ตอนประถมก็เคยมีชอบนักร้องดาราที่หน้าตาดีๆ ชอบเพื่อนที่หล่อสวย
แต่ตอนนี้18แล้ว เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเฉยๆมากกับคนหน้าตาดีจัดๆ หรือ หน้าตาดีน้อยลงมา หรือหน้าตาไม่ดี คือมองทุกคนเท่ากันหมด
แบบคิดว่าทุกคนเท่าเทียมกัน เพราะหน้าตามันเป็นเรื่องของพันธุกรรม ไม่เกี่ยวกับลักษณะนิสัย ความรู้สึกนึกคิดของคน ความสามารถ
คือที่กลัวเพราะว่าไม่เจอใครแบบเรา คนรอบตัว เห็นหล่อก็ชอบ กรี๊ด อยากได้อยากเอา เห็นสวยก็หลงรัก รักแรกพบไร้ทำนองนั้น
เริ่มกลัว เริ่มเอียน ไม่ได้พูดกับใคร เพราะต้องมีคนว่าโลกสวยแน่ๆ
แต่ทุกคนมันคือร่างกาย เป็นเลือดเนื้อ สกปรกได้เหมือนกัน อาบน้ำก็สะอาดเหมือนกัน
ทำไมถึงให้ค่าคนหน้าตาดีขนาดนั้น
ยอมรับว่าตอนเด็กๆชอบ แต่ตอนนี้ทำไมรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ กังวลมากก กลัวตัวเองตายด้าน หาความสุขจากใบหน้าสวยๆหล่อๆของคนไม่ได้
ทำไมตัวเองไม่มีความรู้สึกกรี๊ดคนหล่อหรือสวยจัด
แต่ตอนนี้18แล้ว เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเฉยๆมากกับคนหน้าตาดีจัดๆ หรือ หน้าตาดีน้อยลงมา หรือหน้าตาไม่ดี คือมองทุกคนเท่ากันหมด
แบบคิดว่าทุกคนเท่าเทียมกัน เพราะหน้าตามันเป็นเรื่องของพันธุกรรม ไม่เกี่ยวกับลักษณะนิสัย ความรู้สึกนึกคิดของคน ความสามารถ
คือที่กลัวเพราะว่าไม่เจอใครแบบเรา คนรอบตัว เห็นหล่อก็ชอบ กรี๊ด อยากได้อยากเอา เห็นสวยก็หลงรัก รักแรกพบไร้ทำนองนั้น
เริ่มกลัว เริ่มเอียน ไม่ได้พูดกับใคร เพราะต้องมีคนว่าโลกสวยแน่ๆ
แต่ทุกคนมันคือร่างกาย เป็นเลือดเนื้อ สกปรกได้เหมือนกัน อาบน้ำก็สะอาดเหมือนกัน
ทำไมถึงให้ค่าคนหน้าตาดีขนาดนั้น
ยอมรับว่าตอนเด็กๆชอบ แต่ตอนนี้ทำไมรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ กังวลมากก กลัวตัวเองตายด้าน หาความสุขจากใบหน้าสวยๆหล่อๆของคนไม่ได้