๆ ให้ตายเถอะ ลืมร้องลืมแฟนชานท์ลืมทุกอย่าง ตะลึงกับการที่เห็นทั้งเจ็ดคนเต้นอยู่ข้างหน้ามาก แบบอมกกก เจ๋งเว่อร์ แสงสีเสียง ไหนจะแบคอัพใส่แขนกุดอีก โอ้ยยย เพิ่งจะตั้งสติได้ตอนพวกเขาแนะนำตัวนั่นแหละ น่ารักมากเลยที่พวกเขาไม่ใช้ล่าม เราเห็นถึงความพยายามในการพูดไทยแล้วเรารักมากเลยอ่ะ ถึงจะอ่านจากจอแต่ก็ต้องซ้อมมาไม่น้อยที่จะรู้จักวรรคคำ และรู้ความหมายอ่ะ พยายามกันมากๆเลยเก่งมาก แล้วพอคอนเริ่มไปเรื่อยๆประทับใจท่าเต้นของหนุ่มๆแล้วช่วงโซโล่คือ แต่ละคนทำดีมาก จองกุกกล้ามขาแบบว่า อมกกก ดีงามม การเต้นของน้องคือดึงดูดอ่ะ พอมาจีมิน คือที่สุด ชอบมาก ชอบการเต้นของจีมินมากมันดูพริ้วๆแต่ก็แข็งแรง และดึงดูดสุดๆ สายตาของน้องอีก พอมาพี่ก้า เราไม่รู้ความหมายเพลงนี้หรอก แรปไม่ได้ด้วย แต่ด้วยองค์ประกอบหลายๆอย่าง จากเครื่องสี แสง และหน้าพี่ก้าเอง มันทำให้เรามองเขาแล้วนึกถึงที่เขาเป็นสมัยก่อนจนพัฒนามาเป็นชูก้า บีทีเอสวันนี้อยู่ดีๆเราก็ร้องไห้ พี่เค้าเก่งมากเลย เก่งมากๆจริงๆ รักพี่เค้ามากๆ โซโล่นัมจุนก็ดี แสงสีเสียงทุกอย่างมันดึงดูดหมด สายตานัมจุน เสียงทุ้มต่ำของเขามันทำให้เราฟังแบบนิ่งๆมองแบบไม่กระพริบตาเลยอ่ะ โซโล่วีก็ดีสุดๆ การจิกกล้องของนางทำเราตายไปหลายรอบ ไฮโน้ตดีมาก เก่งมาก เก่งสุดๆ โซโล่โฮซอกสนุกมาก รักที่เขาให้อาร์มี่ร้องแล้วมองด้วยสายตาปริ่มสุดๆ น้ำตาคลอ คนอะไรเก่งทุกอย่างแล้วทำได้ดีทุกอย่าง เสียงสดนางเพราะมาก แรปก็ดี เต้นก็เก่งมากกกกก รอยยิ้มที่เห็นแล้วไม่ยิ้มตามไม่ได้อ่ะ โซโล่พี่จินก็ขนลุกมาก ทำไมถึงเก่งขนาดนี้ เสียงพี่แกดีมากๆดีสุดๆ ยิ่งอาร์มี่ร้องด้วยขนลุกกมากอ่ะ  เป็นคอนเสิร์ตครั้งแรกในชีวิตที่ดีและร้องไห้หลายรอบมาก ประทับใจทุกอย่าง รักเด็กๆมากขึ้นๆเรื่อยๆเลย
เสียดายและเสียใจมากที่เพิ่งมาติ่งไม่นานและไม่เข้าใจติ่งเกาหลี แต่จากนี้ไปเรื่อยๆสัญญาเลยว่าจะบินไปกับบังทันและอาร์มี่จนกว่าจะล้มละลาย5555555