คือเราอยากรู้การหายไปของคนๆหนึ่งว่าเพราะอะไรเข้าเรื่องเรยละกันเนาะ เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เรียนยุมหาลัยเราเป็นคนตลกอารมดีความรักนะหรอ??ตอนนั้นคิดว่าตอนนั้นไม่จำเป็นเราเป็นคนพูดเก่งมากกไร้สาระด้วย มีความกะล่อนหน่อยๆเพื่อนบอก เรียกได้ว่าไม่ค่อยอะไรกะความรักก็ว่าได้ดูชีวิตดี๊ดีเนาะจนบางครั้งคนรอบข้างคิดว่าเราเป็นเลทเบี้ยน555บ้าไปแล้วเลทเบี้ยนอะไรสวยขนาดนี้อิอิ จนกระทั่งวันหนึ่งเราได้คุยกะผู้ชายคนหนึ่งในโลกออนไลน์เขาเป็นคนแรกที่เราคุยด้วยแล้วรู้สึกว่า เฮ้ย!!! ทัศนคติเขาโอเคอะ จนคุยกะเขามาสักระยะหนึ่งสิ่งที่ทำให้ประทับใจเขาคือ เขาถามเราว่า "เสียตัวกับเสียใจถ้าเป็นเราจะเลือกข้อใหน" เราก็อึ้งกับคำถามนิดหน่อยนะ แต่ตอนนั้นก็ตอบไปตามความรู้สึกเรยจ้าา ว่า เราเลือกเสียใจเพราะหากเลือกเสียใจอย่างน้อยเราก็เสียใจครั้งเดียว แต่หากเสียตัวเราไม่รุเรยว่าการเสียตัวเราต้องเสียกี่ครั้งและเรามีคุณค่าในตัวเองหากเสียตัวให้คนที่ไม่รักเราละ มันคงหนักกว่าการเลือกจะเสียใจแต่แรกตอบเสจก็ต่อท้ายด้วยว่าเรามีสาระปะละ55 เขาเรยบอกเราว่าดีแล้วที่ยังรักตัวเอง จากนั้นเขาก็ส่งโลเคชั่นที่อยู่เขา ชื่อ ประวัติ ตำแหน่ง หน้าที่การงานให้เราแล้วบอกว่ารอพี่หน่อยนะตอนนั้นในความคิดบ้าไปแล้วยังไม่เคยเจอตัวจริงเรยรอก็บ้าละ แต่ต่อมาเราก็บ้าจริงเราคุยกะเขาตลอดในความรุสึกตอนนั้นคือไม่ต้องเจอกันก็ได้เพราะแค่คำพูดเขาก็ทำให้เราสบายใจ เราปรึกษาเขาได้ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเรียนก็คุยกันสักระยะหนึ่งจนถึงวันที่เขาบอกว่า เราไปเที่ยวกันใหม ชวนเพื่อนไปด้วยได้นะจะได้อุ่นใจถ้ายังกลัว เขาแค่อยากไปผ่อนคลายเครียดกะงานมากก เราเรยคุยกะเพื่อนแล้วกะว่าจะชวนเพื่อนไปด้วยตอนนั้นเหมือนกำลังมีความรักเรยอะ55 พอถึงวันที่เขานัดอยู่ๆๆเขาก็หายไปเราแบบคือเฟล ร้องให้ หลายความรู้สึกมาก แต่เดียวๆๆยังไม่เคยเจอเขาจะรู้สึกอะไรได้ขนาดนี้ จากที่เป็นคนตลกก็เริ่มเงียบจากพูดมากกกก็เงียบเฮ้ย!!!!เราเปลี่ยนไปแล้ว เราไม่คุยกะผู้ชายคนใหนเรยเป็นระยะเวลา1เดือน เพราะตั้งคำถามว่าทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆถึงหายแบบไม่มีเหตุผล จนกระทั่งวันหนึ่งเขากลับมา โทรมาหาเราร้องโห่เรยคะเหมือนเด้กพูดจาไม่รู้เรื่อง เขาเรยส่งรูปภาพพร้อมคำอธิบายทำไมถึงหายเขาบอกเขาได้ทำโครงการใหญ่ที่ต่างประเทศ เราลืมบอกไป เขาทำงานเป็นวิศวะ เราก็งอลนะแต่ด้วยคำพูดเหตุผลหลักฐานอะไรหลายๆอย่างจนทำให้เชื่อ เราเป็นคนเชื่อคนง่ายจิงๆจนกลับมาคุยกันเหมือนเดิมแต่ยังไม่เจอหน้ากันนะจ๊ะ ก็คุยๆๆกันได้ประมาณสามเดือน แต่การคุยคือไม่ได้คุยหวานรึทุกวันนะคะจะคุยเรื่องงานถามไถ่ทั่วไปคือความรักแบบผู้ใหญ่มากกกจนวันที่เจอกันก็มาถึง นั้นก็คือวันเกิดเราเอง เราก็ได้เจอกันตอนนั้นรู้สึกดีใจแปลกใจตื่นเต้นกะความรักของตัวเองแบบบอกไม่ถูก  ประโยคแรกที่เขาพูดเวลาเจอกันคือ พี่เหมือนที่เราคิดไว้ใหม ???? ในความคิดเราเราไม่คิดด้วยซ้ำว่าต้องหน้าตาดีแค่เรารูสึกสบายใจและอบอุ่นก็พอแล้ว การเจอกันครั้งนี้มันทำให้เรารู้สึกว่า เราตกหลุมรักผู้ชายคนนี้แล้ว เขาเป็นผู้ชายที่ให้เกียรติมาก ดูแลใจใส่คนรอบข้างเขา แม้กระทั่งลูกน้องเขาดูใส่ใจมากก และวันนั้นเขาเอางานและโครงการหลายอย่างให้ดูแล้วบอกว่า "เห็นใหมพี่ทำงานจริงๆพี่ยอมรับนะว่าพี่บ้างานมากๆจนบางครั้งแม่พี่ยังลืมเรยว่ามีลูกชายพูดเสจก็เอามือรูปหัวเราแล้วบอกว่าพี่ไม่มีใครหรอกหากพี่เงียบพี่ก็ทำงานจิงๆๆไม่เคยหายไปใหนพี่ยุกะเราเสมอการที่พี่เจอคนที่เข้าใจพี่แถมเป็นสาวมหาลัยอีกพี่ไม่จำเป็นต้องหาใครเพิ่มนะพี่รู้สึกดีกะเรามากเรย"  จนวันที่จากกันก็มาถึงเขาต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศอีกครั้ง สายตา คำพูดเขาดูรักเรามากแบบบอกไม่ถูกดูเป็นห่วงทะนุถนอม แล้วทิ้งท้ายว่า ค่อยคุยกันนะพี่ต้องไปเช็คอินแล้วอีก2อาทิตย์เด่วพี่กลับมานะ จากนั้นสองอาทิตย์ก็หาย เป็น2 เดือน จาก2 เดือนเป็น 6เดือน เราเรยทักข้อความไปแล้วร้องให้พูดความรู้สึกทั้งหมดว่าเราอึดอัดเรารอได้ก็จริงแต่ไม่ใช่หายแบบนี้ แล้วเขาก็ส่งสติ๊กเกอร์ตกใจมา แล้วถามว่า รักพี่มากขนาดนี้เรยหรอ เราได้แต่บอกว่าเราโง่เองมีคนเขามาตั้งเยอะปฏิเสธหมดเพื่อพออะไรที่ลมๆๆแล้งๆๆคนรอบข้างเราบอกถ้าเป็นเขาไปตั้งแต่2อิตย์แรกที่ผิดสัญญาละ บางคนบอกมีครอบครัวแล้ว บางคนบอกเขาเจอคนใหม่ บางคนบอกมีเมียแล้วตัดใจเถอะสงสารหลายเดือนละนะ แต่เราก็ยังเชื่อในความรู้สึกเราว่าเขาไม่มีใคร เขาไม่มีใครเราเชื้ออย่างนั้น มีเพียงเพื่อนสนิทคนเดียวที่บอกเราว่าเคารพในการตัดสินใจของเราเราคงมีเหตุผลและหลายๆอย่างที่ทำให้เราเชื่อ เราเคยถามเค้าว่าแคร์เราบางใหมรักรึป่าวถ้าไม่โอเคกับเราก็บอกตรงๆอย่าหายไปโดยไม่มีเตุผลเพราะมันจะทำให้คนๆหนึ่งค้างคาใจฝังใจไปตลอด เขาบอกแต่คำว่าขอโทษแล้วบอกว่า รักสิ แต่พี่ยอมรับว่าบางครั้งพี่คิดน้อยไปแคร์เราน้อยไป รักเราก็สำคัญนะแต่มันยังมีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่านั้นก็คืองานเข้าใจพี่นะ เราดูโง่มากเรยเนอะเข้าใจเฉยเรยเลือกเอง เจ็บเองรอต่อไปจ้าาา5555 แล้วก็ถึงวันที่มาเจอกันอีกครั้ง เราก็ไปแต่วัดนะความคิดเราเพื่อชีวิตคู่จะราบรื่นทำแต่บุญ เรามองเขาแล้วรู้สึกว่าเขาเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือคนอื่นมากเขาดูอ่อนโยน ถึงบุคลิกเขาจะกวนตีน แต่เจอครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งแรกเพราะเราเริ่มงี่เง่าพูดจาไม่รู้เรื่องขี้น้อยใจ เพราะขนาดกินข้าวด้วยกันยังแทบไม่ได้คุยกันเพราะเค้าคุยแต่โทรศัพเรื่องโครงการอะไรของเขาจนทำให้แทบไม่ได้คุยเรื่องเรา จนกระทั้งนั่งรถกลับ เขาพูดว่า มาคุยเรื่องของเราบ้างเนอะ เขากำลังจะถามอะไรสักอย่าง โทรศัพก็ดังขึ้นเขาคุยงานต่อจ้า555 ตลกดีเนาะความรุสึกเรา จากนั้นไม่พอเอาโทรศัพเขามาให้เราแล้วบอกว่าตอบไลน์ให้หน่อย ไลน์เขามีแต่งานจิงๆๆ จนเราเริ่มทำใจชินละมั่ง เขาก็มองเราแล้วบอกว่า คุยกะคนอื่นได้นะเทอจะได้ไม่เหงาไปเที่ยวได้แต่แค่ขอว่า อย่าเกินเรย ความรู้สึกเราน้อยใจไปอีกประมาณว่า แบบนี้ก็ได้หรอ รักกันใหมเนี่ย จากนั้นเขาก็ทำงานเขาต่อ เราก็เงียบแล้ว ก็วาดรูป เราลืมบอกเราชอบวาดรูปมากๆสมัยมัธยมเรียนสายนี้มาเรย เราชอบวาดภาพเหมือน ไม่งั้นก็การ์ตูนล้อเลียน เราวาดรูปเขาด้วยละเป็นการ์ตูนแอบใส่กรอบให้ด้วยพร้อมข้อความว่า ที่รักสู้ๆ  เพราะคิดว่าอย่างน้อยเขาหายไปยังมีสิ่งแทนใจเราเขาจะได้นึกถึงเราบ้างถึงแม้จะนิดเดียวก็ยังดี เขาดูดีใจมากก แล้วเค้าได้ไปเปิดเจอสมุดบันทึกเรา เชื่อใหมในนั้นเป็นภาพวาดทั้งหมดที่เกี่ยวกะเราความรู้สึกเราทั้งหมด แล้วมีภาพเขาด้วย เราเป็นคนตลกอารมดีการมีเรื่องทุกข์ใจจึงเล่าให้ใครฟังไม่ได้นอกจากผ่านภาพถ่าย เขาก็คงอึ้งละจากนั้นเค้าก็ดูแคร์เรานะ ดูเค้ารัก หลายๆๆอย่างจึงทำให้รูสึกว่าเขาดูไม่เสแสร้งอะ จนวันที่จากกันเค้าบอกว่า หากเทอเจอคนที่ดีกว่าพี่เทอไปเรยนะไม่ต้องรอพี่เพราะมันอาจจะทำให้เทอมีความสุขกว่านี้แล้วดูเงียบไป เราเรยถามว่า ถ้าคนนั้นไม่ดีละ เขาก็ตอบว่าเทอก็กลับมาอยู่จุดเดิมจุดที่เทอเคยอยู่ไง เราแบบอึ้งอะ น้อยใจประมาณว่านี้หรอคนที่เรารอ ทุกครั้งที่เจอ เขาจะเป็นเหมือนเดิมตรงที่เขาจะพยามทำดีกะเราที่สุดมั่ง เพราะเขาจะซื้อทุกอย่างไว้ให้เราประมาณว่าอยากได้ไรแค่บอก แต่จิงแล้วเราอยากให้เขายุข้างเรามากกว่าของพวกนี้นะเพราะความรุสึกมันต่างกัน