เรื่องราวความรักที่จบแล้ว...

เรากับแฟนคบกันมาตั้งแต่เราเรียนม.6 จนตอนนี้ปี 4 แล้ว ระหว่างที่คบกันช่วง 1-2 เดือนแรก มีบ้างที่ตัวเราเองชอบไปส่องเฟสคนคุยเก่าๆ แต่ไม่เคยได้คบกันนะ แฟนเรารู้เขาเสียใจมาก เพราะต่างเป็นคนแรกของกันและกัน แฟนเราเป็นคนดีมากๆ ให้เกียรติเราทุกอย่าง แฟนเป็นคนระยอง เราเป็นคนชลบุรี เราไปหาแฟนที่ระยองบ้างในบางครั้งสมัยเรียนม.ปลาย พอขึ้นมหาลัยก็ไปหาแฟนที่บ้านบ่อยขึ้น สนิทกับครอบครัวพอสมควร คุยได้หมดเลย แต่พอคบได้ 1 ปีกว่านิดๆ เราก็ทะเลาะกันบ่อย ไม่ว่านะเป็นเรื่องความงี่เง่าของเรา หรือแฟนเราเล่นเกมส์หนักมาก บางทีเราก็บ่นว่าจะเติมเกมส์ทำไมนัก เพราะเราเป็นคนเติมให้ตลอด บ่นแต่ก็เติมให้เพราะเขาชอบมันคือความสุขของเขา แต่เราก็รู้ตัวเองว่ายังไม่มีงานทำไม่มีรายได้มากพอที่จะมาซื้อของไร้สาระ เราก็คิดขายของออนไลน์ เพื่อเอาเงินมาเติมความสุขของคู่เรา มาใช้จ่ายก็คือหารายได้เสริมนั้นแหละ เพราะไม่อยากขอเงินจากแม่ และตั้งแต่คบกันมาก็ดำเนินชีวิตมาเรื่อยๆ จนเข้าปีที่ 3 เราก็ทะเลาะกัน ต่างคนต่างผิด ขึ้นเสียง  ใช้อารม พอใจเย็นลงเราคิดได้ว่าควรไปคุยดีๆ ขอโทษเขา บางทีเขาเป็นคนผิดขอโทษนะมีบ้าง พูดขอโทษ 2 ครั้ง ถ้าเรายังไม่ใจอ่อน เขาก็ไม่ง้ออีกเลย และกลับไปเล่นเกมส์ตามปกติ คือเป็นแบบนี้เราเลยรู้ตัวเองว่าถ้าเราใจน้อย หรืองอนอะไรเราต้องหายเอง และทำว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และแฟนเราก็เรียนจบปวส. ต้องไปทำงานพร้อมกับเรียนไปด้วย ที่ทำงานมีทุนให้เรียนฟรี ซึ่งเขาก็ได้ย้ายมาอยู่สมุทรปราการ มาเริ่มชีวิตใหม่ อยู่หอนักศึกษา เราเองก็ไปหาอยู่บ่อยๆ เดือนนึงเจอกัน 2-3 ครั้ง อยู่ครั้งนึงก็ 3 วันบ้างแล้วแต่ว่าเรามีเรียนวันไหน พักหลังเขาทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย เรายิ่งต้องรู้ตัวเองว่าห้ามงี่เง่า แต่มันก็มีพลาดบ้างเรื่องจุกจิก จนบางทีต้องพูด บางครั้งทะเลาะกัน เขาก็พูดคำหยาย จากคนที่ไม่เคยพูดกัน บางทีก็ไล่เราออกจากห้อง พูดด้วยคำพูดที่เจ็บปวดมากสำหรับคนรักกันเช่น "ชีวิตของ อยากจะทำอะไรก็เรื่องของ ชีวิตกูไม่ต้องมาสนใจ" พักหลังเรางอนกันบ่อย และทุกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราผิด หรือเราไม่ผิด เราจะเป็นคนขอโทษและเข้าไปกอดเขาตลอด เขาบอกเรางี่เง่า ทำตัวเหมือนเด็ก ทั้งๆที่เราก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก ซึ่งเรายอมรับว่าเรามีข้อเสียตรงนี้แต่เรื่องนอกใจ หรือคิดเบื่อ ไม่รักกันไม่มีในหัวเลยสักครั้ง เราร่วมทุกข์ร่วมสุขกับแฟนมาทุกอย่าง คือมันมากกว่าความรักไปแล้ว เขาบอกเลิกเราทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แต่เราก็เป็นคนยื้อมันไว้ เขาบอกเราว่าถ้าเลิกกันก็เลิก ไม่ได้เป็นอะไรตายหรอก แต่เราไม่เคยรับได้เลยสักครั้ง ก็ได้แต่ขอโทษ ขอโอกาส เราไม่พร้อมที่จะอยู่เดียว ยื้อแบบนี้มาจน 5 ปี แฟนเราบอกเสมอว่าถ้าวันนึงเจอคนที่ดีกว่าจะไป ซึ่งเรารู้ตัวเองล่ะว่าถ้าฉันงี่เง่า ถ้าฉันงอแง ถ้าเยอะแยะเป็นเจ้านายในชีวิตเค้าเกินไป เราคงจบไม่สวย จนมาพักหลังเข้าปีที่สุดท้าย เราจะรู้เวลาตลอดว่า ตอนนี้เขาทำงาน ตอนนี้เขาเล่นเกมส์ ตอนนี้ทักไปได้นะ โทไปได้นะ ให้เวลาเต็มที่ บางวันแค่บอกว่า "ตื่นแล้วนะ" "ฝันดีนะ" แค่นี้แทบไม่ได้คุย ไม่ใช่เพราะเราไม่อยากคุยนะ แต่เราไม่อยากกวน ก็รอเค้าทักมา คือแบบเราคบกับแฟนมาตลอด 5 ปี เราจะจีบเขาไปเรื่อยๆ ไม่มีคำว่าอิ่มตัวเลย เราชอบเล่นกับเขา ชอบกอดเขา ชอบทำอะไรที่ดูเหมือนเด็กๆทำ เราขี้อ้อนมาก เราคุยกันปกติทุกอย่าง ไม่ได้ทะเลาะกันเลย ตอนเช้าตื่นมาแฟนทักมาบอกว่า "ทำใจดีดีนะ มีคนมาชอบเขา แล้วเขาก็ชอบนิดนึง" คือวินาทีนั้นไม่รู้หรอกเรื่องเป็นมายังไง ไม่ได้ถาม ร้องไห้เลย จุกมาก ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ แฟนเราก็โทเข้ามาถามว่าเงียบไปทำไม ถ้าไม่คุย ก็จะไม่คุยแล้วนะ พอจบประโยคนี้ เราจึงโทกลับไปว่าเอายังไง ตอนนั้นปากดีมาก พูดแบบคนไม่เสียใจเลย แฟนเราพูดมาว่า ขอไปต่อล่ะกัน คือขอเลิก "กลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้วนะ กลับไปก็เจอแต่เรื่องเดิมๆ"  คือเราจะบอกว่าเรายังเปลี่ยนตัวเองไม่พออีกเหรอ แล้วตลอดที่ผ่านมาไม่นึกถึงความสุขบ้างเลยเหรอ มันวนยู่ในหัวตลอด เราพยายามยื้อเขาทุกอย่าง เราขอโอกาสทั้งๆที่เรายังสับสนด้วยซ้ำว่าเราไม่ดีตรงไหนว่ะ ถึงต้องไปจากกัน ยอมทุกอย่างแล้ว ให้ความสุขทุกอย่างแล้ว เราจึงโทไปหาแม่เขา แม่เขาก็ไม่รู้เรื่อง ตกใจที่ทำไมเลิกกัน แม่แฟนก็โทไปหาแฟน ได้คำตอบมาว่า ที่เลิกกัน เพราะเขาหมดใจกับเราแล้ว คือเราไม่ยอมรับความจริง เราจึงไปหาแฟนที่หอของเที่ยงคืนวันนั้น ไปกอดเขา ไปขอโอกาส คือทุกอย่างมันหมดแล้ว เขาได้แต่พูดว่า "ไม่ เราเลือกแล้ว" แล้วที่เราสับสนคือเราไม่ได้ไปหาแฟนแค่ 2 อาทิตย์ เดือนนั้นเป็นเดือนเกิดของเรา เรายังสัญญากันอยู่เลยว่าเขาจะพาเราไปเที่ยว คือเรามึน งง สับสน เสียใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่ก่อนเลิกไม่กี่อาทิตย์เขาชอบพูดว่ามีนักศึกษาฝึกงานมาใหม่ น่ารักดี เราไม่เคยเอะใจอะไรเลย เพราะเราเชื่อใจเขามาตลอด 3 อาทิตย์ที่เลิกกัน เราร้องไห้ทุกคืน เสียใจนึกถึงความเจ็บปวดทุกอย่าง อยากทำใจ แต่ทำไม่ได้เลย คิดถึงแต่เรื่องดีๆที่เคยทำ ทุกอย่นงที่เรามีความสุขร่วมกัน เราโกรธเขาไม่ลงเลย แล้วตอนหลังสืบไปสืบมา ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร อยากจะบอกว่า เราเลิกกันวันที่ 22/3 ตั้งแต่เลิกกัน เขาก็เริ่มต้นกับคนใหม่ เหมือนว่าคุยมานานแล้ว เพราะเราอยู่ไกลกัน รับรู้แค่คำพูจากเขาเท่านั่นเอง วันที่ 30/3 วันเกิดเรา วันนี้ที่เราจะไปเที่ยวด้วยกัน วันเกิดที่เราสัญญาแต่เค้าอยู่กับอีกคน เราเจ็บปวดมาก ใจสลายเลย ทำไมใจร้ายกันขนาดนี้ ทั้งๆที่เรารักเขาสุดใจมากตลอด ไม่เคยเผื่อใจเอาไว้เลย จนตอนนี้เขาเปิดตัวคบคนใหม่อย่างเต็มที่แล้ว แต่เรายังอยู่ที่เดิม ยังรอเขากลับมา ไม่มีคำว่าโกรธอะไรเลย แต่มันมีคำถามในหัวตลอดเวลา นี่กูยังดีไม่พออีกเหรอว่ะ ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงเรา เขาไปส่องเฟสทีไรก็เจ็บทุกที

.....แค่อยากระบายว่าบางทีเรารักใครไปมากๆ เขาอาจจะไม่ต้องการ ไม่เคยขอ เพราะเราเป็นคนทำให้เขาเอง ทั้งหมดที่ผ่านมาเราอาจจะหลอกตัวเองมาตลอด บางทีเขาอาจจะหมดรักตั้งนานแล้วก็ได้ แต่ที่เขายังอยู่กับเราคือใช้เวลาทำใจ พอเขาทำใจได้เขาก็ไป คนที่ไม่ได้ทำใจอย่างเรา อยู่ด้วยความหวังมาตลอดก็เลยยังซ้ำๆกัยความเสียใจแบบนี้