ตั้งใจจะเขียนถึงละครเรื่องนี้มาสักพักแล้วแต่ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ เพิ่งไล่ดูจบตอนที่ 11 เมื่อวานนี่เอง ส่วนตัวแล้วเป็นแฟน....หงส์แดง เอ้ย บ่วงหงส์ ที่เป็นหนังสือ แต่ไม่เคยมีโอกาสดูเวอร์ชั่นก่อนหน้านี้สักที ทั้งเวอร์ชั่นคุณหน่อย (ยังเด็กอยู่มาก) แล้วก็แพนเค้ก (อยู่ในวัยที่ไม่ค่อยดูทีวี) บ่วงหงส์เป็นนิยายเล่มหนึ่งที่ชื่นชอบมากๆ อ่านรอบแรกตอนอยู่มัธยม และเพิ่งซื้อมาอ่านอีกครั้งตอนละครใกล้ออนแอร์นี่เอง ชอบในพัฒนาการของตัวละครอย่างพิมพ์ลภัส ชอบอารมณ์ตัวเองที่เปลี่ยนไปมาระหว่างอ่าน พิมพ์ลภัสคือตัวแทนของมนุษย์คนหนึ่ง ที่ไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนดีของสังคมมาตั้งแต่เริ่มต้น แต่เป็นคนหนึ่งที่พร้อมจะทำให้สิ่งที่ถูก รับผิดชอบ และปรับตัวไปในทางที่ดีขึ้น ตามคนรอบข้างและตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป อีกสิ่งหนึ่งคือชอบในความมั่นใจในสัญชาตญาณตัวเองและความมั่นคงในผู้หญิงที่รักของรเมศ...แม้จะปากแข็งมากๆ ก็ตาม
เมื่อได้ยินมาว่าเวอร์ชั่นนี้จะยึดตามหนังสือเป็นส่วนใหญ่ ก็ทำให้ยิ่งใจจดใจจ่อ และคาดหวัง...ส่วนตัวแล้ว “ไม่ผิดหวัง” ที่ตั้งใจดู อาจเป็นเพราะชอบสไตล์การดำเนินเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไปอยู่แล้ว มีบ้างที่บางฉากอาจขัดหู ขัดตา หรือขัดใจ แต่ก็ย้ำอีกครั้งว่า...ไม่ผิดหวัง เพราะสิ่งที่อยู่ในหนังสือและอยากเห็นในละคร มาเกือบครบ ยกเว้นเสียแต่นายสิงห์ก็เท่านั้น สิ่งที่อยากเห็นและตั้งใจดูที่สุดคือการพัฒนาการของพิมพ์ลภัส ซึ่งในละครทำได้ดีก็ทำได้ดีเลยทีเดียว ยังคงคาแรคเตอร์บุคคลที่ทำให้พิมพ์ลภัสเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น เช่น คุณพัชรี คุณวิมล คุณนงนุช กานดา จินตนา และแหวกละครมาบ้างคืออภิชาต คำพูด เหตุการณ์ต่างๆ ยกมาได้เกือบทั้งหมดและมีเพิ่มเติมมาบางส่วนด้วย ในส่วนที่เพิ่มขึ้นมาเรื่องชาวบ้านและที่ดินของพ่ออุ๊ยก็ทำให้เรื่องชัดเจนขึ้นมากทีเดียว ชอบในฉากเพิ่มขึ้นมาเรื่องไฮเดรนเยีย และพิมพ์ลภัสแบบเก่าหรือแบบใหม่ มาช่วยเพิ่มเหตุผลว่าทำไมพิมพ์จึงมีใจให้กับรเมศ
ขอพูดในส่วนของแคสติ้งที่พูดถึงกันเยอะมากในช่วงแรกๆ บ้าง
รเมศ – อายุราวสามสิบเศษ ใบหน้าขาว หนวดเคราโกนเกลี้ยงเกลา จมูกได้รูปสวย ริมฝีปากบาง ตาสีอ่อนเข้ากับผมหยักศกสีอ่อน หน้าตาแบบนี้สวยราวกับผู้หญิงจนพิมพ์ลภัสพิจารณาครั้งแรกก็คิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นเกย์แน่ๆ ไม่มีอะไรน่าสงสัยสำหรับเจมส์ จิรายุ ที่จะมารับบทนี้ ส่วนตัวแล้วปลื้มปริ่มกับปลัดศรัณย์ ในปดิวรัดามาก่อน เลยเชื่อว่าเจมส์จะต้องเป็นรเมศที่ใกล้เคียงกับหนังสือมากแน่ๆ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ภายนอกดูสำอางค์ อ้อนแอ้น แต่บทจะจริงจังขึ้นมาที่ไรก็โหดได้เรื่อง นี่แหละใช่เลยคุณรเมศ ยิ่งสายตาหวานฉ่ำเมื่อมองพิมพ์ลภัส เล่นเอาคนดูหวั่นไหวแทนเลยทีเดียว ส่วนตัวแล้วคิดว่า เจมส์ทำได้ดีมากๆ ในบทรเมศ
