ผมกลับมาอยู่กรุงเทพฯ ได้สองปี หลังจากไปอยู่ต่างจังหวัดมา 4 ปี
ทนกับการจราจรและสภาพแวดล้อม ที่มองลึกเข้าไปจะพบว่า เราทุกคนทำกันเองทั้งนั้น ปล่อยปละละเลยทำกันจนเป็นเรื่องปกติ
ท่านลองนึกว่าที่ผมพูดมันจริงไหม
-  รถสิบล้อขนหินขนทราย ร่วงกราว บนพื้นถนน รถที่ขับต่อมาก็ต้องเว้นห่างกลัวรถเป็นรอย นานวันหินพวกนั้นโดนฝนไปกองริมทาง
ไปตันท่อ ฝนตกน้ำไม่ระบาย เบรคทีล้อเหวี่ยง
-  สร้างกันเหลือเกินร้านขายของริมถนน สถานที่ท่องเที่ยง รถก็ไปออกันตรงนั้น
-  ปั๊มน้ำมันไปสร้างใกล้สี่แยก รถก็เลี้ยวก็มาเจอรถจะออกจากปั๊ม ไอรถที่จะออกจากปั๊ม ก็จะไปขวาเลย ติดหนึบ (ปั๊มปตท.วิภาวดี แถวหลักสี่)
-  ร้านอาหารริมฟุตบาทปากซอย ล้างของล้างกันริมฟุตบาท น้ำที่ล้างก็ขังอยู่อย่างนั้น เช้ามาคนออกจากซอยเจอแอ่งน้ำก็ต้องเบี่ยงออก ไม่ได้นึกถึงคนอื่นเลย
-  มอเตอร์ไซค์ ใจใหญ่ใจกล้ามาก คิดว่าตัวเองเป็นรถใหญ่ มีรู จะไปใครจะทำไม รถใหญ่จะเลี้ยวต้องเปิดไฟเลี้ยวต้องมอง อ้าวไม่เห็นมอไซค์เลี้ยวไป
   ฟาบ มอไซค์โผล่มาจากไหนไม่รู้ชนข้าง รถใหญ่ผิดเบียดรถมอไซค์ซะงั้น มอไซค์ครับท่านเป็นรถเล็กเนื้อหุ้มเหล็ก ถ้ารักชีวิต อย่าใจกล้าเกินไป
-  รถตู้กรุงเทพ เยอะเหลือเกิน แยกหน้าไฟแดง เลี้ยวซ้ายผ่านตลอด ผมไม่รู้ผมอยากทำรอบ ไปอยู่หน้าสุดช่องซ้าย คนข้างหลังก็เลี้ยวซ้ายก็ไปไม่ได้
   พี่แกหวังเป็นคันแรกของไฟเขียว ข้างหลังติดไป
-  ผู้โดยสารคนกรุงเทพ เรียกแท็กซี่ ตรงทางโค้ง ทางแยก เจอเป็นเรื่องปกติ เจอทุกวัน ทั้งที่ตรงนั้นเพิ่งไฟเขียว ซึ่งมีแค่ 30 วินาที หายไปแล้ว 10 วินาที
-  ถ้าคนในกรุงเทพยังเป็นกันซะอย่างนี้มี 10 ชีวิตก็ไม่พอ
-