เราเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมคน บางครั้งก็หัวแข็ง ถ้ารู้สึกว่าอารมณ์เสียหรือไม่พอใจอะไรก็จะเหวี่ยงคนที่อยู่ใกล้ๆ บางครั้งก็เหวี่ยงใส่เพื่อนสนิท เรารู้ตัวนะคะว่าการเป็นคนแบบนี้มันแย่ แต่ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง
คือเราเป็นคนคิดมาก บางทีเพื่อนสนิทคุยกับเพื่อนคนอื่นมากไป แล้วไม่ค่อยสนใจเรา เป็นอารมณ์แบบหวงเพื่อนอ่ะค่ะ เราก็จะเงียบ ไม่ค่อยพอใจ ตอนนั้นก็ไม่คุยกับเพื่อนสนิทเลยอยู่เงียบๆของตัวเอง แต่หน้าของเรามันแสดงออกไปแล้ว เพื่อนสนิทก็จะรู้เลยว่าเราอารมณ์เสียอยู่ เพื่อนก็เลยปล่อยให้เราอยู่กับตัวเองอ่ะค่ะ ให้เราอารมณ์ดีขึ้นเอง สักพักเราก็อารมณ์ดีขึ้นนั่นแหละค่ะ แต่ก็เคืองๆเพื่อนอยู่ดี คิดว่าทำไมเพื่อนถึงไม่เข้าใจเราเลย ทำไมไม่คุยกับเราบ้างอะไรแบบนี้ กลับบ้านมาเราก็มานั่งเพ้อเรื่องเพื่อนลงในเฟซ แล้วเราทนไม่ไหวก็เลยส่งข้อความแชทไปหาเพื่อน บอกความรู้สึกให้เพื่อนฟังว่าเรารู้สึกยังไง เราก็ขอโทษเพื่อนที่เราอารมณ์ไม่ดีใส่ เราก็บอกว่าเราจะพยายามปรับตัวแล้วก็เลิกคิดมาก พยายามคิดแง่บวกมากขึ้น เพื่อนเราก็รู้ว่าเราเป็นคนแบบนี้เพื่อนก็เลยไม่โกรธและเข้าใจเรา
และที่คิดว่าตัวเองเป็นนางมารร้ายก็เพราะบางครั้งตอนเรียนเราก็เหมือนหวงความรู้อ่ะค่ะ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนสนิทตัวเองด้วยซ้ำไปค่ะ เพื่อนไม่เคยหวงกับเราเลย ไม่ใช่แค่หวงความรู้ แต่บางครั้งยังรู้สึกหวงของอีกด้วย เลยคิดว่าตัวเองแย่มากๆเหมือนนางมารร้ายเลย
ในคาบเรียนฟิสิกส์ครูที่สอนเป็นครูที่ปรึกษาของเรานะคะ ช่วงเปิดเทอมใหม่ๆเพื่อนๆในห้องรวมถึงเรา รู้สึกไม่ค่อยชอบครูคนนี้ค่ะ เพราะบางครั้งคุณครูก็จะพูดแซะพูดกัดเด็ก พอครูพูดแซะหรือกัดปุ๊บพวกนักเรียนก็จะมองหน้ากันประมาณว่าไม่ชอบมากๆเลยค่ะ แล้วทีนี้ตอนที่ครูสอนอ่ะค่ะจะสอนผ่านโปรเจคเตอร์ แล้วเพื่อนข้างหลังก็มองไม่ค่อยเห็น เราก็เลยพูดแบบกระแทกกระทั้นใส่ครูอ่ะค่ะ ว่าอาจารย์คะ มองไม่เห็นเลยค่ะ แบบดังๆ ก็หลายครั้งอยู่ค่ะ
