เขียนแบบคนยังไม่ได้ดู มังงะ นะครับ
แต่ดูจากร่องรอยในโรงแล้ว ประเด็นในมังงะต้นฉบับ น่าจะเยอะจนล้นมากๆ แน่ๆ
ตอนแรกว่าจะให้ชื่อว่า "ยัยหนวกใบ้กะนายมืดบอด" (เพราะไม่เห็นหน้าคนอื่น)
แต่เพราะซีนพระจันทร์เลยคิดว่า เอา "ซื่อบื้อ" ไปท่าจะเหมาะกว่า


เข้าใจว่า ต้นฉบับน่าจะเล่นเรื่อง "การสื่อสาร"
ที่ตั้งให้นางเอกเป็นคนหูหนวก ที่มีปัญหาการสื่อสาร เชิงกายภาพ
กับ
คนอื่นๆที่เป็นคนหูดี กลับก็มีปัญหาในการสื่อสาร เชิงเนื้อหา
โดยเล่นกับเรื่องที่เกี่ยวกับ "ความผิด" ของตัวเอง และ ของคนอื่น
อันเป็นเรื่องที่ ทำให้คนหูดี กลายเป็นคนหนวกใบ้ไปได้ง่ายๆ
ทั้งต่อการแสดงออก การรับฟัง และ การเข้าใจอีกฝ่าย

ดูเหมือนฉบับหนังเลือกโฟกัสไปที่
-การทำผิด
-สำนึกผิด & ชดใช้ความผิด
-ขออภัยความผิด & ได้รับอภัยความผิด
และ การได้รื้อฟื้น มนุษยสัมพันธ์ของพระเอก ขึ้นมาใหม่
โดยมีซีนคู่พระคู่นางบ้าง มาเป็นของแถม
-----

-การทำผิด
หนังเริ่มด้วยการที่นางเอก โชโกะ
ย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนเดียวกับพระเอก โชยะ และเพื่อนๆ
แล้วด้วยหลายๆเหตุผล ตั้งแต่ไม่สามารถสื่อสารกับนางเอก การทำตามเพื่อน ฯลฯ
โชยะแกล้งโชกะ หนักขึ้นเรื่อยๆ โดยคิดว่าเป็นการเล่นกันประสาเพื่อนแบบนึง

จนในที่สุด โชโกะ ต้องย้ายโรงเรียนออกไป
ทางโรงเรียนก็เกิดมหกรรมไล่บี้กันขึ้น
เพื่อนๆทุกคนที่เกี่ยวข้องชี้นิ้วมาที่พระเอกหมด
ว่าเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

จากนั้นพระเอกก็อยู่ในสภาพมึนงงอย่างแรง
ต่อการที่ทุกคนในโรงเรียนตราหน้าว่าเลว และ โดนรังแกจากทุกๆคนในโรงเรียน

ทั้งๆที่คนอื่นก็ร่วมแกล้งด้วย ทำไมตนจึงโดนคนเดียว?

หน้าพระเอกที่ตะลึงต่อการที่เห็นคุณแม่ไปถอนเงินก้อนใหญ่
ทั้งๆที่คุณแม่เป็นแค่ช่างตัดผมร้านเล็กๆ
เจ้าเครื่องช่วยฟังเล็กๆนั่น มันแพงขนาดนั้นเลยรึ?

รอยเลือดบนใบหูของคุณแม่นั่น น่าจะเจ็บมากแน่ๆ

เห็นคนที่(เคยคิดว่า)เป็นเพื่อน ก็พูดให้ร้ายตัวเองอีก
ความไว้ใจคนอื่นๆก็แทบจะหมดไป

พระเอกตกอยู่ในสภาพเดียวกับนางเอก
สภาพที่ ทุกคนมาแกล้งตัวเอง
จะพูดไปยังไง ก็ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครเข้าใจ
สิ่งที่ได้รับกลับมา ก็มีแต่เรื่องแย่ๆ
ในที่สุดจิตใจจึงเลือกที่จะ "ปิดกั้น" การรับรู้
โดยใช้ภาษาภาพ ที่พระเอกเอามือขึ้นมาปิดหู
พระเอก กลายเป็นคนหนวกใบ้ทางจิตใจไปอย่างสิ้นเชิง

-สำนึกผิด & ชดใช้ความผิด
สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในใจพระเอกจึงเป็นความรู้สึก "สำนึกผิด"
และพยายามจะ "ชดใช้ความผิด" ในสิ่งที่ตัวเองได้ก่อเอาไว้
คือการเริ่มเก็บเงิน เพื่อใช้คืนค่าเสียหายคุณแม่
และ เพื่อไม่ให้ก่อปัญหาอีก
หลังจากชดใช้แล้ว ตัวเขาเองที่เป็นต้นเหตุของปัญหาก็ควรจะหายไปซะ
โลกนี้มันไม่น่าอยู่ อยู่แล้วด้วย