พิมพ์ลภัส – สูงกว่ามาตรฐานสตรีไทยทั่วไป ผิวขาวจัด ใบหน้าไม่สวยหวาน แต่คมคายและมีเสน่ห์ชวนมองอย่างน่าประหลาด จมูกเชิด ริมฝีปากอิ่ม และดวงตาดำขลับราวกับนิล ส่วนตัวแล้วคิมเบอร์ลี่ก็มีส่วนใกล้เคียงกับภาพของพิมพ์ลภัสในหนังสืออยู่ มีสิ่งเดียวที่อาจจะขัดตาไปบ้าง คือ ท่วงท่าการเดินของพิมพ์ลภัสในละครไม่สง่าผ่าเผยเท่าที่ควร แต่ในส่วนการแสดงอื่นๆ เช่น ดราม่า ตลก เชิด วีน เหวี่ยง ดื้อรั้น คิมเบอร์ลี่ก็ทำได้ดีตามมาตรฐาน ดูแล้วเพลินตา ดึงดูด ให้สังเกตปาก จมูก ตา ใบหน้า จนทำให้ลืมๆ คาแรคเตอร์พิมพ์ลภัสในจินตนาการที่น่าจะเดินได้สง่ากว่านี้ไปเลย แต่โดยรวมแล้วนี่คือพิมพ์ลภัสน่าติดตามมากๆ ว่าจะมีพัฒนาการอย่างไร จะรับมือกับสิ่งต่างๆ ได้มากน้อยแค่ไหน ในละครทำได้ดีที่สื่อให้เห็นว่าพิมพ์ลภัสก็คล้ายกับไฮเดรนเยีย ที่อาจจะดูเย็นชาเพราะเกิดในเมืองหนาว แต่ดอกไฮเดรนเยียก็สามารถปรับตัวเปลี่ยนสีไปตามค่ากรด-ด่าง ในดิน เหมือนกับพิมพ์ลภัสที่เกิดมาสุขสบายแต่เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป เธอก็พยายามจะปรับตัวให้เข้ากับสิ่งที่เป็น
พูดถึงเรื่องบทและการตัดต่อ...มีบ้างที่ขัดตา และ ขัดใจ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด บทเรื่องนี้จะหลุดๆ ไปบ้างบางฉาก แต่โดยรวมก็ถือว่าดีมากกว่าแย่ บทที่พลาดจังๆ มีแค่เรื่องจินตนาที่ไปโผล่ตอนมาธวีต้องขอโทษพิมพ์ลภัสทั้งที่ตัวเองลาพักร้อน และการพูดเสียงดังของมาธวีในห้องอาหารเรื่องคู่หมั้นของรเมศ ถ้าพูดเบากว่านี้หรือปรับบทให้เดินใกล้ๆ แล้วตอกย้ำข้างหู จะเป็นอะไรที่พีคมากๆ ในส่วนยิบย่อย เช่น บทยศพลที่มีมากเกินไป เช่นเดียวกับการตัดต่อที่บางครั้งขาดความต่อเนื่อง ฉากหนึ่งกำลังจะพีค ก็ตัดไปอีกฉากหนึ่งทันที พอตัดกลับมาอารมณ์ที่กำลังมา ก็หายไปซะแล้ว
ในส่วนของบทตอนที่ 11 เสียดายช่วงก่อนที่จะขายเข็มกลัดหงส์ น่าจะขยี้ใจความของเรื่องนี้ให้ชัดเจนกว่านี้ จขกท รอคอยฉากนี้มากที่สุด ขอยกคำเปรยด้านหลังปกนิยายและส่วนหนึ่งของเนื้อหาในนิยายมาละกัน
“หากวินาทีนั้นหญิงสาวกลับมองเห็นหงส์ในมืออย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันจบลงแล้ว...หมดเวลาที่จะหลอกตัวเองและเพ้อพก ว่าตัวเองเป็นหงส์อันโสภาที่ติดบ่วงนายพราน ตัวหล่อนเองไม่ใช่หงส์หรอก อย่างมากก็เป็นได้แค่ห่านขาว ที่หลงเชิดชูคอหลงเงาตัวเองที่สะท้อนบิดเบี้ยวในน้ำ เห็นขนขาวคอยาวก็หลงนึกว่าตัวเองเป็นพญานก ซ้ำร้ายยังถักทอบ่วงจากความทะยานอยาก เหลาะแหละ ฟุ้งเฟ้อ ฟุ่มเฟือย เอาแต่ใจตน และจมไม่ลงมาร้อยรัดตัวเองไว้
ไม่มีนายพรานเลวร้ายคนไหนมาวางบ่วงวางแร้วดัก...
