สวัสดีค่ะ เราเป็นคุณแม่ลูกสองอายุ 33 ปี เราเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกอยู่บ้าน เมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาเรามีโอกาสได้ไปเที่ยวสวนสยามเป็นครั้งแรกในชีวิตกับครอบครัว เนื่องจากได้บัตรโปรโมชั่นมา (ปกติไม่เคยคิดอยากไปอยู่แล้วค่ะ เพราะไม่ชอบแนวนี้) ทั้งวันเราก็เดินเล่น พาลูกเล่นเครื่องเล่นของเด็กบ้าง และไปดูเขาเล่นเครื่องเล่นผาดโผนแต่ละชนิดบ้าง เพราะเราคงไม่กล้าเล่น เห็นคนกรี๊ดๆ กัน เราก็หัวเราะเขา และคิดในใจทำไมต้องกรี๊ดกันน่ะ และพอช่วงเย็นใกล้จะได้เวลาจะกลับกันล่ะ เราก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า เราอุตสาห์มีโอกาสได้มาเที่ยวลองหาเครื่องเล่นสักชิ้นที่มันหวาดเสียวน้อยๆเล่นดีกว่า จะได้ไม่เสียเที่ยว เพราะไม่รู้จะได้มาเที่ยวอีกเมื่อไหร่ เราเลยเลือกเล่นเรือไวกิ้ง เพราะเห็นมันไม่ค่อยสูงและไม่เร็วเหมือนพวกรถไฟเหาะน่าจะไม่มีอะไรมาก และเราก็ไม่ได้เป็นโรคประจำตัวอะไร (คือก็ไม่ได้ตรวจร่างกายนานแล้วเหมือนกัน) แล้วเราก็ขึ้นไปเล่นตอนแรกยังโอเค แต่พอเครื่องเล่นมันเริ่มสปีดเร็วเราเริ่มหายใจไม่ออกและเหมือนใจจะหยุดเต้น ตอนแรกเราไม่กรี๊ดเลยน่ะ  เราคิดว่าที่คนกรี๊ดคงเพราะกลัวความสูง แต่ขณะนั้นเราหายใจไม่ออกเรากลัวตายมาก จะขอหยุดลง จะได้ไหม คิดถึงลูก คิดว่าเราจะรอดไหม และเราก็คิดล องกรี๊ดดูดีกว่าเผื่อช่วยได้  เราก็ร้องกรี๊ดๆ ลาดเสียงยาวๆ เออ ช่วยได้แฮะ ทีนี้ก็กรี๊ดๆอย่างเดียว หลับตาปี๋ เพราะถ้าลืมตามองคงช็อคคาเครื่องเล่นจริงๆ สักพักเครื่องเล่นเริ่มผ่อนความเร็วลง ใจเราชื้นมาก รอดตายแล้วเรา พอเครื่องเล่นหยุดเราก็หายใจเฮือกใหญ่ ลงมา มีตัวหมุนๆ ขาอ่อนแรงนิดนึง แต่ดีใจมากที่รอดมาได้ 😂😂😂 และคิดว่านี่จะเป็นครั้งเดียวที่เราจะเล่นของพวกนี้ และประสบการณ์ครั้งนี้สอนให้เรารู้ว่า อย่าชะล่าใจกับสุขภาพของตัวเอง บางครั้งเราอาจเป็นโรคหัวใจหรือความดัน แต่เราไม่รู้ตัวและไปเล่นอะไรที่มันเสี่ยงๆแผลงๆ ถ้าเราเกิดช็อคขึ้นมาผลจะเป็นอย่างไร นี่ขนาดแค่เครื่องเล่นยังไม่หวาดเสียวมาก ถ้าเป็นรถไฟเหาะเราอาจไม่รอดมาพิมพ์อยู่นี่ก็ได้ 😂😂😂