..เราคบกับแฟนมาหนึ่งปีกว่าค่ะ...แต่ก่อนหน้านี้เขาคบกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นรักแรกของเขา เขาคบกันประมาณเกือบห้าปี...แต่แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา ผู้หญิงคนนั้นบอกเลิกเขาทางโทรศัพท์ และขาดการติดต่อไปเลย..แฟนเรา(แฟนเก่าสินะ)เขาก็เสียใจมาก...เมาทุกวัน ตีสอง ตีสาม ก็ยังไม่นอน...ช่วงนี้แระค่ะ..ที่เรามารู้จักกันเหมือนใครๆรอบข้างทั้งเราและเขาก็เชียร์ให้เขามาจีบเรา(เราทำงานที่เดียวกันค่ะ รู้จักกันแบบเพื่อนร่วมงานมาประมาณหนึ่งปีค่ะ) พอเขาเลิกกับแฟนเก่าเขา..เขาคงเหงา..คงอยากมีเพื่อนคุย..สุดท้ายเขาก็เข้ามาจีบเรา..ตอนแรกเราไม่กล้าค่ะเพราะรู้ว่าเขาเพิ่งเจ็บมาเราไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร เราอยากให้เขารักเราจริงๆ รักเราที่เราเป็นเรา ไม่ใช่เห็นเราเป็นแค่ที่คั่นเวลาหรือเป็นตัวแทนใคร..แต่สุดท้ายเราเองก็ไม่สามารถห้ามหัวใจตัวเองได้(เราไม่เคยมีแฟนค่ะ..เขาคือคนแรก) จากวันนั้นที่เขาโทรมาหาเรา เราก็เริ่มคุยกันเรื่อยมา จนกลายเป็นแฟนกันโดยปริยาย...ใหม่ๆอะไรก็ดีเนอะตั้งแต่คบกันมาเขาพาเราไปเที่ยวแบบสองคนแค่ครั้งเดียวค่ะ..หลังจากทริปนั้นก็ไม่มีอีกเลย จะมีก็แบบเป็นกลุ่มที่ไปพร้อมกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆค่ะ..เราก็ไม่ได้คิดไร..เวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยนเนอะ(แต่เราว่ามันเร็วเกินไปสำหรับคนที่รักกันเวลาแค่หนึ่งปี..เขาเปลี่ยนไปมากเลยค่ะ) ก่อนที่เคยห่วงใย สนใจ หลังๆมาไม่มีเลย ก่อนที่เคยคุยกันยันเช้า ก็ไม่มีอีกเลย เพียงแค่ไม่กี่เดือนเอง (คงหมดโปร)...แล้ววันนั้นก็มาถึง... เขาบอกไม่อยากคุยกับเราแล้ว อยากจบๆกับเรา บอกเราอย่าโทรมาหาเขาอีก ไม่ต้องเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขาอีก..(ช่วงที่เขาพูดแบบนี้ ที่ทำงานเรามีปัญหาค่ะต้องปิดปรับปรุงสองเดือน เขากลับบ้านเขาแต่เราอยู่ห้องคนเดียวค่ะ ช่วงนั้นเราเองคงงี่เง่าด้วยมั้งค่ะ เพราะเขาไม่เคยติดต่อมาก่อนเลย เราอยากคุย เราโทรหาเขาบอกไม่ว่าง..ถ้าว่างเขาจะโทรมาหาเราเอง...เราก็รอนะค่ะ กลางวันเราไม่ติดต่อกับเขาเลยเพราะคิดว่าเขาคงไม่ว่าง...แต่พอกลางคืนเราโทรไปเขาก็ไม่ว่างให้เราอีกเพราะเขากินเหล้าอยู่บ้านเพื่อน..เขาบอกยังไม่ว่างคุย..เป็นอย่างนี้เกือบทุกวันค่ะ..ช่วงนั้นเราเริ่มมีอาการล่ะ..คิดในใจนี่ไม่คิดจะห่วง สนใจเราเลยเรอ ก็รู้อยู่ว่าเราอยู่ห้องคนเดียวแต่ไม่มีแม้แต่คำถามว่า กินข้าวยัง ทำไรอยู่ ปิดห้องดีๆนะ...เงียบเลย) เราก็เลยอยากรู้ว่าจริงๆเขารักเราจริงๆมั้ย เพราะบางทีคำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันมากเลยค่ะ...เขาคงเริ่มรำคาญ คงเบื่อเราล่ะ...สุดท้ายมาบอกว่าอยากจบกับเรา...แล้วเขาก็หายไปเลยตั้งแต่วันนั้น เราติดต่อกลับไปหาทุกทาง...แต่เขาไม่ยอมรับสาย ไม่ยอมติดต่อกลับมาอีกเลย ปล่อยให้เราตั้งคำถามกับตัวเองตลอดว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้น...ที่ทำแบบนี้เหตผลมันคืออะไร...หมดใจแล้วใช่มั้ย...รำคาญรึเรามันน่าเบื่อมากเลยอย่างนั้นเรอ...จนถึงวันนี้ผ่านมา 16 วัน ที่มันแสนเจ็บปวดและทรมานเป็นที่สุด...เกือบเป็นบ้า ปรึกษาเพื่อน ปรึกษาทุกคน...ทุกคนก็บอกว่าดีแล้วที่เลิกกัน เขาก็พากันบอกให้เราสู้ๆ พยายามอดทน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...เราก็พยายามนะค่ะแต่มันก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา...ขนาดว่าเขาใจร้าย ใจดำกับเรามากเลย...แต่เราเองก็ยังไม่ยอมตัดใจจากเขาซะที...แอบส่องเฟส อยากรู้ความเป็นไปของเขาอยู่ทุกวัน...ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่เคยสนใจเราเลย... แต่ที่สำคัญที่สุดเราต้องเจอหน้ากันที่ทำงานทุกวันนี่สิ...เป็นเรื่องที่แย่มาก...อีกคนเฉยชา ไม่รู้สึกอะไร..แต่อีกคนยังคงรักและยังคิดเสมอว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ความฝัน...เราต้องทำยังไงดีค่ะทุกคน ใครมีคำแนะนำดีๆเวลาที่เราต้องเจอหน้าเขาบ้างค่ะ...เราต้องทำยังไงให้ลืมเขา เฉยชา กับเขาอย่างที่เขาเองก็ทำกับเราบ้างค่ะ...(ข้อความนี้อาจจะยาวหน่อย ขอโทษถ้ามันเป็นการรบกวนค่ะ และขอบคุณทุกคนที่เสียเวลามาอ่านบทความนี้...)