เราเป็นผู้หญิง เราอายุ23เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยคะ
เริ่มเลยนะคะ คือเราเกิดและใช้ชีวิตในกรุงเทพมาตลอด จนเริ่มเรียนมหาลัยต่างจังหวัดไม่ไกลมากจากกรุงเทพใช้เวลาเดินทาง1-2ชม
เราเรียนจบคณะรัฐศาสตร์ การบริหาร ปี4เรากลับมาฝึกงานที่กรุงเทพใช้เวลาอยุ่กับครอบครัว ตลอดระยะที่เราเรียนมหาลัย เรากลับบ้านเกือบทุกอาทิตยื แต่มีบ้างที่เราไม่ว่างกลับไม่ได้เราก็จะแจ้งทางบ้านตลอด เราตั้งเป้าว่าเรียนเสร็จจะไปสอบหางานทำของข้าราชการเราเบื่อชีวิตที่กรุงเทพจริงๆอยากอยุ่ใช้ชีวิตพอเพียงต่างจังหวัดไม่ต้องวุ่นวายในเมืองกรุง แต่เราไม่มีทางทิ้งครอบครัวเพราะเมื่อเราหางานทำได้เราได้ทดแทนครอบครัวแน่นอน บ้านเรามีพี่1คน พี่เราไม่เคยไปหรือทำงานต่างที่เลยเอาง่าบๆใช้ชีวิตในกรุงเทพจนจะอายุ30 พอทางบ้านเรารุ้ว่าเราฝึกงานจบแล้วเหลืออบรม ที่บ้านรีบโทรมาว่า
"เรียนจบกลับมาบ้านไม่ให้ไปไหนจะหางานในกรุงเทพให้!"
เราบอกว่าอยากหางานทำเองไม่อยากอยู่กรุงเทพแล้ว บอกตรงๆเราเข้ากับที่บ้านไม่ได้เรากับพี่ไม่ถูกกันตั้งแต่เด็ก กลับบ้านทีไรทะเลอะตลอด พี่เราแก่จะแย่ยังมีความคิดเด็กๆชอบโวยวายเอาแต่ใจ โมโหร้าย บางทีพี่ทะเลอะกับแฟนมาก็มาลงที่เราด่าเรา เราเบื่อที่บ้านก้ไม่เคยว่าไรพี่เราเลยกลับมาด่าเราอีกด้วยซ้ำ?!เราทนมานานมาก อยากออกจากบ้านตั้งแต่ม.ต้น จนตั้งใจเรียนและพยายามสอบติดมหาลัยต่างจังหวัดจะได้ไม่ต้องอยุ่บ้านเวลา4ปีแห่งความสุขมันสั้นมากเราคิดไม่ออกว่าถ้าเราต้องกลับมาอยุ่บ้านที่มีพี่แบบนี้เราอยู่ไม่ได้แน่เราเคยปรึกษาที่บ้านว่าเรามีปัญหากับพี่ แต่สิ่งที่เราได้รับคือ คำด่าซ้ำเติม บอกให้ทนให้ยอม เราแลบหลังจากวันนั้นไม่เคยปรึกษาปัญหานี้อีกเลยเราอึดอัดทำไงดี เพื่อนเราบอกว่าให้หยดหการติดต่อซัก1-2เดือนจนกว่าะพผ่านการสอบและบรรจุงานได้แล้วค่อยกลับบ้านเพราะถ้าเรามีงานทำให้ครอบครังเห้นว่าเรามีชีวิตที่ดีได้บนอาชีพราชการ แต่เรากลัวว่ามันจะเป็นการอกตัญญูหรือเปล่า เรารักครอบครัวมากแต่เราอึดอัดร้องไห้ทุกวันโดนด่าและโดนบังคับให้ทำนั้นนี้ตลอดเวลา ช่วยเราด้วยคะ ครั้งที่บ้านเรายอมแค่ครั้งเดียวคือปล่อยให้เรียนมหาลัยต่างจังหวัดแค่นั้นจริงๆ