คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นคนที่แคร์เพื่อนมาแต่ไหนแต่ไหร่อยู่แล้วครับ แต่พอเข้ามาในรั้วมหาลัยแล้วต่างคนก็ต่างแยกอยู่กันในแต่ละชีวิตของตัวเอง
เพื่อนที่เรียนจบจากที่เดียวกันก็แยกย้ายตามแต่ละที่ที่ตัวเองสอบได้  
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดมาเรียน ณ ที่แห่งหนึ่งเพียงคนเดียว เลยต้องมาหาเพื่อนใหม่ๆที่นี้
ผมใช้เวลามาก็นานนะครับกว่าที่จะปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนใหม่ที่นี้  กว่าจะรู้นิสัยใจคอของเพื่อนแต่ละคนหมดมันก็ต้องใช้เวลา

โดยนิสัยส่วนตัวแล้วผมเป็นคนเฮฮ่านะครับ ชอบทำอะไรกับเพื่อนๆ (เหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไม่เป็น555 เพราะโตมาก็อยู่กับพี่ๆเลยไม่รู้สึกเหงา) ชอบใช้เวลาว่างๆทำนู้น ทำนี่ กับเพื่อนครับ เป็นนิสัยที่ติดตัวมานานมากแล้ว แต่พอมาถึง ณ จุดนึง ความรู้สึกนี่ก็เริ่มเปลี่ยนครับ
ผมเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่มรู้จักการใช้ชีวิตคนเดียวทำอะไรคนเดียว กินข้าวคนเดียว บลาๆๆๆ  แต่แล้วสุดท้ายผมก็กลับมาจุดเริ่มต้นครับ ผมมีเพื่อนสนิทครับ และก็มีหลายคนด้วย555 คือตอนนี้ผมรู้สึกว่าพวกเราสนิทกันมากครับ (อาจจะเป็นความรู้สึกคนเดียวก็ได้555)  แต่เราก็ไม่สามารถคุยกันได้ทุกเรื่องหรอกนะครับ(เอ้าสรุปสนิทกันจริงๆหรือเปล่านะ555) เพื่อนในกลุ่มมากันจากคนละที่เลยครับ เลยทำให้พวกเราแต่ละคนนิสัยไม่เหมือนกันเลย แต่ที่ดูรวมๆแล้ว ในกลุ่มผมแต่ละคนก็จะมีนิสัยคล้ายกันอยู่นะครับ คือชอบอยู่คนเดียว (แรกๆอาจจะเป็นเพราะไม่สนิทกันมั้ง)
พอหลังจากเลิกเรียนช่วงแรกๆ เราก็จะแยกกันกลับที่พักของแต่ละคนครับ
แต่พอหลังจากเริ่มสนิทกันพวกเราก็เริ่มชวนกันไปกินข้าวเย็นด้วยกันครับ บางครั้งก็มี หมูกระทะ ชาบู บลาๆ ไรพวกนี้แหละครับ
*พอยิ่งสนิทกันผมก็ยิ่งแคร์ความรู้สึกของเพื่อนๆแต่ละคนมากขึ้นเรื่อยๆครับ แคร์มากไปจนทำให้ผมต้องมานั่งคิดมากและเสียใจกับการกระทำที่เพื่อนทำแต่ละอย่างเหมือนไม่แคร์ผมครับ ผมรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกกับบางคำพูดที่เพื่อนพูดออกมา มันทำให้ผมต้องมานั่งคิดมาก และการกระทำในอีกหลายๆอย่างครับ  บางครั้งผมก็รู้สึกเหมือนไม่มีตัวตน แต่พอเริ่มมีงานหรืออะไรสักอย่าง ผมก็จะป๊อปปูล่าขึ้นมาทันทีเลยครับ สุดท้ายแล้วผมก็เป็นทาสอากาศดีๆนั้นแหละครับ ที่เป็นอากาศดีๆลมพัดเย็นๆ มีผีเสื้อ แมลงปอ นกน้อยทำรัง TT มันเศร้าและยากที่จะทำใจนะครับ ที่ตังเองจะมีตัวตนสักทีก็แค่ตอนทำงาน
แต่เมื่อเอาทุกอย่างมารวมกันแล้วมันก็ดีนะครับ มันก็ยังมีเรื่องดีๆให้เราได้ทำด้วยกันอยู่

สุดท้ายแล้วผมก็ขอบคุณมากนะครับที่เข้ามาอ่าน มาฟังผมพร่ำเพ้อ5555
ยังไงผมก็ขอฝากเรื่องนี้ด้วยละกันนะครับ (นี่เป็นกระทู้แรกเลย ก็อาจจะมีการเล่าเรื่องวนไปวนมาอยู่บ้างนะครับ5555)
*มีความเล่าเรื่องยาวไปหน่อยครับ55555
***สรุปเลยละกันครับ ตามหัวข้อ ผมต้องทำอย่างไรถึงจะตัดใจจากเรื่องเพื่อนๆสักทีครับ จะทำอย่างไรให้ไม่ต้องมานั่งคิดมากดีคับ
******ขอฮาบ้างเล็กน้อยนะครับแต่ไม่เอาคำตอบที่บอกว่า "ก็ไม่ต้องคิดสิ" 5555 อันนี้ผมก็เล่นมาบ้างแล้ว จนมาเจอกับตัว คำนี้มันใช้ไม่ได้ผลครับ