เราพูดเรื่องนี้จนทะเลาะกันเขาบอกว่าเทออยากได้ไรก็บอกสิบอกมาสิเงียบแบบนี้พี่ไม่รูหรอกว่าต้องการอะไร เขาสามารถหาให้ได้ถ้าไม่เกินความสามารถแต่อย่าเงียบ เราเรยตอบไปว่าอยากได้เวลา เวลาจากเทอไง บางครั้งก็อยากเป็นงานของเทอบ้างนะจะได้อยู่ในสายตาเทอบ้างแล้วเราก็ดราม่าจ้าา ที่พีทกลัวนั้นคือสิ่งที่เขาทำ คือถอดนาฬิกาเค้าใส่ให้เราแล้วบอกว่าอะเวลาพี่ให้ละ พร้อมหน้าตาระรื่นหัวเราะคือไม่สำนึกกวนตีนอีกจน เราพูดไรไม่ออก แล้วเขาก็รูปหัวแล้วพูดประชดว่า เด้กน้อยชอบเวิ่นเว้อไร้สาระ ตั้งใจเรียนเหมือนตั้งใจหาเรื่องพี่คงได้Aนะเทอ กวนตีนปะละลำพูดเขาแต่ละคำ บนรถเขาจะมีตุ๊กตาติดรถที่ถ้าดูอีกแบบก็หมายถึงเราเพราะชื่อเปนสัตว์การที่เอาสัตว์ที่เปนเราไว้แสดงว่ามีใจให้เรายุ55555มโนเองทั้งนั้น แล้วเราก็คุยกันดีนะเขาก็ไปทำงานต่อ... คบคนแก่นิเอาใจยากเราะ55 เราตอนนี้ก็อายุ 22 ละ แฟนเราตอนนี้ก็คง 28 เราเริ่มคุยกันต้องแต่เรา20บริบรูณ์ จนปัจจุบันนี้เขาหายไปแบบไม่มีวีแววจะกลับมารึไม่กลับมาแล้วก็ได้ แต่เรายังสงสัยว่าเพราะอะไร ทำใหม หากเขาไม่รักรึเจอคนใหมเขาไม่บอกเรารึทำอะไรก็ได้ที่ไม่ค้างคาใจแบบนี้ หรือเขาไม่ได้รักเราตั้งแต่แรกหรือเป็นเพราะอะไร เรากะเค้าเจอกันแค่2ครั้งนะถึงจะคุยกันมานานก็ตาม เพื่อนบอกลืมเริ่มใหม่ จะลืมได้ไง หลายสิ่งหลายอย่างยังยุในใจยุเรยเดินออกระเบียงก็เปงต้นไม้ที่เขาฝากดูแล เดินเข้าห้องก็เจอผ้าห่มที่เขาซื้อไว้ เปิดตู้ก็เจอเสื้อผ้ที่เขาซื้อให้ ไปชั่นรองเท้าก็เจอร้องเท้าที่เขาซื้อให้ จะไปเรียนก็เจอสมุดปากกา กะเป๋า ที่เขาทิ้งไว้วันเดียวของการเจอกันเขาทำได้หลายอย่างมากพูดเหมือนยุด้วยกันเนอะแต่ไม่เรย แค่วันเดียวจิงๆๆ แล้วก็หายไป..ตอนนี้เราแค่อยากรู้ว่าเขาคิดอะไร ผู้ชายประเภทนี้เขาคิดยังไง หรือมีคนอื่นแล้ว รึไม่รักแต่แรก หรือมีเหตุผลอะไร เพราะไร ขอร้องผู้ชายหรือคนที่มีประสบกราณ์หรือเคยเป็นลักษณะนี้บอกเราหน่อยได้ใหมเพราะอะไร ที่เป็นแบบนี้เพราะอะไรเราหากเขาคนนั้นเขามาอยู่ในใจเราคงร้องให้อะถ้ารู้ว่าข้างในเป็นยังไง😂😂😂😂 แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดคือหน้าทีอีกเทอมหนึ่งเราจะเรียนจบละนะเสียใจได้ล้มได้พลาดได้แต่เราก็ต้องลุคขึ้นมาเองให้ได้อย่าเสียใจจนตัวเองขาดสตินะคะเพราะคนที่รักเราแคร์เรา สร้างเรา คือพ่อแม่นะคะนั้นไงคิดได้นะคะ5555แต่ก็เพ้อเจ้อยุ นี้เป็นกระทู้แรกของเราหากพิมพ์เข้าใจยาก รึพิมพ์ผิดขออภัยด้วยนะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