เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้ไปจีบผญ.คนนึง เขาเปนเลสเบี้ยน เอาจริงๆ ผมไม่ได้ชอบเขานะ ผมเป็นทอม มีวันนึงเขาเข้ามาแซวผมจนผมรู้สึกหวั่นไหว ส่วนเขาก็ชอบผม เราเลยคุยกันแบบไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้ เขาชื่อ(พ)นะครับ พ.เขาเปนคนคุยเก่งเฟรนด์ลี่มาก ใครเข้าใกล้เขาต้องชอบเขาทุกคนอ่ะ ผมเปนคนขี้หวงด้วย ผมกับเขาเลยทะเลาะกันบ่อยมากเลย ตอนนั้นผมถึงขั้นไปราวีเลสควีนคนนึงที่เข้ามายุ่งกับพ.เพราะผมรักเขามาก พ.เขารุกใส่ผู้หญิงอ่ะครับ แต่จะขี้อ้อนล้วจะทำน่ารักใส่ผมมากกว่า เพราะเขาบอกว่าอยากมีมุมที่อ้อนคนอื่นแบบนี้บ้าง จนวันที14กุมภา เขาไปขึ้นตัสกับเลสคนนึง ทำผมอึ้งแล้วช๊อคไปพักใหญ่ๆเลย ผมทำไรไม่ถูก ผมได้แต่ร้องไห้ ตอนนั้นผมได้ทักเฟสคนนึงไป เพราะผมไม่อยากจะเครียดกับเรื่องนั้น ผมก็ทักไปคุย สรุปเขาเป็นเลสคิงอีกละ555 เขาคือ(จ.) [ขอย่อชื่อนะครับ] เขาแมนมากครับ555เปนผญ.ที่ไม่ชอบทอม ผมก็คุยๆไปทั้งๆที่เขาไม่ชอบอ่ะ แต่ผมก็แซวก็หยอดตลอด จนไปมาได้เปนพี่น้องที่สนิทกันเฉยยย เรามีปัญหาไรก็จะแชร์จะเล่าให้ฟังกันตลอด ผมก็ได้เล่าให้น้องเขาฟังทุกอย่างเกี่ยวกับพ. พอรู้จักกันมากขึ้น เขาก็เริ่มรู้ถึงในมุมที่เปนผู้ใหญ่ของผม ผมมักจะสอนจะเตือนเขาในเรื่องที่เด็กวัยรุ่นเปนกันบ่อยเสมอ เขาเลยแอบชอบผม ทั้งๆที่ผมไม่รู้ตัว ส่วนผมก็ได้แต่เพ้อถึงพ.ไปเรี่อยๆ จนมีวันนึงที่ผมคิดพิเรนท์ชวนน้องจ.ขึ้นสถานะกัน เราทั้งสองก็ขึ้นตัสกัน เพราะช่วงนั้นมีดี้เข้ามาคุยกับผมอยู่ก็สี่ห้าคนได้ แต่ผมยังเพ้อถึงพ. เลยขอให้จ.มาเปนไม้กันหมาให้ คือน้องเขาคงไม่รู้ว่าผมขอขึ้นแค่สถานะ แต่ผมไม่ได้คิดชอบน้องเขา จนน้องเขาก็บอกผมออกมา ผมก็งงไปพักนึงอยู่ เพราะผมกับจ.เนี้ย จะคุยกันแบบแมนๆมาก คือพูดกู เหมือนผช.คุยกันเลยด้วยซ้ำ ผมเลยปฏิเสธน้องเขาไป น้องเขาก็เลยบอกว่า เขายอมให้ผมเพ้อถึงใครก็ได้มีใครก็ได้ แต่อย่าสถานะลง เขาดีใจที่ได้ขึ้นสถานะกับผม ผมก็เออๆ ยังไงก็ได้ พอเวลาผ่านไป เขาก็มองเห็นว่าผมสุภาพกับทุกคนยกเว้นจ. น้องเขาก็เลยขอให้ผมพูดคำว่าพี่กับหนู สุดท้ายผมก็เลยแทนตัวเองให้สุภาพมากขึ้น ยอมรับว่าช่วงนั้นหวั่นไหวไปแล้วนิดนึง จนเวลาผ่านไป6เดือนที่คบกับจ. อยู่ๆวันนั้น พ.ก็กลับมาขอคืนดี ผมลังเลโคตรๆ ผมเก็บมาเครียดเปนอาทิตย์แล้วไปเจอดี้คนนึงที่เคยรู้จักกันผ่านๆ ผมเลยไปขอคำปรึกษา ไปมาผมก็เลยเลือกจ. เพราะผมคิดว่า ผมคงไม่อยากเจ็บกับคนที่เคยทำร้ายจิตใจผมอีกแล้วอ่ะ เขามาขอโทษต่างๆนาๆแต่ผมก็ไม่กลับไปคบเพราะอีกใจผมก็เผลอรักจ.ไปแล้ว... จนประมาณจะปลายปีมั้ง เราหาไรทำด้วยกันตลอดนะ เปนโมเม้นที่ดีที่สุดที่ผมจะคิดถึงมันบ่อยๆ ตอนมีบอลโลก เราเชียร์บอลคนละฝั่ง แต่ฝั่งผมแพ้ ผมนี่น้ำตาคลอเลยที่อาเจนติน่าแพ้ ส่วนแฟนผมก็นั่งหัวเราะคิกคัก ที่เยอรมันชนะ ผมจำโมเม้นต่างๆได้หมดที่ร่วมทำกับเขา ไม่ว่าฉากที่ผมนอนตักเขาแล้วหอมมือเขา จำทุกอย่างที่เปนเขา จนมีวันนึง วันนั้นเดือนพฤศจิกายน ผมได้ไปต่างจังหวัดกับเพื่อนทอมแล้วก็แฟนเพื่อน+เพื่อนของแฟนเพื่อน มีดี้คนนึงสวยโคตร เพราะความไม่รู้จักพอของผมเอง ผมเผลอไปกับความสวยของผญ.คนนั้น ผมเลยจับดี้คนนั้นทำเมีย.. พอหลังจากที่ผมกลับมาจากเที่ยว ผมก็เย็นชากับเขา จนสุดท้ายเขาก็ถามผมว่ามีครอื่นใช่มั้ย ผมไม่ได้พูดอะไร ผมแค่บอกว่าเลิกกันเถอะ เขาก็เลิกกับผมไป พอหลังจากนั้น ผมก็คบกับดี้คนใหม่ ผมคบได้แค่สามวันเท่านั้น ผมคิดว่ามันไม่ใช่ละ มันไม่ใช่ความรักแบบที่ผมมีกับจ.เลยสักนิด ผมเลยบอกเลิกไป และผมก็ไม่กล้ากลับไปขอคืนดี เพราะไม่ทันไรเขาก็ไปคบกับน้องคนสนิทของผม ผมเลยได้แต่เสียใจแต่ทำไรไม่ได้ เพราะมันเปนความมักง่ายของผมเอง เพราะผมมัน เอง ถ้าวันนั้นผมไม่มักง่าย ผมคงดูแลเขาได้นานกว่านี้ ผมเอาแต่ร้องไห้ หมกตัวอยู่ในห้องเป็นนีท งานไม่ทำ เวลาเห็นคนหน้าตาคล้ายๆเขาผมก็ชอบเผลอเรียกชื่อจ.ออกมาเบาๆ ผมชอบบ่นเรื่องเก่าๆที่ผมกับจ.เคยทำไรร่วมกันให้เพื่อนฟังจนเพื่อนรำคาญ เวลามีดี้มาคุยด้วย ผมก็ไม่เคยคิดจะคบหรือคุยเลย ได้แต่บ่นกับเพื่อนว่าจ.ดีกว่าเยอะแยะ ตื่นมาร้องไห้ทุกวัน แอบส่องไลน์เขาบ่อยๆ (ผมแอบขอยืมทศ.เพื่อนเขาส่องบ่อยๆ ) ทั้งๆที่มีโอกาสบ่อยมาก แต่มันก็ไม่กล้าจะคุยเลยสักครั้ง จนมาเมื่อปีที่แ้วที่รู้ว่าเขามีแฟนใหม่ ผมก็รู้สึกดีนะ ดีใจที่เขามีคนดูแล ผมจะแอบเติมเงินออนไลน์ให้เขาบ่อยๆ ถึงผมจะไม่ได้อยู่ในจุดที่กลับไปเปนเหมือนเดิมได้แล้ว แต่ผมอยากทำในฐานะ พี่คนนึงที่รักน้องมาก จนเพื่อนด่าผมว่าโง่ เออโง่ ผมยอมรับ ผมไม่เคยคิดเลยด้วยว่าผมจะมาอยู่ในจุดนี้ จุดที่รักใครฝังใจจนลืมไม่ได้ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น มันก็ทำให้ผมเปนคนไม่หวั่นไหวกับใครง่ายๆ แถมไม่เคยคิดจะมักง่ายกับใครอีกแล้ว ถึงสามปีที่ผมยังฝังใจกับเขา หลังจากนั้นผมก็พยายามเปิดใจลองคุยกับใครต่อใครก็ไม่ลืมเขาเลย ผ่านมา2ปีแล้วที่พยายามลองเปิดใจ มันไม่มีใครมาแทนที่เขาได้สักคน นี่เปนวันครบรอบห้าปีที่ได้เจอเขา แต่เขาคงลืมผมไปแล้ว เพราะผมหาเขาไม่เจออีกแล้ว เขาไปที่ไหนผมก็ไม่รู้ เบอร์ก็ไม่มีแล้ว ไลน์ก็เปลี่ยนแล้ว เขาหายไปจากผมแล้ว ทั้งๆที่มีความทรงจำที่ผมเหลืออยู่และนึกถึงเขาเสมอ ผมพยายามลืมแต่กลับลืมไม่ได้ แย่จังเลยว่ะ ผมเกลียดความมักง่ายของตัวเองที่บอกเลิกเขาไปวันนั้น แต่กลับเปนผมที่ไม่ลืมกลับเปนผมที่จำทุกอย่างและยังอยู่กับอดีตมาตลอด เวลาวันที่14กุมภาทีไร ผมจะร้องไห้และนึกถึงวันที่เราเจอกันวันนี้ทุกที คิดถึงมากๆ ทนไม่ไหวจนต้องมาระบาย อยากเจอเขาอีกสักครั้ง เพราะเขาเปนคนชอบอ่านพันทิปมากๆ ซึ่งตอนนี้ไม่รู้ว่ายังจะอ่านอยู่อีกมั้ย ถ้าเขาเห็น ก็อยากบอกนะว่าลืมไม่ได้ว่ะ อยากกลับไปเปนเหมือนเดิมมาก ถึงมันจะเปนไปไม่ได้แล้ว ขอโทษที่ทำตัวแย่มาตลอด จ.อาจจะเปลี่ยนไปเยอะมากแล้ว แต่พี่ยังเหมือนเดิมนะ ยังชอบจ.ที่เคยทำตัวน่ารักกับพี่แค่คนเดียว ยังคิดถึงวันที่จ.คลั่งกัปตันเมกาแล้วยั่วให้พี่โมโห  ยังนึกถึงวันที่จ.ชอบบ่นว่าชอบชินจัง  อยากติดต่อกลับไป  ในฐานะคนรู้จักธรรมดาก็ได้ ขอแค่ได้ปลอบใจเวลาจ.รู้สึกแย่ อยากทำอะไรให้หลายๆอย่าง ทุกวันนี้ พี่กลายเป็นโรคฮิคิโคโมริ(คล้ายๆนีทแต่หนักกว่า
อยากจะหายเป็นปกติเหมือนกันแต่มันขึ้นอยู่กับจิตใจของเรา บางทีพยายามฮีลจิตใจให้ตัวเองดีขึ้นแต่มันก็กลับแย่ลงกว่าเดิม) ซึมเศร้าตลอดเวลา  ว่างงาน เข้าสังคมไม่ได้  ใช้ชีวิตแบบไม่มีเป้าหมาย เพราะจมปรักอยู่กับเรื่องเดิมๆ ปลงกับชีวิต  เหมือนเวรรกรรมตามสนอง ฮ่าๆๆ   ตอนนี้หนูอาจจะเลิกชอบอ่านกระทู้ไปแล้ว แต่พี่อยากไห้อยากมาเปิดอ่านเจอจัง อยากให้รู้ว่าถ้าไม่เหลือใครยังมีพี่นะ ถึงพี่ไม่รุ้ว่าหนูหนีพี่ไปอยู่ที่ไหนแล้วก็เถอะ