นิสัยนี้เราเคยเป็นมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ ช่วงอายุประมาณ14-15 อยากได้โทรศัพท์ เราเลยอ้อนพ่อแม่ แต่พ่อไม่ซื้อให้ค่ะ ตอนนั้นไม่รู้อะไรเข้าสิง55โกรธพ่อแม่มากๆเหมือนเราตั้งความหวังไว้สูงว่าคราวนี้จะต้องได้แน่ๆเพราะเราไม่เคยอ้อนขอของเล่นหรืออะไรเลย(พ่อแม่ไม่ค่อยตามใจ)แต่พอถึงเวลาแล้วไม่ได้แถมโดนแม่ด่าอีกมันเลยมีความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ แอบร้องไห้คนเดียว ล็อกประตูห้องไม่ยอมออกไปไหน ขว้างของในห้องกระจายฉีกกระดาษขาดเต็มพื้นไปหมดตอนนั้นบ้ามากๆบ้าขนาดเอาปากกากีดข่วนตัวเอง  พอพ่อแม่รู้เค้าเลยพูดให้เหตุผลเราดีๆดูแลเรามากขึ้น จำได้ว่าตอนนั้นเข็ดเลยค่ะไม่เคยเอ่ยปากขออะไรเลยกลัวตัวเองผิดหวังเหมือนครั้งที่แล้ว เวลาผ่านไปเราโตขึ้นเรื่อยๆก็ห่างหายจากอาการนี้มา

จนเรามีแฟนอาการแบบนี้ก็กลับมาอีกครั้ง แรกๆแค่เก็บมาน้อยใจนิดหน่อย อย่างเช่น แฟนบอกว่าวันหยุดไปดูหนังกัน พอถึงเวลาแล้วไม่ได้ไป เราก็จะรู้สึกผิดหวัง รู้สึกไม่สำคัญ แค่งอนๆกันก็กลับมาดีกันแต่ในใจจำได้ทุกเรื่องที่ผิดหวังจากคำพูดเล็กๆน้อยๆของแฟน พอคบกันเข้าปีที่2แฟนเริ่มทำผิดซ้ำซาก เรื่องเดิมๆที่แฟนทำผิดแล้วบอกว่าจะไม่ทำอีก เค้าก็ยังทำให้เราเสียใจเรื่อยๆ จากที่เราเป็นคนไม่ค่อยพูด ก็กลายเป็นคนโมโหร้าย ตอนโมโหปากจะสั่น ใจสั่น มือเกร็ง หน้าแดง อยากทำร้ายร่างกายเค้า หรือตอนไม่ได้อยู่ด้วยกันก็จะระบายโดยการกัดผ้าห่ม กำมือแน่นๆหรือหยิกตัวเอง อยากให้ความเจ็บที่ใจมันลดลงด้วยการทำร้ายตัวเอง รู้สึกตัวเองไม่มีค่า ไม่อยากมีชีวิตอยู่ คิดไปต่างๆนาๆเพื่อทำร้ายความรู้สึกตัวเอง ไม่มีจิตใจอยากทำอะไร มองอะไรก็น่าเบื่อไปหมด  เรารู้ตัวตลอดค่ะว่าเราเป็นยังไงแต่มันคุมสติไม่อยู่ มีอาการนอนไม่หลับเข้ามาพ่วงด้วยค่ะ แต่ต้องพยายามนอนให้หลับหรือหาอะไรทำเพื่อลืม แต่พอโดนอะไรกระทบจิตใจนิดหน่อยจะแอบมาร้องไห้และคิดทำร้ายตังเองตลอด ไม่ใช่แค่กับแฟนนะคะที่เรารู้สึกแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัวหรือเพื่อนถ้าขัดใจหรือทำอะไรไม่ถูกใจเราก็จะมีอาการแบบนี้ แต่เราไม่เคยร้องไห้หรือทำร้ายตัวเองต่อหน้าใคร จะทำเมื่อตอนอยู่คนเดียว

มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างมั้ยคะ แล้วทุกคนมีวิธีการรับมือยังไงกันบ้างคะ