แต่สิ่งที่เกิดคือ
คุณแม่ไม่ได้ต้องการ การชดใช้ความผิดอะไรแบบนี้
การชดใช้ มันก็ดี แต่การอยู่ต่อไปนั่นสำคัญกว่า
แถม ยอดคุณแม่ก็จับได้ว่ากำลังคิดอะไรอีก
เลยโดนบังคับให้สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแปลกๆอีก
(การรับผิดชอบต่อความผิด + การรักษาสัญญา
เป็นวัฒนธรรมพิเศษของญี่ปุ่นจริงๆ)
บวกกับตอนตั้งใจจะไปหานางเอกเป็นครั้งสุดท้าย
ก็ดันจบด้วยการขอเป็นเพื่อนอีก
ก็เลยเลิกล้มความตั้งใจจะทำอะไรแปลกๆไป

ต่อมาก็ได้พบกับ นายอ้วน นากะซึกะ และ น้องสาวนางเอก ยูซูรุ
และด้วยความช่วยเหลือของ นากะซึกะ และ ยูซูรุ
ทำให้พระเอกได้มีโอกาสใกล้ชิดนางเอกมากขึ้น

แต่ปัญหาก็เกิดอีกเมื่อมีการรวมตัวเพื่อนเก่า
แล้วมีท่าทีจะทำให้นางเอกเสียใจ แถมมีการขุดแผลเก่ากันขึ้นมาอีก
พระเอกจึงเลือกที่จะไล่เพื่อนเก่าที่เริ่มมารวมตัวกันได้ออกไป
เพื่อตัดปัญหา / เหมือนได้ ปกป้อง และ ชดใช้สิ่งที่ทำกับนางเอกไว้ได้

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางเอกต้องการ
สิ่งที่พระเอกทำ ไม่ต่างกับแม่ และ น้องสาวของเธอ
ที่พยายามการกีดกันทุกคนออกไปจากเธอ โดยเข้าใจว่าเป็นการปกป้องเธอ
รวมทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหมือนกับว่าเธอเป็นต้นเหตุอีกด้วย

นางเอกก็เหมือนพระเอก
เธอคิดว่า ต้นเหตุของปัญหาอย่างเธอก็ควรจะหายไปซะ
หูข้างนึงของเธอก็สูญเสียการได้ยินไปแล้ว
โลกนี้มันไม่น่าอยู่ ต่อเธอเอาซะเลย

-การขออภัยความผิด & การอภัยความผิด และ การได้รื้อฟื้นมนุษยสัมพันธ์ของพระเอก ขึ้นมาใหม่

พระเอกไปช่วยนางเอกได้ทัน แต่ตัวเองเจ็บหนักแทน
หลังจากฟื้น จึงนึกได้ว่า
ตัวเองยังไม่ได้ทำสิ่งที่สำคัญอีกสิ่งนึง คือ
การขอโทษนางเอกแบบตรงๆ เลย
การทุ่มเท ทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิด
แต่ไม่เคยเอ่ยขอโทษเลยนั้นมัน "ไม่สมบูรณ์" ต่อความผิดที่ได้ทำ
มันอาจจะเป็นแค่ความต้องการ และ เพื่อความสบายใจของตัวเองเท่านั้นก็ได้

การได้ขอโทษนางเอก และ คุยกุ๊กกิ๊กกันนิดหน่อย
น่าจะเป็นฉากที่ดีที่สุดอันนึงของหนังเรื่องนี้

การได้พบเพื่อนๆอีกครั้งหลังจากฟื้นขึ้นมา
ได้เห็นการแสดงออก ของความเป็นห่วงพระเอกที่หลากหลาย
ไม่ว่าจะเป็นการบนว่าจะไม่โกนหนวด การพับนก การเฝ้าไข้ ฯลฯ

เป็นการค้นพบว่า แต่ละคนล้วนแสดงออกแตกต่างกันไป
เพื่อที่จะสื่อถึงความปรารถนาดีต่อพระเอก
ทำให้พระเอกเริ่มที่จะเปิดหูของตัวเอง
เพื่อจะได้รับรู้ ได้ยิน "เสียงพูดที่ไม่ใช่เสียง (แต่มาเป็นรูปร่าง หรือ รูปแบบอื่นๆ)" ของคนรอบๆข้างอีกครั้งนึง

หลังจากดูเสร็จ นึกถึงเพลงเก่าๆเพลงนึง นั่นคือเพลง 花(はな)
บางที สิ่งที่ทำให้โลกนี้น่าอยู่ อาจจะไม่ใช่ความสมบูรณ์แบบ แต่คือความรัก ความปรารถนาดีในแก่กันและกัน มากกว่า
ที่จะเป็นสิ่งที่เติมเต็มให้มนุษย์เรามีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างมีความสุข