และอีกเรื่องก็คือครอบครัวค่ะ บางครั้งพูดไม่ดีใส่พ่อแม่ เรารู้ตัวเลยค่ะว่าเราผิดเต็มๆ แต่ก็เป็นคนปากหนักไม่ค่อยขอโทษใครก่อน เวลาเป็นแบบนี้ก็จะปล่อยเงียบไว้จนพ่อกับแม่หายโกรธไปเองอ่ะค่ะ แล้วค่อยมาพูดกันแบบดีๆ แต่บางครั้งเราก็จะขอโทษทันทีนะคะ ไม่ใช่ว่าเราไม่ขอโทษเลย นี่ตอนนี้เราไม่ใช่แค่นางมารร้ายแล้วล่ะค่ะ เป็นคนเลวด้วย
และเวลาที่ทะเลาะกับน้อง (น้องเราอายุห่างกันเกือบประมาณ 7 ปีค่ะ เรากำลังจะขึ้นมหาลัย น้องกำลังขึ้น ม.1) เราก็จะพูดกระแทก-ดันน้องทุกอย่าง ต้องการเอาชนะ พูดไม่ดีใส่น้อง พูดเสียงดังใส่น้อง แต่มันคือการทะเลาะนะคะ ไม่ใช่เราทำใส่น้องฝ่ายเดียว น้องก็ทำกับเราเหมือนกัน แล้วเราก็ไม่ชอบให้น้องทำตามเรา บางครั้งก็หวงของกับน้อง ใจแคบแม้กระทั่งกับน้องตัวเอง รู้สึกแย่ค่ะ
เราขอยกตัวอย่างเหตุการณ์ทะเลาะนะคะ คือเมื่อวันก่อนตอนกินข้าวเสร็จเราเป็นคนเก็บของเข้าไปในครัวค่ะ แล้วทีนี้น้องก็เดินเอาขยะออกมาทิ้งจากในครัว แล้วน้องก็เดินผ่านเสื่อที่วางอยู่ที่พื้นไปเลยค่ะ ไม่เอาไปเคาะเศษกับข้าวข้างหน้าบ้าน ทั้งๆที่ยังไงก็ต้องเดินผ่านไงคะ เราเลยถามน้องทำไมไม่เอาเสื่อไปเก็บด้วย น้องก็ตอบประมาณว่าไม่ว่าง ทำอย่างอื่นอยู่ (ก็คือเอาขยะไปทิ้ง อันนี้ถือแค่ถุงขยะใบเดียวนะคะ ยังไงมืออีกข้างก็ว่างอยู่แล้ว) คือเราเลยรู้สึกกับน้องแบบเหมือนกลัวเราจะได้ลื่นหรอ กลัวได้ทำงานเยอะกว่าเราหรอ มันเป็นเรื่องที่แบบเราคิดว่างานแค่นี้ก็ช่วยไม่ได้หรอ ทำแค่นี้ไม่ได้ใช่มั้ย ยังไงเราก็เป็นคนกวาดบ้านอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องทำงานช่วยกันอยู่ดี
หลังจากนั้นแม่สั่งให้เรากับน้องเอาผ้าไปซัก เราก็เลยขึ้นบ้านมากัน 2 คน คือซักผ้าเป็นหน้าที่เรา น้องเลยไม่เต็มใจมาทำ น้องก็กดปุ่มเครื่องซักผ้า เอาผ้าใส่ลงไป แต่ทำไม่ดีไม่เต็มใจที่จะทำเลยแม้แต่น้อย เราก็เลยรู้สึกโมโหแล้วบอกให้น้องออกมา ไปไหนก็ไปเลย ไม่ต้องมาช่วย แต่ในจังหวะนั้นเราผลักน้องออกมาด้วยกลายเป็นว่าน้องไปชนราวตากผ้า เห็นแบบนั้นเราก็รู้สึกผิดค่ะ แต่เราไม่ได้ขอโทษน้อง มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นนางมารร้ายมากๆ ทำผิดก็ไม่ขอโทษ
ด่าเราได้นะคะ เรารู้ตัวว่าผิดค่ะ อยากขอโทษนะแต่เราก็ไม่ได้พูดออกไป
อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นคล้ายๆเรามั้ยคะ แล้วจัดการยังไง มีวิธีเปลี่ยนแปลงยังไงบ้างคะ
ขอบคุณค่ะ
เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นนางมารร้ายมั้ยคะ
คือเราเป็นคนคิดมาก บางทีเพื่อนสนิทคุยกับเพื่อนคนอื่นมากไป แล้วไม่ค่อยสนใจเรา เป็นอารมณ์แบบหวงเพื่อนอ่ะค่ะ เราก็จะเงียบ ไม่ค่อยพอใจ ตอนนั้นก็ไม่คุยกับเพื่อนสนิทเลยอยู่เงียบๆของตัวเอง แต่หน้าของเรามันแสดงออกไปแล้ว เพื่อนสนิทก็จะรู้เลยว่าเราอารมณ์เสียอยู่ เพื่อนก็เลยปล่อยให้เราอยู่กับตัวเองอ่ะค่ะ ให้เราอารมณ์ดีขึ้นเอง สักพักเราก็อารมณ์ดีขึ้นนั่นแหละค่ะ แต่ก็เคืองๆเพื่อนอยู่ดี คิดว่าทำไมเพื่อนถึงไม่เข้าใจเราเลย ทำไมไม่คุยกับเราบ้างอะไรแบบนี้ กลับบ้านมาเราก็มานั่งเพ้อเรื่องเพื่อนลงในเฟซ แล้วเราทนไม่ไหวก็เลยส่งข้อความแชทไปหาเพื่อน บอกความรู้สึกให้เพื่อนฟังว่าเรารู้สึกยังไง เราก็ขอโทษเพื่อนที่เราอารมณ์ไม่ดีใส่ เราก็บอกว่าเราจะพยายามปรับตัวแล้วก็เลิกคิดมาก พยายามคิดแง่บวกมากขึ้น เพื่อนเราก็รู้ว่าเราเป็นคนแบบนี้เพื่อนก็เลยไม่โกรธและเข้าใจเรา
และที่คิดว่าตัวเองเป็นนางมารร้ายก็เพราะบางครั้งตอนเรียนเราก็เหมือนหวงความรู้อ่ะค่ะ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนสนิทตัวเองด้วยซ้ำไปค่ะ เพื่อนไม่เคยหวงกับเราเลย ไม่ใช่แค่หวงความรู้ แต่บางครั้งยังรู้สึกหวงของอีกด้วย เลยคิดว่าตัวเองแย่มากๆเหมือนนางมารร้ายเลย
ในคาบเรียนฟิสิกส์ครูที่สอนเป็นครูที่ปรึกษาของเรานะคะ ช่วงเปิดเทอมใหม่ๆเพื่อนๆในห้องรวมถึงเรา รู้สึกไม่ค่อยชอบครูคนนี้ค่ะ เพราะบางครั้งคุณครูก็จะพูดแซะพูดกัดเด็ก พอครูพูดแซะหรือกัดปุ๊บพวกนักเรียนก็จะมองหน้ากันประมาณว่าไม่ชอบมากๆเลยค่ะ แล้วทีนี้ตอนที่ครูสอนอ่ะค่ะจะสอนผ่านโปรเจคเตอร์ แล้วเพื่อนข้างหลังก็มองไม่ค่อยเห็น เราก็เลยพูดแบบกระแทกกระทั้นใส่ครูอ่ะค่ะ ว่าอาจารย์คะ มองไม่เห็นเลยค่ะ แบบดังๆ ก็หลายครั้งอยู่ค่ะ
และอีกเรื่องก็คือครอบครัวค่ะ บางครั้งพูดไม่ดีใส่พ่อแม่ เรารู้ตัวเลยค่ะว่าเราผิดเต็มๆ แต่ก็เป็นคนปากหนักไม่ค่อยขอโทษใครก่อน เวลาเป็นแบบนี้ก็จะปล่อยเงียบไว้จนพ่อกับแม่หายโกรธไปเองอ่ะค่ะ แล้วค่อยมาพูดกันแบบดีๆ แต่บางครั้งเราก็จะขอโทษทันทีนะคะ ไม่ใช่ว่าเราไม่ขอโทษเลย นี่ตอนนี้เราไม่ใช่แค่นางมารร้ายแล้วล่ะค่ะ เป็นคนเลวด้วย
