เรื่องมีอยู่ว่าเราไลน์ไปถามแม่ว่า "วันนี้ทำกับข้าวอะไร" แม่ก็ถามว่าอยากกินอะไร เราก้ตอบ"ไม่รู้" ในใจอยากกินต้มยำแต่แม่เพิ่งทำไปสามวันก่อน [แม่เราจะไม่ทำอาหารซ้ำๆติดๆกัน] หลังจากนั้นแม่ก้ไม่ตอบ ผ่านไปสิบนาทีเราขี้เกียจรอคำตอบเลยไลน์กลับไปว่า "ถ้าไม่ทำกับข้าวก็ซื้อข้าวผัดมาให้ละกัน" แม่ก็ส่งสติกเกอร์โอเคมา  ครึ่งชั่วโมงผ่านไปพ่อก็กลับมาถึงบ้านพร้อมกับข้าวผัด เราเลยถามว่าล่ะแม่ละ พ่อบอกไปช่วยงานแต่งคนแถวบ้าน  [ไม่ใกล้จากบ้านเรามาก] เราก้อ่อโอเค หยิบจานใส่ข้าวผัดนั่งกินได้ครึ่งนึง พ่อบอก "ไปป่าว เค้าทำต้มยำ" เราเลยถามว่า "ทำไมแม่ไม่บอก ลูกอยากกินอยู่" พ่อก้เลยชวนไปด้วยแต่เราเริ่มอิ่ม+เสียดายอีกครึ่งเลยไม่ไป พ่อก้ออกไปช่วยงาน ผ่านไปไม่นานพ่อกับแม่ก้กลับมาถึงบ้าน ขอทำเป้นบทสนทนาเลยนะ

เรา : แม่ ทำไมไม่บอกลูกว่าไม่ทำกับข้าว
แม่ : ก้ถามแล้วอยากกินอะไร ไม่ตอบเองนิ
เรา : อยากกินต้มยำแต่แม่ทำไปแล้วนิ
แม่ : แล้วทำไมเมื่อกี๊ไม่บอก!
เรา : ก้เมื่อวานที่ไปกินร้านอาหาร ลูกจะสั่งต้มยำแต่แม่บอก แม่กลับไปทำให้
แม่ : ก็วันนี้แม่ไม่ได้ซื้อกับข้าว
เรา : ละแม่ไม่บอกลูกนิ แม่ไม่ตอบเลย
แม่ : ละทำไมเมื่อกี๊ไม่ไปกิน!
เรา : ก้แม่ซื้อข้าวผัดมาแล้วไง
แม่ : ตอนเค้าทำไม่รู้จักกิน!
เรา : ลูกกินแล้ว กินแต่เศษมาไม่เคยทัน!
แม่ : เวลาอยู่บ้านตอนเย็นเค้าซื้อนู้นนี้มาให้กินตลอด  ยังจะมาเถียงอย่างงี้อีก
เรา : ลูกก้กินทุกครั้งนิ
แม่ : ทำไมไม่กินละ อยู่ในหม้ออยู่น่ะ!!   //เหลือแต่น้ำค่ะ
เรา : มันเหม็นเปรี้ยว  //ไม่แน่ใจบูดหรือเป้นงี้อยุ่แล้ว
แม่ : .....
เรา : แหม่ พอที่พี่อยากกินไรได้กินตลอดเลยนิ!  //เรื่องจริงค่ะ

เรามีพี่ชายค่ะ ตอนนี้ทำงานตจว. ทำไรไม่เป็นเลย เพราะอยู่บ้านพ่อ+แม่ทำให้ตลอด เราก้เหมือนกันที่พ่อทำให้  ..เรารู้ว่าพี่ชายรักเรา ในใจเราก้รักพี่ชายแต่ภายนอกกายเรา เราไม่ชอบพี่ชายตรงที่พ่อกับแม่ไม่เคยด่าว่าแต่กับเรานี้ด่าว่าตลอด เราเลยถามเหตุผล คำตอบที่ได้คือ "พี่โตแล้ว" เราเลยไม่สนิทกับพี่ชายเลยค่ะ ต่อจากบทสนทนาเลยนะค่ะ

