สวัสดีคะ
ไม่นานมานี้เรามีโอกาสได้อ่านกระทู้ กระทู้นึง ประมาณว่าเจ้าของกระทู้อยากรู้ว่า "จะมีจริงไหม คนที่เราไม่สามารถลืมเขาได้เลย ไม่ว่าเขาจะทำให้เราเจ็บ เราร้องไห้ขนาดไหนแต่แม้ว่าจะผ่านมาสักกี่ปีๆ แต่เราก็ยังคงคิดถึง และยังคงคิดถึงเขาเสมอมา"

ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเรารู้สึกอยากขอบคุณเขา ที่ทำให้เรารู้ว่าสิ่งดีดีที่เรียกว่ารัก มันรู้สึกอย่างไร
ถ้าพี่เข้ามาอ่าน อยากบอกให้รู้ให้รู้ว่า น้องคนนี้ยังคงเฝ้ารอ และหวังว่าวันนึง เราจะได้รัก และถูกรักสักที

EP.1
เริ่มต้นด้วยการเล่นกีฬาชนิดหนึ่ง เป็นกีฬาต่อสู้ โหดมาก เราเริ่มเล่นเพราะดูน่าสนุกดีแต่ไม่คิดว่าจะทำให้เราได้เจอกับ พี่บี (นามสมมติ)

เราเริ่มเล่นกีฬาชนิดนี้เพียง 2 วัน เราถึงกับแขนหัก เพราะความประมาทของเราเอง แต่เราก็ยังซ้อมกีฬา และยังคงเล่นมาจนถึงปัจจุบัน  เพื่อนพี่บีเป็นคนทำเราแขนหัก แต่ตอนนั้นเรากับพี่บี ยังไม่ได้สนิทอะไรกันมาก รู้เพียงแค่ว่าเล่นกีฬาด้วยกัน เรากับพี่บีห่างกัน 3 ปี ตอนนั้นเรา ม.2 พี่บี ม.5 และเราอยู่คนละโรงเรียน

เมื่อซ้อมกีฬาไป จากเล่นเพื่อความสนุก ก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเล่น เพื่อการแข่งขันทั้งกีฬาแห่งชาติ กีฬาเยาวชน กีฬานักเรียน นักศึกษา เราแข่งหมด ได้รางวัลบ้าง ไม่ได้บ้างสลับกันไป การเปลี่ยนแปลงเป้าหมายในการเล่นกีฬาชนิดนี้ ทำให้เราต้องปรับเวลาซ้อม จากที่เมื่อก่อนเลิก 6 โมงเย็น แต่เมื่อเป็นนักกีฬา ก็ต้องเลิก 2 ทุ่มบ้าง 3 ทุ่มบ้าง

บ้านของพี่บี อยู่ไกลกว่าบ้านเรา(จากสถานที่ซ้อม เราจะขอเรียกว่า เบาะ ล้ะกันนะ) ตอนนั้นเราเริ่มมีปัญหาเพราะแม่ไม่มีเวลามารับ-ส่ง ตอนนั้นเราจำไม่ได้แบ้วว่าทำไม พี่บีถึงเป็นคนมารับ-ส่งเรา เพราะฉะนั้น ตั้งแต่ตอน ม.3 ใกล้ปิดเทอมแล้ว เรากลับบ้านกับพี่บีตลอด

เราเริ่มสนใจในตัวพี่บี เพราะอาจะจะเกิดจากเพื่อนแซว หรืออะไรก็แล้วแต่ ทำให้เรารู้สึกว่าเราชอบพี่บี จากที่เราคุยกันแค่ตอนซ้อมและระหว่างทางกลับบ้าน ก็เริ่มมาเป็นการแชทผ่าน MSN เราจำได้ว่า ซ้อมเสร็จ พี่บีจะพาไปทานข้าว และก็มาส่งเราที่บ้าน แม่เรากับพี่บีก็เจอกัน สนิทกันดี (แม่เคยให้พี่บีมารอเราอาบน้ำ ในบ้าน)

คือเมื่อพี่บีส่งเราที่บ้านแล้ว เราจะรีบอาบน้ำ แล้วเปิดคอม จำได้ว่าตอนนั้น เราทำแบบนี้เป็นเดือนๆ คุยกันใน msn เสร็จ ก็นอนก่อนนอนก็ส่งข้อความของดีแทค ที่ยังมีโปร ส่งฟรี 30 ข้อความอะ เราก็ส่งคุยกับพี่บี แล้วค่อยนอน ตื่นเช้ามาเราก็ไปโรงเรียน แม่เราไปส่งนะ เรากับพี่บีจะเจอกันเฉพาะตอนเย็นๆ เวลาซ้อมและหลังเลิกซ้อม

ทั้งๆที่เราก็คุยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เสาร์อาทิตย์บางครั้งเราต้องทำงานกับเพื่อน พี่บีก็ยังมารับ ไปกินข้าว ไปดูหนังกันสองคน แต่เวลาคนอื่นถามเรา ว่าเรากับพี่บีเป็นแฟนกันหรอ? เราเองได้แต่ยิ้มๆเขิลๆ เพราะพี่บีไม่เคยขอเราเป็นแฟน เราไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กันเลย ตอนนั้นคิดแค่ว่า เราสองคนคุยกันทุกวันแบบนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว (ตอนนั้นม.3 คิดได้แค่นั้นจริงๆ ไม่มี 18+ อะไรทั้งสิ้นอ่ะ เสียดายยยยย 555)

แต่พอเราขึ้นม.4 ตอนนั้นมันรู้สึกว่า เราโตขึ้นนะ เราสวยขึ้น(ผู้หญิงทุกคนต้องคิดแบบนี้) เราเริ่มดูแลตัวเอง เริ่มมอง ผู้ชาย 555 แต่ตลอดปิดเทอม 2 เดือนกว่าๆ เราเองก็ยังคุยกับพี่บี ตลอดนะ ตอนนี้เริ่มมี เฟสบุคล้ะ msn เริ่มหายไปแต่เรายังคงซ้อมกีฬา และกลับบ้านกับพี่บีตลอด

แต่ก็อย่างว่าอ่ะ เราเป็นผู้หญิง ที่เล่นกีฬาที่คนเล่นส่วนมากนั้นเป็นผู้ชาย เวลาเดินทางไปแข่ง เราก็มักจะมีคนมาขอเบอร์ ขอเฟสบุคตลอด เพราะเราก็เล่นเก่งนะ เคยเป็นรองแชมป์ระดับประเทศเลย แต่ตอนนั้นซ้อมหนักมาก ปัจจุบัน ลดระดับลงมาเป็น เล่นเพื่อสุขภาพแล้วคะ

เมื่อมีคนมาขอเบอร์ ขอเฟสเรา พี่บีก็.......