และเวลาที่ทะเลาะกับน้อง (น้องเราอายุห่างกันเกือบประมาณ 7 ปีค่ะ เรากำลังจะขึ้นมหาลัย น้องกำลังขึ้น ม.1) เราก็จะพูดกระแทก-ดันน้องทุกอย่าง ต้องการเอาชนะ พูดไม่ดีใส่น้อง พูดเสียงดังใส่น้อง แต่มันคือการทะเลาะนะคะ ไม่ใช่เราทำใส่น้องฝ่ายเดียว น้องก็ทำกับเราเหมือนกัน แล้วเราก็ไม่ชอบให้น้องทำตามเรา บางครั้งก็หวงของกับน้อง ใจแคบแม้กระทั่งกับน้องตัวเอง รู้สึกแย่ค่ะ
เราขอยกตัวอย่างเหตุการณ์ทะเลาะนะคะ คือเมื่อวันก่อนตอนกินข้าวเสร็จเราเป็นคนเก็บของเข้าไปในครัวค่ะ แล้วทีนี้น้องก็เดินเอาขยะออกมาทิ้งจากในครัว แล้วน้องก็เดินผ่านเสื่อที่วางอยู่ที่พื้นไปเลยค่ะ ไม่เอาไปเคาะเศษกับข้าวข้างหน้าบ้าน ทั้งๆที่ยังไงก็ต้องเดินผ่านไงคะ เราเลยถามน้องทำไมไม่เอาเสื่อไปเก็บด้วย น้องก็ตอบประมาณว่าไม่ว่าง ทำอย่างอื่นอยู่ (ก็คือเอาขยะไปทิ้ง อันนี้ถือแค่ถุงขยะใบเดียวนะคะ ยังไงมืออีกข้างก็ว่างอยู่แล้ว) คือเราเลยรู้สึกกับน้องแบบเหมือนกลัวเราจะได้ลื่นหรอ กลัวได้ทำงานเยอะกว่าเราหรอ มันเป็นเรื่องที่แบบเราคิดว่างานแค่นี้ก็ช่วยไม่ได้หรอ ทำแค่นี้ไม่ได้ใช่มั้ย ยังไงเราก็เป็นคนกวาดบ้านอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องทำงานช่วยกันอยู่ดี
หลังจากนั้นแม่สั่งให้เรากับน้องเอาผ้าไปซัก เราก็เลยขึ้นบ้านมากัน 2 คน คือซักผ้าเป็นหน้าที่เรา น้องเลยไม่เต็มใจมาทำ น้องก็กดปุ่มเครื่องซักผ้า เอาผ้าใส่ลงไป แต่ทำไม่ดีไม่เต็มใจที่จะทำเลยแม้แต่น้อย เราก็เลยรู้สึกโมโหแล้วบอกให้น้องออกมา ไปไหนก็ไปเลย ไม่ต้องมาช่วย แต่ในจังหวะนั้นเราผลักน้องออกมาด้วยกลายเป็นว่าน้องไปชนราวตากผ้า เห็นแบบนั้นเราก็รู้สึกผิดค่ะ แต่เราไม่ได้ขอโทษน้อง มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นนางมารร้ายมากๆ ทำผิดก็ไม่ขอโทษ
ด่าเราได้นะคะ เรารู้ตัวว่าผิดค่ะ อยากขอโทษนะแต่เราก็ไม่ได้พูดออกไป
อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นคล้ายๆเรามั้ยคะ แล้วจัดการยังไง มีวิธีเปลี่ยนแปลงยังไงบ้างคะ
ขอบคุณค่ะ