พิมพ์ลภัสเองทั้งนั้นที่โง่แหย่เท้าตัวเองลงไปเพื่อพันธนาการตัวเองกับปัญหา เมื่อดิ้นไม่หลุด ก็มาคร่ำครวญหลอกตัวเองว่าหลงกลนายพราน”
ภาพ สถานที่ และเสียง...เรื่องนี้แปลกตาไปมากจากละครที่เคยดู ภาพละมุน แต่บางทีการปรับสีอ่อนเกินไป ทำให้ละครดูเรียบๆ และลดทอนความเข้มข้นของอารมณ์ในฉากนั้นไป ชอบที่สุดคือการทำไตเติ้ล และโรงแรมเชียงรายจารวี สวยงามสมคำร่ำลือจริงๆ แต่อยากบอกว่าภาพไตเติ้ลที่แปลกใหม่ก็สามารถทำให้ผู้ชมบางส่วนหายไปเช่นกัน เช่น คุณยายวัย 70 ปี ที่บ้านของข้าพเจ้าเอง เจอมากับตัวตอนสงกรานต์ แกบอกว่าละครอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีอะไรเลย ทั้งๆ ที่แกดูแค่ไตเติ้ลเท่านั้น (แถมโดนยึดรีโมทด้วย) แต่ส่วนตัวแล้วชื่นชมและดีใจที่มีอะไรใหม่ๆ มาให้ดูกัน
จะตีหนึ่งแล้ว เริ่มพิมพ์มาตั้งแต่กามเทพออนไลน์จบไป สุดท้ายนี้ก็อยากจะขอบคุณคนทำละครเรื่องนี้ ที่เข้าใจว่าคนอ่านหนังสือเล่มนี้ ต้องการเห็นอะไร และขอบคุณที่ทำให้ภาพที่จินตนาการขึ้นตอนอ่านหนังสือ ไม่ผิดเพี้ยนไปมากนัก
[บ่วงหงส์...ขอบคุณสำหรับความเข้าใจ]
เมื่อได้ยินมาว่าเวอร์ชั่นนี้จะยึดตามหนังสือเป็นส่วนใหญ่ ก็ทำให้ยิ่งใจจดใจจ่อ และคาดหวัง...ส่วนตัวแล้ว “ไม่ผิดหวัง” ที่ตั้งใจดู อาจเป็นเพราะชอบสไตล์การดำเนินเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไปอยู่แล้ว มีบ้างที่บางฉากอาจขัดหู ขัดตา หรือขัดใจ แต่ก็ย้ำอีกครั้งว่า...ไม่ผิดหวัง เพราะสิ่งที่อยู่ในหนังสือและอยากเห็นในละคร มาเกือบครบ ยกเว้นเสียแต่นายสิงห์ก็เท่านั้น สิ่งที่อยากเห็นและตั้งใจดูที่สุดคือการพัฒนาการของพิมพ์ลภัส ซึ่งในละครทำได้ดีก็ทำได้ดีเลยทีเดียว ยังคงคาแรคเตอร์บุคคลที่ทำให้พิมพ์ลภัสเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น เช่น คุณพัชรี คุณวิมล คุณนงนุช กานดา จินตนา และแหวกละครมาบ้างคืออภิชาต คำพูด เหตุการณ์ต่างๆ ยกมาได้เกือบทั้งหมดและมีเพิ่มเติมมาบางส่วนด้วย ในส่วนที่เพิ่มขึ้นมาเรื่องชาวบ้านและที่ดินของพ่ออุ๊ยก็ทำให้เรื่องชัดเจนขึ้นมากทีเดียว ชอบในฉากเพิ่มขึ้นมาเรื่องไฮเดรนเยีย และพิมพ์ลภัสแบบเก่าหรือแบบใหม่ มาช่วยเพิ่มเหตุผลว่าทำไมพิมพ์จึงมีใจให้กับรเมศ
ขอพูดในส่วนของแคสติ้งที่พูดถึงกันเยอะมากในช่วงแรกๆ บ้าง
