ตามหัวข้อเลยค่ะ เราคิดว่าแม่เราลำเอียงรักน้อง(ต่างพ่อแม่)ของเรามากกว่า ตอนนี้เราศึกษาอยู่ชั้น ม.4ค่ะ เราพยายามทำให้แม่ภูมิใจ อุส่าสอบเข้าติด ทำทุกอย่าง ตอนที่เราสอบเข้าได้..ดูแม่ไม่มีความดีใจอะไรเลย แค่บอกว่า"อืม" แค่นั้น เวลาเราทำอะไรผิดก็ด่า ชอบตะคอกชอบทำร้ายร่างกายเราทั้งตี ตบหัว กระทืบ เอาเท้าเหยียบ ปาของใส่ ชอบหยิก จิกหัว เอาเท้าถีบ นี่คือเรื่องจริงทั้งหมด ตอนน้องเราทำผิด..อย่างมากที่สุดแม่ก็ตักเตือนเท่านั้น เรารู้สึกมากว่าเราไม่ควรเกิดมา บางครั้งแม่แค่เข้าใจผิด เราพยายามอธิบายแม่ก็ไม่เชื่อและตี,ถีบเราซ้ำ ตอนที่เราเอาอะไรให้แม่ดู แม่ก้ไม่ยอมหันแล้วบอกแค่ อืม แค่นั้นอีก แม่ชอบพูดว่าการกระทำของแม่ส่งผลให้อนาคตลูกดี แต่เราคิดว่ามันเกิดไปการตักเตือนหรือสั่งสอนของคนเป็น"แม่"มันต้องขนาดนี้เลยหรอ? เราไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวผับ ไม่มีแฟน ไม่เคยตบตีพ่อแม่ ไม่เคยการเรียนตก แม่ก็ยังไม่ภูมิใจในตัวของเราเลย ทีน้องเราทำดีนิดๆหน่อยๆก็ชม "เอ้อ เจ๋งดี" "ดีๆ" ของเราก็เป็นแค่ อืม อย่างเดียว และอีกอย่างนึงคือ พอเวลาเราอยากได้อะไร ที่ไม่ได้ราคาถึง1000 แม่ก็บอก จะเอาไปเพื่อไร ใช้ก็ไม่ได้ใช้ แต่ทีพอน้องเราของเป็นพันๆกลับซื้อได้โดยที่ไม่ว่าอะไร เรารู้สึกน้อยใจ และไม่ควรเกิดมา เรารู้สึกทนแทบไม่ไหว เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายแต่เราทำไม่ได้ เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไงคะ?