สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพราะว่าอาของเราเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งเขาได้เขียนเล่าความรู้สึกและประสบการณ์ของเขาลงใน bloggang เราเห็นว่าไหนๆ เขาก็เขียนแล้ว ก็อยากมาแบ่งปันในพันทิพด้วยค่ะ เผื่อใครมีคำแนะนำอะไรดีๆ หรืออยากแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้างค่ะ
.
.
.
.
.
.
ชีวิตตั้งแต่เกิดมาของผม อยู่บนความสะดวกสบาย เรียนโรงเรียนดี ทำงานดีดี เดินทางท่องเที่ยวได้ทุกที่ที่อยากไป.......แต่แล้ววันหนึ่งวันที่ไม่คิดฝันว่าชีวิตของตนเอง ต้องเดินเข้าหาจิตแพทย์ รับประทานยาเพื่อรักษาโรคทางจิตที่เกิดขึ้น .......กว่าจะมายอมรับว่า เราเป็นคนไข้ที่มีอาการทางจิต ต้องผ่านอะไรมาบ้าง มันโคตรทรมานเลย มันทรมานทุกวันและไม่น่าแปลกใจเลยที่เรามักได้อ่านข่าว คนไข้โรคนี้ฆ่าตัวตาย.....เพราะผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เคยคิดจะฆ่าตัวตายตอนเป็นอาการโรคนี้หนักๆเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาและยังทำใจไม่ได้

วันนี้ผมได้ก้าวข้ามจุดนั้นมาแล้ว และมีชีวิตที่ดีขึ้น แม้บางที่อาการเหล่านี้จะกลับมาเยี่ยมเยียน ทดสอบเรา........หากเรามีจิตที่แน่วแน่มั่นคง เราก็จะก้าวผ่านมันได้อย่างดี

อยากจะมาเล่าเผื่อคนที่กำลังจะเป็นหรือเป็นแล้วไม่สามารถยอมรับได้  หากได้อ่านแล้ว อาจเป็นประโยชน์ให้ชีวิตสามารถเดินหน้าได้

ผมเองไปโรงพยาบาล 1 สัปดาห์ 4 โรงพยาบาล ช็อปปิ้งหมอเก่งๆตามที่คนแนะนำ เพื่ออยากหาย แต่สุดท้ายยิ่งไปกันใหญ่ แต่ละโรงพยาบาล รักษาไม่เหมือนกันเลย ผทรู้สึกท้อแท้ และหมดแรง เดินได้ไม่ถึง 20 เมตรก็หมดแรง  เท้าเย็นตัวเย็นมาถึงช่วงอกในวันหนึ่งจนไม่สามารถเดินต่อไปได้ ต้องหามส่ง โรงพยาบาล มันน่ากลัวมากนะ  น้ำหนักลดลงเร็วมาก นอนทั้งวันโดยไม่ต้องทำอะไรเลย ทำงานไม่ได้เลย จากคนที่เคยออกกำลังกายว่ายน้ำได้ทีละ1กม. ก็ไม่มีแรงไม่สามารถทำอะไรได้เลย

นี่แหละคือพิษร้ายของคนที่เริ่มป่วยและใจไม่รับการรักษา..... ไว้จะมาเล่านะครับว่าผมรักษาอย่างไรจึงกลับมาขี่จักรยานได้ทีละ20กม. ทำงานได้ตามปกติ แค่ยอมรับชีวิตก็เปลี่ยนไป



ต้นฉบับอยู่ที่ bloggang นะคะ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=panicattack&month=03-04-2017&group=1&gblog=2