สวัสดีครับผมชื่อซีครับ(นามสมมติ) คือผมเนี่ยเป็นผู้ชายเเท้ๆตั้งเเต่กำเนิดเลยนะครับเเล้วผมก็มีเพื่อนสนิทคนนึงเป็นผู้ชายเหมือนกันเพื่อนผมคนนี้เนี่ยเป็นคนที่ค่อนข้างหน้าตาดี(ขอแทนมันว่าA)เลยเเหละครับเรารู้จักกันมาตั้งเเต่เด็กๆตอนนี้ก็คบกันมาได้ประมาณ 15ปีล้ะครับพวกเราสองคนสนิทกันมากเรียนโรงเรียนประถมก็เรียนด้วยกันทำอะไรด้วยกันเรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่เราเรียนมัธยมครับเราย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ตัวเมืองกันจึงทำให้ต้องไปอยู่คอนโดของแม่ผมที่ในเมืองเเละไอ่เอก็มาเป็นรูมเมทของผมเพราะความที่เราสนิทกันและไม่เคยทำเรื่องเสียหายพ่อเเม่ของพวกเราจึงไว้วางใจให้มาอยู่ด้วยกัน   ตอนนั้นเป็นตอนที่ปิดเทอมพอดี(หมายถึงปิดเทอมที่จะเข้าไปเรียนต่อในโรงเรียนนั้น)พวกเราก็ไม่มีอะไรทำกันก็ออกไปเตะบอลกับเพื่อนๆที่สวนสาธารณะข้างๆคอนโดพวกเรารู้จักกันเพราะไอ่เอผมมันเข้ากับคนง่ายเห็นใครมันก็ทักหมดเพราะมันบอกว่ามันถูกชะตากับทุกคนเราไปเล่นบอลกันเเทบทุกวันจนมันมาถึงวันที่ผมรู้ตัวมาผมรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนสนิทผมคนนี้ เวลาที่เราไปเล่นบอลเนี่ยจะมีผู้ชายที่เรารู้จักตอนมาเล่นบอลชอบซื้อน้ำซื้อขนมมาให้(คิดในใจว่ามันชอบไอ่เอรึป่าว)ไอ่เอกับบี(ขอแทนเพื่อนคนนั้นว่าB)พวกมันดูสนิทสนมกันมากขึ้นตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมหึงหรืออะไรตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่อธิบายยากมากเพราะว่าตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม   ผมจึงเดินไปหาไอ่เอเเล้วก็บอกว่า...กูไปไม่ค่อยสบายอ่ะกูขึ้นห้องก่อนนะ...(ขออภัยสำหรับคำหยาบนะครับ)ปกติมันจะเป็นห่วงผมครับแบบมันจะถามว่าเป็นอะไรมากรึป่าวเเต่ตอนนี้มันไม่สนใจครับมันตอบว่า...เออไปดิ...ผมก็ไม่ค่อยสนใจคำพูดมันหรอกพอผมขึ้นห้องมาเนี่ยผมก็ร้องไห้ตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะร้องนะคืออยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจะพยายามหยุดก็ไม่ได้ร้องไห้จนหลับไปเเต่เวลาประมานเกือบๆสองทุ่มผมตื่นขึ้นมาครับผมก็เรียกไอ่เอเเต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับผมก็หามันครับแต่ไม่เจอตอนนั้นผมคิดว่ามันคงยังไม่ขึ้นมาผมเลยลงไปดูเเต่ที่สวนไม่มีคนเเล้วมีก็เเต่พวกผู้ใหญ่มานั่งสังสรรค์กันผมเลยขึ้นไปรอที่ห้องเกือบๆ5ทุ่มไอ่เอก็กลับเข้ามามันก็ถามผมว่ายังไม่นอนอีกหรอตอนนั้นผมรู้สึกไม่ค่อยพอใจที่มันไปใหนไม่บอกความรู้สึกประมานว่าภรรยารอสามีกลับบ้านยังไงไม่รู้ตอนนั้นผมแทบบ้าคลั่งพูดในใจว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันเเน่ผมเลยบอกให้ไปอาบน้ำนอนผมจะนอนเเล้ว(เรานอนเตียงเดียวห้องเดียวกันครับ)พอไอ่เออาบเสร็จกำลังจะนอนไอ่เอก็บอกผมว่าพรุ่งนี้จะไปบ้านเพื่อนนะผมเลยถามว่าเพื่อนคนใหนมันก็ตอบว่าไอ่บีอย่างที่คิดไว้เลยครับไป บีนั้นเเน่ๆผมก็อืมๆเออๆไปพอวันรุ่งขึ้นมันออกไปแต่เช้าเลยครับมันกลับมาอีกทีก็เวลาเดิมตอนนั้นผมน้อยใจมากครับผมเลยบอกมันว่า....เออเนี่ยทิ้งให้กูอยู่คนเดียวทั้งวันเลยนะกูเหงาไม่เพื่อนเล่นเกมส์....ผมก็ทำหน้ายิ้มๆเเล้วก็บอกผมว่า...กูแค่ไปหาเพื่อนเองเเค่
นั้นไม่ได้หรอเพื่อนกูนะไม่ใช่เมียกู...ตอนนั้นผมเสียใจมากครับมันทำแบบนี้ทุกวันเป็นเวลาเกือบๆเดือนนึงผมทนไม่ไหวเลยบอกว่า....ถ้าจะทิ้งให้กูอยู่คนเดียวแบบนี้เนี่ยเลิกคบกับกูเหอะ(เเบบเพื่อน)มีเพื่อนคนใหม่ล้ะหนิกูมันเพื่อนเก่าเเก่ของกูคงไม่สำคัญสำหรับล้ะ(รู้สึกเหมือนงอลเเฟนยังไงยังงั้น)....จากนั้นผมก็เดินเข้าห้องปิดประตูดัง.....ปังงง แต่ผมได้ยินเสียงไอ่เอตะโกนมาเเว้วๆประมานว่า...เป็นอะไรของว่ะ...(รู้สึกเหมือนนางเอกรอให้พระเอกมาเคาะประตูง้อ)เเต่ไม่เป็บแบบนั้นครับมันเอากุญเเจมาไข-..-(ตูลืมกุญเเจ)เเต่มันมานั่งข้างๆเเล้วพูดว่า...เออกูขอโทด(น้ำเสียงนุ้มนวน)กูจะไม่ทิ้งละกูจะอยู่กับ...ผมไม่คุยกับมันครับเเต่มันพยายามง้อผมนะทำอาหารเช้าให้ทาน(ปกติเราซื้อกิน)จนในที่สุดเนี่ยผมก็คุยกับมันครับเราสนิทกันเหมือนเดิม(ความรู้สึกของผมมันก็เริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ!!!)เเต่!!!!!เรื่อยังไม่จบเเค่
นี้ครับเดี๋ยวมาต่อนะเหนื่อยยยยย