เมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาเกิดปัญหาขึ้นมากมายระหว่างเราทั้งคู่และผ่านไปด้วยกันทุกเรื่องฉันคิดว่าเราจะไม่มีทางเลิกกันเพราะเราทั้งคู่ไม่มีมือที่สามมาเกี่ยวข้อง และแล้วมันก็มาถึงจุดจบ ด้วยเหตุผล เธอมีปัญหา เธอไม่เคยบอกอะไร เธอจัดการด้วยการหายไปแบบเงียบๆ. ด้วยระยะทางระหว่างเรา ฉันไม่สามารถรับรู้และมองเห็นว่าเธอนั้นลำบากใจ มากแค่ไหนเหนื่อยมากแค่ไหน ฉันได้แต่เฝ้ารอเธอ ตอบกลับแชทที่เธอหายไปไม่มีคำทักทายเหมือนเมื่อก่อนฉันได้แต่นั่งคิด. คิดแล้วคิดเล่า. ว่าเธอจะเป็นอะไรรึเปล่า เราห่างกันเริ่มมากขึ้นทุกวันๆ ฉันรอเธอทุกวัน จนเมื่อวานฉันตัดสินใจทักไปถามเธอ หายไปเลิกแล้วหรอ เธอบอกมีปัญหา ฉันตอบกลับด้วยความโมโหเล็กน้อย+กับความคิดถึง ด้วยคำพูด ฉันจะไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น เพราะเราไม่ได้อยู่กับเธอ และเธอก็ไม่เคยบอกอะไรเราเลย. เธอลงท้ายกับคำว่าเลิกกับฉัน ฉันเงียบไปสักพักเพราะทุกครั้งที่เธอบอกเลิกเราเราจะถามเหตุผลที่เธอพูดแบบนั่นทุกครั้ง พอฉันตอบกลับ ว่าทำไม เธอตอบกลับ ครั้งสุดท้าย พอเหอะ ฉันถึงหยุด เสียใจมากนะ  ไม่เคยคิดว่าการที่เรายอมเขา รักเขา จัดการอารมณ์ตัวเองได้ดีจนเขายอมรับว่าเราปรับตัวเร็วทุกครั้งที่เราโกรธเธอเราจะเก็บมาคิดคนเดียว และจะหายเอง ปัญหาของเราเราแทบจะจัดเองทุกอย่างพยายามไม่ให้เธอลำบากใจเพราะเราเป็นคนค่อยให้กำลังใจเธอจนไม่ห่วงสุขภาพตัวเอง เป็นฝ่ายยอมรอเวลาที่คุยตลอดเพราะกลัวเธอไม่ว่าง(เราอยู่ไกลมาก)เราไม่เคยคิดว่าระยะทางคือเหตุผลของการเลิกเราเชื่อใจกันมาตลอด สุดท้าย ถึงแม้เราจะเลิกกับเธอด้วยเหตุผล ปัญหารอบข้างเธอ เธอกับเอามาเป็นประเด็นเลิกกับฉัน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าปัญหาที่ผ่านมาทั้งหมดผ่านมาได้แต่จบลงเพราะ ปัญหาส่วนตัวเธอ ด้วยความรักของฉันฉันขอนุญาตเล่าประสบการณ์ความเจ็บปวดที่ฉันคิดไม่ถึง