กลอนเก่าเล่าใหม่......

กลอนพาไป...หัวใจเพ้อเจ้อ

ใจเอ๋ยใจใยจึงดื้อดึงนัก
ไปหลงรักคนที่มีเจ้าของ
รู้ทั้งรู้ไร้สิทธิ์คิดครอบครอง
ยังหมายปองเธอไปทำไมกัน

เพียงเธอยิ้มแย้มให้ใช่แค่เพื่อน
ก็เลอะเลือนหลงเพ้อละเมอฝัน
นี่เราเป็นเช่นนี้ทุกวี่วัน
สุดจะกลั้นอารมณ์เกินข่มใจ

เขตขอบรั้วขีดแบ่งกำแพงกั้น
เราผูกพันกันสนิทอยู่ชิดใกล้
แต่ขอบเขตเส้นแบ่งกำแพงใจ
มาขวางกั้นเราไกลสุดสายตา

ยิ่งพบเธออยู่กับใครใจยิ่งเศร้า
ได้เห็นเขาเคลียคลอกันต่อหน้า
ยิ่งอยากเมินก็ยิ่งมองจ้องทุกครา
เห็นตำตาน้ำตาไหลได้ทุกที

หากใจยังดึงดื้อถือดีอยู่
ยอมเป็นชู้ทางใจไม่ผละหนี
ขอสาปแช่งหัวใจไม่รักดี
ใจดวงนี้อย่ารักใครได้อีกเลย

KP.
8 เมษายน 2560