We are X : เราคือเอ็กซ์
(4.5 skulls)

ดูจบแล้วอยากกระโดดขึ้นทำท่า X นี่ขนาดไม่ได้เป็นแฟน X-Japan อ่ะไรนะ ความทรงจำเกี่ยวกับ X คือทำให้เราหันมาฟังเพลงญี่ปุ่นจริงจังอยู่พักนึง แต่ก็ไม่ได้ชอบ X ไง เราชอบ L'arc ๕๕๕ คืองี้ เราโตมาในช่วงที่ X มันพีคสุดไปแล้วไง ช่วง ม.ต้น มั้ง เรามีเพื่อนคนนึงมันชอบ X มาก เราเห็นแล้วแบบ แต่งตัวเชี่ยไรเนี่ย? บ้าเปล่า? (ตอนนั้นยังไม่รู้จัก visual kei) แล้วเพลงก็แบบฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ ตะโกนอะไรโหวกเหวก ๕๕๕ (ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชุด Dahlia) จนตอนที่มีข่าว Hide ฆ่าตัวตาย แล้วมีแฟนๆ ฆ่าตัวตายตาม เรายังกลัวว่าเพื่อนเรามันจะเอามั่งเลย แต่ก็นั่นแหละ หลังจากนั้นไม่นานเราก็หลุดเข้าสู่โลกของ j-rock (โดยที่ไม่ชอบ X-Japan ๕๕๕) เราฟังทั้ง Glay, Dir en Grey, Malice Mizer, Shazna ฯ คือชอบเยอะ แล้วสมัยนั่นอินเตอร์เน็ตมันไม่เข้าถึงทุกคนอย่างทุกวันนี้ไง ที่พึ่งทางใจเลยคือนิตยสาร j-spy (ยังอยู่มั้ย? โอ้ย ยิ่งเล่ายิ่งรู้สึกแก่ ๕๕๕) แต่ที่เราชอบจริงๆ และทุกวันนี้ยังชอบอยู่คือวง L'Arc~en~Ciel ที่เลิก visual kei มานานแล้ว และทุกครั้งที่ไปญี่ปุ่น เราจะต้องได้ CD ชุดเก่าๆ ติดมือมาทุกที

โม้มาเยอะ มาว่ากันที่ We are X มั่ง! We are X มันคือสารคดีว่าด้วยการเตรียมตัวก่อนขึ้นเล่นคอนเสิร์ตของวง X-Japan ที่เมดิสันสแควร์การ์เดน ในนิวยอร์กเมื่อวันที่ 11/10/2014 ตัดสลับกะการเล่าประวัติวง X-Japan แบบคร่าวๆ ซึ่งเราว่าคร่าวซะจนนึกว่าหนังชื่อ We are Yoshiki เหอะ ๕๕๕ แต่เออ โอเค ชีวิตพี่โยแกน่าสนใจจริงๆ ดราม่าตลาดแตกตลอดเว ๕๕๕ อย่างที่บอก ก่อนหน้านี้เราไม่ค่อยสนใจวง X ซักเท่าไหร่ คอนเสิร์ตอะไรก็ไม่เคยดู แต่พอได้มาดูภาพคอนเสิร์ตในหนัง เรารู้สึกว่ามันสุดยอดมากอ่ะ พี่โยแกต้องใช้พลังงานและจิตวิญญาณมหาศาลขนาดนี้เลยเหรอ อย่างตอนที่เล่นๆ คอนเสิร์ตอยู่แล้วลงไปกอง ไปคลานกับพื้นเนี่ย สมาชิกวงบอกแฟนเพลงคิดว่าแกแกล้งทำ แต่จริงๆ แล้วแกเป็นจริงๆ จนต้องหามลงจากเวที เฮ้ย ใช่เหรอ ๕๕๕ และอย่างตอนที่เล่นลาสต์ไลฟ์ แล้วแกก็วีนแตก ทุ่มกลองนั่นนี่ เราก็เพิ่งรู้นะ ว่านั่นเป็นเพราะแกเครียดที่ต้องมีปัญหากะเพื่อนสนิทและสมาชิกวงอย่างโทชิ แต่พี่แกก็จัดว่าเล่นใหญ่มากๆ ๕๕๕ สิ่งที่ชอบมากๆ นอกจากการได้เห็นว่าแกเตรียมตัวกันจริงจังแค่ไหนก่อนขึ้นคอนเสิร์ต คือการได้เห็นคนดังๆ ในวงการเพลงมาพูดถึงแก อย่างวงมาริลีน แมนสัน และที่ไม่เกี่ยวกะวงการเพลงอย่าง แสตน ลี ไรเงี้ย (มาไง?) ซึ่งน่าจะเป็นเพราะลีเคยวาดการ์ตูนที่มีโยชิกิเป็นตัวละครเอกมั้ง เห็นมีภาพอยู่ นอกจากนี้นะยังชอบที่หนังพยายามเน้นภาพความอินดี้ของพี่โยอ่ะ อย่างฉากที่ทุกคนมารอกันหน้าห้องพี่โย แล้วมีคนนึงถามว่ามารอกันนานยัง แล้วก็มีคนตอบว่า 2 ชั่วโมงแล้ว ๕๕๕ ฮามาก แล้วก็ยังมีความยิ่งใหญ่อีกหลายอย่างของพี่โยที่เราไม่เคยรู้มาก่อน อย่างการได้รับเกียรติให้แต่งเพลงและเล่นให้องค์จักรพรรดิฟัง(เค้าเรียกงี้เปล่าวะ?) โห สุดยอด ยิ่งใหญ่มากอ่ะ อีกอย่างที่สงสัยคือ ทำไมกล้องชอบจับภาพไปที่น้องผู้หญิงสองคนที่เราว่าน่าจะเป็นทีมงานดูแลพี่โยอ่ะ ไม่รู้ใช่เปล่า จับภาพไปทีก็เห็นเหมือนนางเมาธ์มอยกันอยู่ หลายครั้งมาก แต่เอ๊ะ หรือมันแค่บังเอิญ แต่มันบ่อยจริงๆ นะ จนเราจำได้อ่ะ ๕๕๕

