สวัสดีค่ะ เราเป็นคนที่ร้องไห้บ่อยมากเลย แต่เวลาอยู่กับเพื่อนไม่เคยแม้แต่ร้องไห้ ให้เพื่อนเห็นเลย ขนาดตอนเราเลือดออกหกล้มเราก็ยังหัวเราะ5555 เพื่อนก็เลยคิดว่าเราเป็นคนร่าเริง แต่มีบางครั้งไม่อยากทำอะไรเลย เพื่อนถามก็ไม่พูด อารมย์แบบไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยินอยากอยู่คนเดียว บางครั้งแวลากลับบ้าน ช่วงนี้ปิดเทอมค่ะเราเป็นบ่อยมากเลยร้องไห้คนเดียว พ่อกับแม่ก็ไปทำงาน ทุกๆวัน เราอยู่บ้านคนเดียวบ้านเราฐานะก็ดีทุกๆวันแม่จะเก็บเงินไว้ให้แล้วไปทำงาน แต่แม่ห้ามเราตลอดว่าห้ามออกไปไหนไกล เรารู้สึกเฟลมากคือเพื่อนเราเพ่อกับแม่คงเข้าใจเด็ก แต่เราพ่อกับแม่ให้อยู่แต่ในบ้าน ถ้าจะไปไหนไกลต้องไปกับย่า เราปิดเทอมก็ไมได้ทำอะไรเล่นคอม เล่นโทรศัพท์ปกติ แต่เล่นไปเรื่อยๆน้ำตาก็ไหล เรารู้สึกอึดอัดมาก พูดอะไรไม่ได้เลยก็ได้แต่ร้องไห้ อยู่แต่ในบ้าน ไม่มีอะไรทำเลย เราไม่กินข้าวด้วยค่ะ เช้าเที่ยงเย็น ไม่กินข้าวเลย เหมือนเป็นโรคกลัวข้าว แม่เรียกให้มากินข้าวเช้าเราก็ไม่กิน ได้แต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง  แม่ชอบด่าว่าเราไม่ทำงานบ้าน ชอบด่าเวลาเราขอเงิน แล้วก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ตลอด เราชอบร้องไห้เวลาอยู่คนเดียว บางครั้งเวลาคิดถึงพ่อแม่น้ำตาก็ไหล ดูเกรดเราเรียนไม่ค่อยเก่งค่ะ เลยซีเรียสกับเรื่องเกรดมาก เคยพยายามฆ่าตัวตายเพราะเรื่องเกรดด้วย เพราะเราต้องเอาเกรดไปสอบต้องไปเรียนอเมริกา เป็นความฝันของเรา เป็นอย่างนี้มีสิทธิเป็นโรคซึมเศร้าไหมค่ะ?