ที่มาที่ไปพลังของเยี่ยหัวกับม่อเยวียนต่างกันค่ะ

พลังของม่อเยวียนได้มาจากการฝึกปรือตามปกติของเทพเซียน แต่ของเยี่ยหัว ได้พลังมาจากเทพบิดรเมื่อครั้งที่เทพบิดรใช้พลังกึ่งหนึ่งของตัวเองสร้างร่างทารกเซียนเพื่อให้เยี่ยหัวไปเกิด(ในละครน่าจะหมายถึงดอกบัวสีทองที่วิญญาณเยี่ยหัวเคยอยู่) เมื่อเยี่ยหัวได้ไปเกิดแล้ว พลังกึ่งหนึ่งของเทพบิดรที่ว่านี้ ก็ยังคงอยู่ในกายทิพย์ของเยี่ยหัวมาโดยตลอด บวกกับตอนที่เยี่ยหัวสังหารสัตว์ร้ายทั้งสี่แห่งอิ๋งโจวจนแขนขาด ก็ทำให้ได้รับพลังอีกกึ่งหนึ่งของเทพบิดรมาอีก (พลังของสัตว์ร้ายทั้งสี่แห่งอิ๋วโจวมาจากเทพบิดรค่ะ เพราะเทพบิดรเป็นผู้สร้างและใช้พลังกึ่งหนึ่งของตนเอง แบ่งให้สัตว์ร้ายทั้งสี่เพื่อใช้เฝ้าหญ้า) เบ็ดเสร็จแล้วก็คือเยี่ยหัวมีพลังเซียนของตัวเอง บวกพลังทั้งหมดของเทพบิดรมาอยู่ที่ตัว

ตอนที่เยี่ยหัวสู้กับราชาปีศาจฉิงชาง เยี่ยหัวใช้พลังทั้งหมดของเทพบิดรที่แฝงในกายทิพย์ตัวเอง เข้าต่อต้านพลังของระฆังจักรพรรดิบูรพา ดวงจิตของเยี่ยหัวเลยถูกขุมพลังทั้งสองนี้กระแทกใส่ ทำให้ดวงจิตเสียหายเล็กน้อย (ไม่ถึงกับสูญสลายแบบของม่อเยวียน) เยี่ยหัวเลยเข้าสู่ห้วงหลับลึกด้วยตัวเอง แต่คนอื่นกลับเข้าใจว่าดวงวิญญาณของเยี่ยหัวแตกซ่านสูญสลายกลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้ว

จริงๆการหลับลึกของเยี่ยหัวคงจะต้องหลับไปหลายสิบปี แต่จับพลัดจับผลูบังเอิญว่าโลงน้ำแข็งแก้วผลึกนิลที่ใช้ใส่ร่างเยี่ยหัวเป็นภาชนะชั้นดี ทะเลไร้นิวรณ์ก็เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับการพักฟื้น ทำให้เยี่ยหัวใช้เวลาเพียงสามปีก็ฟื้นขึ้นมา เรียกได้ว่าโชคดีทำถูกวิธีถูกที่ถูกเวลา