แม่ : //พอเราพูดถึงเรื่องพี่ชายแม่จะไม่เถียง เงียบไปเลยค่ะ
เรา : ไม่พูดต่อล่ะ ลูกชายสุดที่รักของแม่อ่ะ   //น้ำตาคลอ เพราะคำพูดกับสิ่งที่เห็นเป้นเรื่องจิง พอเราเริ่มพูดงี้พ่อจะเข้ามาค่ะ
พ่อ : ก็เห็นว่ามันเหม้นเปรี้ยวทำไมไม่เอามาล้างละ
เรา : ก้ไม่แน่ใจมันบูดหรือไร
พ่อ : เป้นผู้หญิงก้หัดล้างจานทำงานบ้านบ้างสิ  //พอพ่อพูด"เป็นผญ.ก้ทำงานบ้านบ้าง" ทำให้เรายิ่งไม่ชอบพี่เข้าไปอีก เพราะพ่อไม่พูดงี้กับพี่ พี่ก้ไม่เคยทำงานบ้านเลย คือ ผช ทำไม่ได้หรอ อีกอย่างเราไม่ชอบความไม่เท่าเทียมกันระหว่างเรากับพี่
เรา : แล้วพี่ละทำไม่ได้หรอ  ออกไปทำงานเห็นไม๊ว่าแม่โทรไปขอเพื่อนพี่ว่า"ช่วยรีดผ้า ซักผ้าให้ด้วยนะ" นั้นไงถึงออกไปทำไรไม่เป็นอ่ะ

พี่เราไม่เคยซักผ้าเอง พ่อซักให้ตลอด 20กว่าปี (พี่25 เรา19) ไม่ได้ใส่ร้าย เรื่องจิง ส่วนเราซักบ้าง เพราะเห็นว่าถ้าพี่ไม่ซักเราก้ต้องเท่าเทียม

หลังจากนั้นทุกคนเงียบ เราน้ำตาไหล เพราะมีความรู้สึกว่า พี่ดีไปหมด แม่ไม่เคยดุพี่แต่เรากลับตรงข้าม😢 เราเป็นแบบนี้หลายรอบ รุ้สึกพี่สำคัญกว่าเรา  [ขณะพี่นี้น้ำตาไหลเลยค่ะ] สักพักแม่พูดขึ้นมา
แม่ : รำคาญ รู้งี้ไม่น่า....
เรา : ไม่น่าเกิดมาหรอ
แม่ ; ไม่น่าเกิดมา


เราน้ำตาไหลรัวเลยค่ะ  พ่อคอยพูดดีกับเราตลอดแต่แม่ไม่เคยฟังเหตุผลเรา ถึงฟังก้จะบอกว่าเราเถียง เราเคยระบายออกมาประมานว่าแม่ไม่เคยฟังเหตุผลลูกเลยให้แม่ เถียงไปเถียงมา จนแม่ร้องไห้หลังจากวันนั้นแม่เป็นคนฟังเรามากขึ้น พอพี่ออกไปทำงานตจว.แม่ก้เป็นเหมือนเดิม แต่เรากับแม่นานๆทีจะทะเลาะกันนะค่ะแต่มันเป็นหลายครั้งที่แม่พูดเจ็บๆจนเราเจ็บมากละค่ะ เวลาเราดีก้ดีกันสุดเหมือนแม่ลูกทั่วไปแต่พอทะเลาะนี้ก้สุดเหมือนกัน นี้ที่ทะเลาะน่าจะทะเลาะจากเรื่องพี่ที่ในหัวเรามันคิดขึ้นมา  เพิ่มเติมคือเราค่อนข้างทะเลาะกับครอบครัวเรื่องความเท่าเทียมของเรากับพี่บ่อยมากค่ะขอคำปรึกษาด้วยค่ะ


เราควรแก้ปัญหาความคิดเราที่มีต่อพี่ในแง่ลบอย่างไงดีค่ะ แล้วนี้ทะเลาะกับแม่เรื่องอาหารแต่มันเวียนมาเรื่องพี่?? ตอนนี้น้ำตาแตกค่ะ