วันนี้ทะเลาะกับแฟนเรื่องที่เราไม่ปลุกเค้าตอนสี่โมงเย็น ใช่ค่ะมันไม่น่าจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตได้ขนาดนี้ ซึ่งเราก็ยอมรับผิดและขอโทษไปแล้วด้วยความไม่รู้เพราะเห็นเค้าหลับสบายเลยไม่อยากปลุก (เพราะนิสัยเค้าจะเป็นคนหงุดหงิดง่าย) พอตื่นเท่านั่นแหละค่ะ เป็นเรื่อง โกรธ โมโหใส่เรา เราก็ตกใจ ไม่คิดว่าจะโมโหเราขนาดนี้ เหตุผลที่อยากตื่นสี่โมงเย็นเพราะกลัวกลางคืนนอนไม่หลับ เราปลุกเค้าตอนหกโมง ก่อนนัดทานข้าว 1 ชั่วโมง นัดกินข้าวนอกบ้านกับครอบครัวเรา พอไปถึงร้านอาหารเค้าบอกกินไม่ได้ เพราะไม่ใช่เวลากิน ก็เลยไม่ได้กินอะไร นอกจากดื่มเบียร์ พี่น้องเราก็งงว่าเค้าเป็นอะไร สักพักผ่านไปสามชั่วโมงเรียกเราออกไปคุยนอกร้าน คุยเรื่องที่ทะเลาะกันวันนี้ เค้าบอกอยากที่จะเห็นเรามีความสุขกับครอบครัวแบบนี้ และอยากเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเรา เสร็จวนกลับไปเรื่องเดิมที่ผิดใจกัน หาว่าเราไม่ขอโทษ หาว่าเราผิด ไม่ยอมยุติความโกรธนี้ ทั้งที่เราก็พยายามทำใจ ไม่อยากให้การมาทานข้าวกับพี่น้องกร่อย แต่เค้าก็มีแต่กระตุ้นให้เรื่องมันบานปลายเข้าไปอีก แถมไม่ยอมหายโกรธเรา พอทานข้าวเสร็จกลับมาที่ห้อง บอกเราว่านอนไม่หลับจะออกไปหาไรดื่มข้างนอก เราก็ไม่ได้ว่าอะไร
รู้สึกเหนื่อยมากค่ะ ท้องอยู่ด้วยแต่ต้องมาอยู่กับคนแบบนี้ ไหนจะต้องทรมานกับอาการปวดสะโพก ลุกนั่งลำบาก เวรกรรมอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้เจอกันนานแทนที่จะอยู่ด้วยกันแบบมีความสุข นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้างี่เง่าแบบนี้กับเรื่องเล็กๆ จนคิดอยากอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวจะดีกว่าไหมค่ะ ไม่ต้องมารองรับอารมณ์ เวลาที่เค้างี่เง่าใส่เรา อยู่คนเดียวคงจะมีความสุขกว่า ญาติพี่น้องก็รักและเข้าใจเราอย่างดี ไม่มีใครทำให้เราลำบากใจคิดแล้วก็อยากจะบอกเค้าไปเลยว่าแยกกันอยู่เถอะ ไว้ลูกคลอดค่อยมาเจอกัน เป็นแบบนี้บ่อยๆเข้า ไม่ไหวเสียสุขภาพจิต