สรุปแล้ว ฉากที่ชอบที่สุดในหนังคือฉาก โยชิกิแก้ผ้าถ่ายรูปริมหาด เดี๋ยวๆ ไม่ใช่ๆ สรุปแล้วจริงๆ นี่เป็นหนังที่ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟน X-Japan ก็ดูสนุกได้อ่ะ เป็นหนังที่ทำให้เรารู้ถึงความยิ่งใหญ่ในระดับโลกของวงดนตรีวงนึงที่เป็นชาวญี่ปุ่น ได้รู้จักมุมดราม่าของโยชิกิ (ซึ่งมีเยอะมาก ๕๕๕) เป็นหนังที่ทำให้คิดว่า เฮ้ย พี่เป็นมือกลองนะ ทำไมพี่ดังเกินหน้าเกินตาคนอื่นๆ เค้าขนาดนี้ล่ะ ๕๕๕ เป็นหนังที่อาจจะหาดูได้ยากอยู่ซักหน่อย แต่ถ้ามีโอกาสนะ "ดูเหอะ" คุ้มค่ามากจริงๆ

ป.ล. เราอยู่พัทยา หนังไม่เข้าฉาย ที่ใกล้ที่สุดคือ SF บางแสน มีแค่วันละรอบ 19.50 น. เราไปดูวันเสาร์ คือรีบไปดูเพราะกลัวหนังหลุดโปรแกรม แถวนี้มันเถื่อน รอบฉายไม่แน่ไม่นอน อยากถอดรอบก็ถอดซะอย่างงั้น (ตอน Supersonic เข้าฉายมีหลุดมาที่ SF เซ็นทรัลบีช ประกาศชัดเจนว่าฉายถึงวันพุธ แต่พอวันพุธเราไปดู บอกว่าหนังถูกถอดโปรแกรมไปแล้ว เพราะไม่มีคนดู เรานะเจ็บช้ำน้ำใจมาก ต้องถ่อไปดูถึงเซ็นทรัลเวิล์ด แจ้งไปทางพี่ธิดา Doc club แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี) แต่สว่นนึงคือเราอยากได้โปสการ์ดสำหรับ 5,000 คนแรกด้วย แต่อดจ้ะ น้องพนักงานบอกว่าหมด เสียใจมาก พอว่าวันนี้เห็นทางเพจบอก "หมดเกือบทุกสาขา" แสดงว่ายังไม่หมดนี่ ถ้าทาง Documentary Club เข้ามาเห็นนะอยากบอกว่า "พี่ ผมอยากได้มากจริงๆ นะ เก็บไว้ให้ผมอันนึง ผมไปเอาเองก้ได้" T_T