ถ้าถามว่าฉุกเฉินจริงเป็นแบบไหน จะลองยกตัวอย่างให้ดูนะคะ ของตัวเองเจอมากับตัว
เริ่มตอนประมาณสามทุ่ม ปวดท้องมาก จนถึงเที่ยงคืน มีท้องเสียสองรอบ อาเจียนอีกสองรอบ สถานะสุดท้ายคือกองอยู่กับโถส้วม เวียนหัว ขาหมดแรงลุกไม่ไหว แฟนอุ้มพามา ร.พ.พระมงกุฏ หน้าทางเข้าห้องฉุกเฉิน นายพยาบาลมาเปิดประตู ตอนนั้นจำได้สติ 50% เขาให้ลุกมานั่งรถเข็น โงหัวลากสังขารออกมาจากรถได้ก้าวเดียวแล้วล้มพับ ขาสั่นยืนไม่ไหว เค้าเลยวิ่งไปเอาเตียงเข็นมาแทน
พอขึ้นเตียงได้ ก็โดนเข็นไป ผ่านคัดกรองฉุกเฉิน นึกว่าจะได้เข้าห้องฉุกเฉินไปรักษาเลย ไม่ ไม่ได้รักษาค่ะ พยาบาลถามแล้วยังตอบได้ มองนับนิ้วถูกต้อง สติยังอยู่ครบ เลยให้นอนรอคิวไป
รอไปประมาณ 2 ชม. จำได้ว่าแฟนมากระซิบว่าจะตีสองแล้ว ยังไหวไหม ไปเอกชนไหม ก็ไม่รู้จะตอบยังไง ท้องมันก็ปวดมากอยู่อย่างนั้นแหละ แล้วไปเอกชนคือโดนเป็นหมื่นแน่ๆ ก็เลยยืนยันที่จะรอ ก็เค้ายังไม่รักษาให้ก็ต้องทนรอต่อไป ตอนนั้นคือนอนกอดขวดอ๊วก(เหมือนขวดนมแกลลอนตัดขวาง)ที่ขอเมื่อชม.ที่แล้ว เพราะคลื่นไส้ตลอดแล้วก็อ๊วกลมออกมาหลายรอบ

สุดท้าย เกือบตีสามมั้งกว่าจะได้รักษา ตอนพยาบาลเข็นเข้าไปนี่คือคิดในใจเลยนะ ดีนะที่ตูไม่นอนตายหน้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว แต่พอเข้าไปในห้อง ขอกลับคำพูดเลย รู้สึกผิดมาก อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ดูเงียบสงบ แต่ข้างในนี่วุ่นวายยิ่งกว่าตลาดสด ดูแต่ละคนที่นอนในห้องนั้นนี่คือ อาการร่อแร่กันเยอะมาก ไม่เลือดสาดก็ใส่ท่อช่วยหายใจ วินาทีนั้นรู้เลยว่า จริงๆแล้วความหมายของฉุกเฉินเป็นยังไง ตอนเที่ยงคืนเราปวดมากรู้สึกจะตาย แต่รอมาสามชม.ก็ไม่ตายนิ แต่บางคนในนี้ ถ้ารอชม.เดียว น่าจะตายแน่ๆ สุดท้ายเราก็โดนแอดมิทนะคะ อาหารเป็นพิษ ติดเชื่อในกระแสเลือด เม็ดเลือดขาวสูง ก็ได้ยาฆ่าเชื้อมา แค่นั้นเอง วิธีรักษา
ปล. ต้องแอดมิทสามวัน รวมค่าใช้จ่าย ประมาณ 5500 บาทค่ะ ถ้าไปร.พ.เอกชนคงอ่วมกว่านี้เยอะ