รเมศ – อายุราวสามสิบเศษ ใบหน้าขาว หนวดเคราโกนเกลี้ยงเกลา จมูกได้รูปสวย ริมฝีปากบาง ตาสีอ่อนเข้ากับผมหยักศกสีอ่อน หน้าตาแบบนี้สวยราวกับผู้หญิงจนพิมพ์ลภัสพิจารณาครั้งแรกก็คิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นเกย์แน่ๆ ไม่มีอะไรน่าสงสัยสำหรับเจมส์ จิรายุ ที่จะมารับบทนี้ ส่วนตัวแล้วปลื้มปริ่มกับปลัดศรัณย์ ในปดิวรัดามาก่อน เลยเชื่อว่าเจมส์จะต้องเป็นรเมศที่ใกล้เคียงกับหนังสือมากแน่ๆ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ภายนอกดูสำอางค์ อ้อนแอ้น แต่บทจะจริงจังขึ้นมาที่ไรก็โหดได้เรื่อง นี่แหละใช่เลยคุณรเมศ ยิ่งสายตาหวานฉ่ำเมื่อมองพิมพ์ลภัส เล่นเอาคนดูหวั่นไหวแทนเลยทีเดียว ส่วนตัวแล้วคิดว่า เจมส์ทำได้ดีมากๆ ในบทรเมศ
พิมพ์ลภัส – สูงกว่ามาตรฐานสตรีไทยทั่วไป ผิวขาวจัด ใบหน้าไม่สวยหวาน แต่คมคายและมีเสน่ห์ชวนมองอย่างน่าประหลาด จมูกเชิด ริมฝีปากอิ่ม และดวงตาดำขลับราวกับนิล ส่วนตัวแล้วคิมเบอร์ลี่ก็มีส่วนใกล้เคียงกับภาพของพิมพ์ลภัสในหนังสืออยู่ มีสิ่งเดียวที่อาจจะขัดตาไปบ้าง คือ ท่วงท่าการเดินของพิมพ์ลภัสในละครไม่สง่าผ่าเผยเท่าที่ควร แต่ในส่วนการแสดงอื่นๆ เช่น ดราม่า ตลก เชิด วีน เหวี่ยง ดื้อรั้น คิมเบอร์ลี่ก็ทำได้ดีตามมาตรฐาน ดูแล้วเพลินตา ดึงดูด ให้สังเกตปาก จมูก ตา ใบหน้า จนทำให้ลืมๆ คาแรคเตอร์พิมพ์ลภัสในจินตนาการที่น่าจะเดินได้สง่ากว่านี้ไปเลย แต่โดยรวมแล้วนี่คือพิมพ์ลภัสน่าติดตามมากๆ ว่าจะมีพัฒนาการอย่างไร จะรับมือกับสิ่งต่างๆ ได้มากน้อยแค่ไหน ในละครทำได้ดีที่สื่อให้เห็นว่าพิมพ์ลภัสก็คล้ายกับไฮเดรนเยีย ที่อาจจะดูเย็นชาเพราะเกิดในเมืองหนาว แต่ดอกไฮเดรนเยียก็สามารถปรับตัวเปลี่ยนสีไปตามค่ากรด-ด่าง ในดิน เหมือนกับพิมพ์ลภัสที่เกิดมาสุขสบายแต่เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป เธอก็พยายามจะปรับตัวให้เข้ากับสิ่งที่เป็น
