สวัสดีค่ะ เพื่อนๆสมาชิก  นี่เป็นกระทู้แรกของเรา
     เรามีพี่น้อง 5 คน เราเป็นคนที่ 3 ทุกคนมีครอบครัวและทำงานอยู่ที่ กทม.  แม่เลี้ยงหลาน(ลูกพี่สาว) 2 คนอยู่ต่างจังหวัด ส่วนพ่อเลิกกับแม่ตั้งแต่เราอยู่ ม.1 พ่อไปมีเมียใหม่ ส่วนแม่ก็มีผัวใหม่จนคนปัจจุบัน คนที่ 3และ  ตอนแรกๆที่แม่มาบอกว่าแม่จะมีแฟน เราก็บอกดี จะได้มีคนมาดูแล หาข้าวหาปลา ดูแลกันยามเจ็บไข้ได้ป่วย  
พออยู่ไปสักพักเริ่มกันทะเลาะกันและกลายเป็นทะเลาะทุกวัน  แล้วทะเลาะกันที่ไรก็จะโทรมาบอกเราว่าเลิกๆไม่เอาและ  ทุกครั้งที่ทะเลาะกันแกจะหอบเสื้อผ้าหนีมาหาเราตลอดและเราก็ต้องไปส่งแกเวลาที่แกดีกัน  ครั้งล่าสุดแกทะเลาะกันตบตีกัน จนแม่ตัวช้ำเขียวไปทั้งตัว  และแม่ก็บอกว่าเลิกเด็ดขาดและไม่กลับไปดีกันอีกแน่นอน จะอยู่กับลูกกับหลาน เราก็เออออไปตามแก เพราะทุบตีทำร้ายกันมันไม่ธรรมดาแล้ว "เออเลิกเลย" และเราก็ต่อเติมทำหลังคาบ้านให้แม่ใหม่เพื่อเอาใจแม่ โอนเงินไปให้แก กลัวแกจะเหงา คือเอาใจทุกอย่างเพื่อไม่ให้แม่รู้สึกโดดเดี่ยวให้แกรู้สึกว่ายังไงก็ยังมีเรา  (ไม่ต้องไปมีแล้วผัว ก็อยู่กับลูกกับหลานไป) แต่มีอยู่วันนึงคนข้างบ้านโทรมาบอกว่าแฟนแม่ยังแวะวนเวียนเทียวมาหาบ่อยๆ เราโมโหมาก เลยโทรไปถามหาความจริง แม่บอกว่าเค้ามาง้อ แต่แม่ไม่เอาแล้ว  เราเลยบอกไม่เอาก็ดีแล้ว หนูทำเพื่อแม่ขนาดนี้ถ้าไม่รักตัวเองก็สงสารหนูเถอะ หนูเหนื่อยที่จะต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้และ เรายื่นคำขาดถ้ากลับไปดีกันอีก หนูจะไม่สนใจแม่อีก จะไม่โทร จะไม่ยุ่ง ไม่รับฟังปัญหาอีกแล้ว  ต่างคนต่างอยู่กับหนูไปเลย เพราะปัญหาชีวิตของหนูเองก็มีเหมือนกัน
>>> สรุปช่วงปิดเทอมพี่สาวพาเด็กๆขึ้นมา กทม.แม่อยู่บ้านคนเดียวไม่ทันข้ามคืน พี่สะไภ้โทรมาบอกว่าแม่เค้ากลับไปดีกับแฟนแก (พี่สาวชวนแม่ขึ้นมาด้วยแต่แกไม่ยอมขึ้นมาเพราะแกมีแผน)  ตอนนี้แฟนแกเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กินกันที่บ้านเรียบร้อย  พอเรารู้เราโมโหมากตัวนี่สั่น น้ำตาไหลแบบอึ้งๆ  เราโทรไปถามแม่อยู่กับใคร แกบอกอยู่คนนเดียว  เราก็ถามอีกว่าอยู่กับใคร แกก็บอกอยู่คนเดียว ดูทีวีอยู่ เราก็ถามซ้ำอีก แกก็เงียบและบอกว่าทำไมใครบอกอะไร  เราก็เลยถามไปอีกทีว่าคิดทบทวนดีแล้วใช่ไหม๊ เอาแบบนี้ใช่ไหม๊ ไหนบอกว่ามันทุบตีแม่ ยังไงก็ไม่กลับไปดีกันอีก เวลาทะเลาะกันหนูก็เข้าข้างแม่ตลอดถึงแม่จะผิดจะถูก หนูก็เออออกับแม่ตลอด แล้วพอสุดท้ายแม่กลับไปดีกันง่ายๆ โดยที่ไม่สนใจเลยใช่ไหม๊ว่าหนูจะรู้สึกยังไง ทั้งที่ยืนคำขาดแล้ว แม่ก็ไม่สนใจหนูเลยใช่ไหม๊ โอเคงั้นแม่กับหนูต่างคนต่างอยู่ ต่อไปอย่ามาหาว่าหนูใจร้ายใจดำอักตัณญู  เพราะแม่คงมีเหตุผลของแม่หนูเคารพการตัดสินใจของแม่  ยอมรับทุกอย่าง  และตัวหนูเองก็คิดว่าทำเพื่อแม่มาพอสมควรและ หนูควรต้องเก็บเงินไว้ดูแลตัวเอง  แค่นี้นะแม่!!! จบการสนทนา
           อยากรู้ว่าที่เราพูดแบบนั้น เราไม่อยากเจอแม่ ไม่อยากได้ยินเสียงแม่ ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับแม่อีก ต่างคนต่างอยู่ไปเลย เราผิดไหม๊ เราควรทำไง  ตอนนี้เรื่องผ่านมาได้ 2 อาทิตย์ เรายังรู้สึกแย่และสับสนว่าสิ่งที่เราพูดมันผิดหรือมันถูก  ถ้าให้เราทบทวนกับตัวเองกี่ครั้งเราก็ว่าเราทำถูกเพราะเราอยากหนีออกจากจากความวุ่นวายนี้  คือมันเหนื่อยมากๆที่ต้องมารับรู้ว่าแม่ทะเลาะกับแฟนจะเลิกกัน  แล้วคนแถวต่างจังหวัดชอบเม๊ามอย ซุบซิบนินทา และก็จะมีผู้หวังดีโทรมารายงานทุกครั้ง  เฮ้อออ  คือแม่อายุ 57 แล้ว ทำไมแม่ถึงไม่ปลงและอายุเท่านี้ควรมีความสุขได้แล้วไหม๊ค่ะ  รบกวนเพื่อนๆแสดงความคิดเห็นในมุมของเพื่อนๆหรือแนะนำหน่อยค่ะ