ยังไม่ได้ดู "พริ้ง คนเริงเมือง" ในฉบับล่าสุดที่คุณจั๊กจั่นรับบทเป็นพริ้งนะครับ
แต่อยากเขียนถึงเรื่องนี้ ด้วยเพราะเคยดูฉบับภาพยนตร์ที่คุณวิยะดา อุมารินทร์ รับบทไว้ และ เคยฟังรุ่นพี่ที่อ่านนิยายวิเคราะห์ตัวละครให้ฟังเมื่อนานมาแล้วตอนที่คุยกันว่า ทำไมใครสักคนกลายเป็นคนเจ้าชู้หรือมากรักขึ้นมา มันเกิดอะไรขึ้นในวัยเด็ก หรือเขาและเธอมีปมอะไรในวัยเด็กมาก่อน แล้วรุ่นพี่ก็ยกเรื่องนี้เป็นหนึ่งในตัวอย่างให้ฟัง
โฉมหน้าของละคร "พริ้ง คนเริงเมือง" ที่ดัดแปลงจากนิยาย "คนเริงเมือง" ของคุณสุวรรณี สุคนธา อาจดูเหมือนละครร้ายๆ แรงๆ แซ่บๆ แต่ที่จริงแล้ว เรื่องนี้เป็นละครสะท้อนชีวิต และมีที่มาที่ไปบอกเราว่า ทำไมผู้หญิงอย่างพริ้งถึงกลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยกิเลสตัณหา และไม่อิ่มในความรักเสียที ทั้งหมดก็มาจากการที่วัยเด็กขาดความรักจากพ่อแม่ พ่อแม่ตายตั้งแต่ยังเด็ก พี่สาวคนโตก็รังเกียจ ครั้นเมื่อคุณประเทียบรับพริ้งไปเลี้ยงดูด้วยเพราะความสงสาร แต่ความรักที่คุณประเทียบมีให้ก็เทียบไม่ได้กับความรักจากพ่อแม่ และพริ้งเองก็อาจไม่เคยคิดว่าคุณประเทียบเอ็นดูสงสารจริงๆ เลยก็ได้ เพราะความเจ้าระเบียบ และบางทีก็พูดเปรียบเทียบว่าทำไมไม่ทำตัวดีๆ ให้เหมือนพี่ช้อยบ้าง พริ้งก็เลยอาจเข้าใจผิดว่าคุณประเทียบไม่ได้รักเธอจริงๆ ความที่ขาดความรักตั้งแต่วัยเด็กนี่แหละที่พอโตขึ้นก็เลยทำให้พริ้งโหยหาความรัก และทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรัก
เมื่อเธอมีความรักกับผู้ชายสักคนแล้ว ความที่เธอไม่เคยได้รับความรักมาก่อนก็เลยทำให้เธอไม่รู้ว่าอะไรคือความรัก เธอก็จึงไม่เคยพอใจในความรักจากคนรักเลย และก็โหยหาความรักอยู่เรื่อยๆ ต้องการความรักจากคนที่สอง คนที่สาม คนที่สี่ ห้า หก เจ็ด ไปเรื่อยๆ เพื่อทดแทนความรู้สึกที่ขาดความรักในวัยเด็ก ยิ่งมีคนมารักมากก็ยิ่งรู้สึกดี แต่ก็ไม่เคยพอ มันเลยทำให้เธอกลายเป็น "คนเริงเมือง" เหมือนชื่อเรื่อง
เรื่องนี้เป็นกรณีคลาสสิคของคนเจ้าชู้ ซึ่งเกิดได้ทั้งเพศชายและเพศหญิง การที่วัยเด็กขาดความรัก หรือรู้สึกว่าขาดความรัก ก็จะทำให้โตมากลายเป็นคนที่ต้องการความรักอยู่เรื่อยๆ เพื่อทดแทนการรู้สึกขาดความรักในวัยเด็ก (เคยอ่านเจอที่ไหนสักแห่งว่า การรู้สึกขาดความรักในวัยเด็กเป็นต้นเหตุให้โตขึ้นกลายเป็นคนขี้เหงา หรือติดคนรักมากๆ เหมือนกัน นอกเหนือจากเป็นคนเจ้าชู้แล้ว)
นอกจากการขาดความรักในวัยเด็กแล้ว การรู้สึกว่าขาดความรักก็เป็นต้นเหตุของบุคลิกนิสัยเจ้าชู้ได้เช่นกัน เพราะบางที พ่อแม่ก็รักลูกนั่นแหละ แต่แสดงออกซึ่งความรักไม่เป็น การที่เข้มงวดจนเกินพอดี หรือชอบพูดเปรียบเทียบลูกกับคนอื่นๆ ในแง่ลูกคนอื่นดีกว่าอยู่บ่อยๆ ก็ทำให้ลูกซึ่งยังเป็นเด็ก และไม่เข้าใจโลกมากพอ คิดไปเองว่าพ่อแม่ไม่รัก หรือตีความผิดว่าพ่อแม่ไม่รัก โดยเฉพาะในวัยที่เริ่มจดจำ และเริ่มพัฒนาบุคลิกนิสัย ก็อาจส่งผลสู่ชีวิตตอนโตให้ลูกกลายเป็นคนที่โหยหาความรักได้
ที่กล่าวทั้งหมดนี้ เฉพาะส่วนที่นิสัยเจ้าชู้ของพริ้งนะครับ ยังไม่รวมความก้าวร้าว หรือความที่อารมณ์รุนแรงอื่นๆ ซึ่งคงต้องให้ผู้ที่มีความรู้ด้านจิตวิทยามากกว่านี้มาช่วยอธิบาย