พูดถึงเรื่องบทและการตัดต่อ...มีบ้างที่ขัดตา และ ขัดใจ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด บทเรื่องนี้จะหลุดๆ ไปบ้างบางฉาก แต่โดยรวมก็ถือว่าดีมากกว่าแย่ บทที่พลาดจังๆ มีแค่เรื่องจินตนาที่ไปโผล่ตอนมาธวีต้องขอโทษพิมพ์ลภัสทั้งที่ตัวเองลาพักร้อน และการพูดเสียงดังของมาธวีในห้องอาหารเรื่องคู่หมั้นของรเมศ ถ้าพูดเบากว่านี้หรือปรับบทให้เดินใกล้ๆ แล้วตอกย้ำข้างหู จะเป็นอะไรที่พีคมากๆ ในส่วนยิบย่อย เช่น บทยศพลที่มีมากเกินไป เช่นเดียวกับการตัดต่อที่บางครั้งขาดความต่อเนื่อง ฉากหนึ่งกำลังจะพีค ก็ตัดไปอีกฉากหนึ่งทันที พอตัดกลับมาอารมณ์ที่กำลังมา ก็หายไปซะแล้ว
ในส่วนของบทตอนที่ 11 เสียดายช่วงก่อนที่จะขายเข็มกลัดหงส์ น่าจะขยี้ใจความของเรื่องนี้ให้ชัดเจนกว่านี้ จขกท รอคอยฉากนี้มากที่สุด ขอยกคำเปรยด้านหลังปกนิยายและส่วนหนึ่งของเนื้อหาในนิยายมาละกัน
“หากวินาทีนั้นหญิงสาวกลับมองเห็นหงส์ในมืออย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันจบลงแล้ว...หมดเวลาที่จะหลอกตัวเองและเพ้อพก ว่าตัวเองเป็นหงส์อันโสภาที่ติดบ่วงนายพราน ตัวหล่อนเองไม่ใช่หงส์หรอก อย่างมากก็เป็นได้แค่ห่านขาว ที่หลงเชิดชูคอหลงเงาตัวเองที่สะท้อนบิดเบี้ยวในน้ำ เห็นขนขาวคอยาวก็หลงนึกว่าตัวเองเป็นพญานก ซ้ำร้ายยังถักทอบ่วงจากความทะยานอยาก เหลาะแหละ ฟุ้งเฟ้อ ฟุ่มเฟือย เอาแต่ใจตน และจมไม่ลงมาร้อยรัดตัวเองไว้
ไม่มีนายพรานเลวร้ายคนไหนมาวางบ่วงวางแร้วดัก...
พิมพ์ลภัสเองทั้งนั้นที่โง่แหย่เท้าตัวเองลงไปเพื่อพันธนาการตัวเองกับปัญหา เมื่อดิ้นไม่หลุด ก็มาคร่ำครวญหลอกตัวเองว่าหลงกลนายพราน”
ภาพ สถานที่ และเสียง...เรื่องนี้แปลกตาไปมากจากละครที่เคยดู ภาพละมุน แต่บางทีการปรับสีอ่อนเกินไป ทำให้ละครดูเรียบๆ และลดทอนความเข้มข้นของอารมณ์ในฉากนั้นไป ชอบที่สุดคือการทำไตเติ้ล และโรงแรมเชียงรายจารวี สวยงามสมคำร่ำลือจริงๆ แต่อยากบอกว่าภาพไตเติ้ลที่แปลกใหม่ก็สามารถทำให้ผู้ชมบางส่วนหายไปเช่นกัน เช่น คุณยายวัย 70 ปี ที่บ้านของข้าพเจ้าเอง เจอมากับตัวตอนสงกรานต์ แกบอกว่าละครอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีอะไรเลย ทั้งๆ ที่แกดูแค่ไตเติ้ลเท่านั้น (แถมโดนยึดรีโมทด้วย) แต่ส่วนตัวแล้วชื่นชมและดีใจที่มีอะไรใหม่ๆ มาให้ดูกัน
จะตีหนึ่งแล้ว เริ่มพิมพ์มาตั้งแต่กามเทพออนไลน์จบไป สุดท้ายนี้ก็อยากจะขอบคุณคนทำละครเรื่องนี้ ที่เข้าใจว่าคนอ่านหนังสือเล่มนี้ ต้องการเห็นอะไร และขอบคุณที่ทำให้ภาพที่จินตนาการขึ้นตอนอ่านหนังสือ ไม่ผิดเพี้ยนไปมากนัก