สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูเครียดมากๆค่ะ ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร เล่าให้ใครฟังไม่ได้เลย
ปรึกษาเพื่อนสนิทแล้ว แต่เพื่อนก็ยังให้คำแนะนำอะไรไม่ได้มาก
พยายามปล่อยวาง ทำใจ คิดว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ แต่ทำไม่ได้เลยค่ะ
ตอนนี้รู้สึกชีวิตทุกข์มาก มากที่สุดในชีวิต หาทางออกไม่ได้
บางทีก็รู้สึกไม่อยากมีชีวิตค่ะ ได้แต่คิดว่าทำไมต้องเป็นหนู
ในกระทู้จึงอยากระบายและอยากขอคำแนะนำค่ะ ว่าควรจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงดี

ขออนุญาติลบเนื้อหาส่วนเท้าความนะคะ
เนื่องจากได้อ่านความคิดเห็นของหลายๆท่านแล้ว พอคิดได้แล้วค่ะว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
หนูคงไม่ได้เข้ามาตอบใครอีก

ยังไงก็ขอบคุณทุกๆท่านมากนะคะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตอนนี้รู้สึกเครียดมากค่ะ นอนไม่หลับ กินอะไรไม่ลงเลย ไม่อยากเจอคุณพ่อ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
บางทีก็อยากหนีไปให้พ้นๆ แต่ก็คิดได้ว่าหนีไปก็ลบความจริงข้อนี้ออกไปไม่ได้
ในหัวมีแต่ความสับสน ทั้งรักทั้งเกลียด ไม่รู้ควรทำยังไงดี บอกใครก็ไม่ได้
อึดอัดมากๆ ทรมาณมาก มันร้อนรนไปหมดเลยค่ะ ไม่รู้จะบรรยายยังไงดี
แค่คิดก็น้ำตาไหลแล้ว อยากนอนเฉยๆบนเตียง ไม่อยากทำอะไรเลย
ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใคร อยากให้เรื่องนี้เป็นแค่ฝันร้าย
หนูอยากไปขอร้องคุณพ่อ แต่ก็รู้ว่านอกจากท่านจะไม่เลิก ยังอาจจะยิ่งหาทางปกปิดให้เนียนกว่าเดิม
คุณพ่อเคยบอกว่าท่านคบของท่านมาเป็นสิบปีแล้ว จะให้เลิกง่ายๆ ท่านทำไม่ได้ แต่ท่านรักแค่คุณแม่ของหนูคนเดียว
บอกตรงๆว่าเชื่อไม่ลง หนูไม่ไว้ใจคุณพ่อแล้ว
หนูทำใจไม่ได้เลยค่ะ ปล่อยวางไม่ได้เลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด แต่หยุดคิดไม่ได้ มันอยู่ในหัวตลอดเวลา
(โดยส่วนตัวเป็นคนคิดมาก เครียดง่ายอยู่แล้วค่ะ)
ในหัวตอนนี้คือหมดศรัทธากับความรักไปเลย ขนาดคุณพ่อแท้ๆ ยังทรยศกับความรักความไว้ใจของเราได้
แล้วบนโลกนี้ ใครจะจริงใจกับเราอีก
เคยอ่านจากกระทู้อื่นๆ หลายๆคนบอกว่า เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ความเป็นพ่อลูกไม่เกี่ยวกับความเป็นสามีภรรยา
แต่สิ่งที่คุณพ่อทำ คือโกหกหนู โกหกคนอื่นๆ เอาเวลาว่างของท่านที่ควรจะให้หนูและครอบครัวไปให้คนอื่น และอาจจะเงินทองด้วยซ้ำ
หนูคิดว่าสิ่งนี้มันเกี่ยวข้องกับหนูโดยตรง (มันทำให้อดคิดไม่ได้ว่า เมื่อวันก่อนตอนหนูขับรถชน แล้วติดต่อคุณพ่อไม่ได้ เพราะคุณพ่อมัวแต่อยู่กับเมียน้อยรึเปล่า คุณพ่อควรมาหาหนูเป็นคนแรกไม่ใช่หรอ)
และความคิดที่ว่าหนูไว้ใจคุณพ่อตัวเองไม่ได้เลย ทำให้หนูแอบคิดว่าไม่อยากมีชีวิตต่อ
คือหนูไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แต่หนูก็ทนรับความจริงข้อนี้ไม่ได้ มันเหมือนเป็นปมเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิต
หนูคิดมาตลอดว่าชีวิตหนูสมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง ตอนนี้มันเลยเหมือนแหลกสลายไปหมด
อาจเป็นที่ตัวหนูเอง ที่เปลี่ยนความคิดตัวเองให้ดีขึ้นไม่ได้ แต่ตอนนี้มันมืดมนไปหมดจนหาทางออกไม่เจอ อาจจะมองข้ามอะไรไป
หนูจึงอยากขอคำแนะนำจากหลายๆท่านว่าควรคิด ควรมองหรือควรทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ควรจัดการกับความเครียดอย่างไร มันทรมาณมากๆจริงๆค่ะ