ว่าด้วยเรื่อง "คนเริงเมือง"
แต่อยากเขียนถึงเรื่องนี้ ด้วยเพราะเคยดูฉบับภาพยนตร์ที่คุณวิยะดา อุมารินทร์ รับบทไว้ และ เคยฟังรุ่นพี่ที่อ่านนิยายวิเคราะห์ตัวละครให้ฟังเมื่อนานมาแล้วตอนที่คุยกันว่า ทำไมใครสักคนกลายเป็นคนเจ้าชู้หรือมากรักขึ้นมา มันเกิดอะไรขึ้นในวัยเด็ก หรือเขาและเธอมีปมอะไรในวัยเด็กมาก่อน แล้วรุ่นพี่ก็ยกเรื่องนี้เป็นหนึ่งในตัวอย่างให้ฟัง
โฉมหน้าของละคร "พริ้ง คนเริงเมือง" ที่ดัดแปลงจากนิยาย "คนเริงเมือง" ของคุณสุวรรณี สุคนธา อาจดูเหมือนละครร้ายๆ แรงๆ แซ่บๆ แต่ที่จริงแล้ว เรื่องนี้เป็นละครสะท้อนชีวิต และมีที่มาที่ไปบอกเราว่า ทำไมผู้หญิงอย่างพริ้งถึงกลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยกิเลสตัณหา และไม่อิ่มในความรักเสียที ทั้งหมดก็มาจากการที่วัยเด็กขาดความรักจากพ่อแม่ พ่อแม่ตายตั้งแต่ยังเด็ก พี่สาวคนโตก็รังเกียจ ครั้นเมื่อคุณประเทียบรับพริ้งไปเลี้ยงดูด้วยเพราะความสงสาร แต่ความรักที่คุณประเทียบมีให้ก็เทียบไม่ได้กับความรักจากพ่อแม่ และพริ้งเองก็อาจไม่เคยคิดว่าคุณประเทียบเอ็นดูสงสารจริงๆ เลยก็ได้ เพราะความเจ้าระเบียบ และบางทีก็พูดเปรียบเทียบว่าทำไมไม่ทำตัวดีๆ ให้เหมือนพี่ช้อยบ้าง พริ้งก็เลยอาจเข้าใจผิดว่าคุณประเทียบไม่ได้รักเธอจริงๆ ความที่ขาดความรักตั้งแต่วัยเด็กนี่แหละที่พอโตขึ้นก็เลยทำให้พริ้งโหยหาความรัก และทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรัก
เมื่อเธอมีความรักกับผู้ชายสักคนแล้ว ความที่เธอไม่เคยได้รับความรักมาก่อนก็เลยทำให้เธอไม่รู้ว่าอะไรคือความรัก เธอก็จึงไม่เคยพอใจในความรักจากคนรักเลย และก็โหยหาความรักอยู่เรื่อยๆ ต้องการความรักจากคนที่สอง คนที่สาม คนที่สี่ ห้า หก เจ็ด ไปเรื่อยๆ เพื่อทดแทนความรู้สึกที่ขาดความรักในวัยเด็ก ยิ่งมีคนมารักมากก็ยิ่งรู้สึกดี แต่ก็ไม่เคยพอ มันเลยทำให้เธอกลายเป็น "คนเริงเมือง" เหมือนชื่อเรื่อง
เรื่องนี้เป็นกรณีคลาสสิคของคนเจ้าชู้ ซึ่งเกิดได้ทั้งเพศชายและเพศหญิง การที่วัยเด็กขาดความรัก หรือรู้สึกว่าขาดความรัก ก็จะทำให้โตมากลายเป็นคนที่ต้องการความรักอยู่เรื่อยๆ เพื่อทดแทนการรู้สึกขาดความรักในวัยเด็ก (เคยอ่านเจอที่ไหนสักแห่งว่า การรู้สึกขาดความรักในวัยเด็กเป็นต้นเหตุให้โตขึ้นกลายเป็นคนขี้เหงา หรือติดคนรักมากๆ เหมือนกัน นอกเหนือจากเป็นคนเจ้าชู้แล้ว)
นอกจากการขาดความรักในวัยเด็กแล้ว การรู้สึกว่าขาดความรักก็เป็นต้นเหตุของบุคลิกนิสัยเจ้าชู้ได้เช่นกัน เพราะบางที พ่อแม่ก็รักลูกนั่นแหละ แต่แสดงออกซึ่งความรักไม่เป็น การที่เข้มงวดจนเกินพอดี หรือชอบพูดเปรียบเทียบลูกกับคนอื่นๆ ในแง่ลูกคนอื่นดีกว่าอยู่บ่อยๆ ก็ทำให้ลูกซึ่งยังเป็นเด็ก และไม่เข้าใจโลกมากพอ คิดไปเองว่าพ่อแม่ไม่รัก หรือตีความผิดว่าพ่อแม่ไม่รัก โดยเฉพาะในวัยที่เริ่มจดจำ และเริ่มพัฒนาบุคลิกนิสัย ก็อาจส่งผลสู่ชีวิตตอนโตให้ลูกกลายเป็นคนที่โหยหาความรักได้
ที่กล่าวทั้งหมดนี้ เฉพาะส่วนที่นิสัยเจ้าชู้ของพริ้งนะครับ ยังไม่รวมความก้าวร้าว หรือความที่อารมณ์รุนแรงอื่นๆ ซึ่งคงต้องให้ผู้ที่มีความรู้ด้านจิตวิทยามากกว่านี้มาช่วยอธิบาย