ตอนนี้เราสับสนกับตัวเองเหลือเกิน ทำไมอะไรที่ตอนแรกเหมือนมันจะออกมาดีแต่ตอนนี้มันกลับดูแย่ไปหมด จนบางครั้งเราคิดว่าเรารับปัญหาเหล่านี้ไม่ไหว นี่ก็กลางเดือนมีนาเข้าแล้ว เราอยู่ม.6ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนเลยออกไปไหนเจอผู้คนที่รู้จักมากมายก็ถามแต่ มีที่เรียนรึยัง เรียนที่ไหน ถ้าเรียนคณะนี้แล้วจะมีงานทำหรอ แน่ใจหรอว่าจะเรียนจบ มั่นใจขนาดไหนว่า4ปีหนูจะเรียนจบ บางทีก็คิดนะว่าคำเหล่านี้มันออกมาจากปากของคนที่เราเคารพนับถือได้ยังไง พอเจอคำถามมากมายเราก็เลยกลัวไม่กล้าออกจากบ้านไปไหน เพราะไปที่ไหนคำพูดมันมักจะมาพร้อมกับคำดูถูกเสมอ เราสอบไม่ติดอยู่ที่นึงเรายอมรับเลยว่าเราทำให้คนในครอบครัวผิดหวัง แต่เราพยายามแล้วเราเต็มที่กับมันแล้วจริงๆ สิ่งที่อยากได้ที่สุดก็คือกำลังใจไม่ใช่อารมณ์ร้อนบางทีเราเองก็เสียใจที่เป็นความสุขในชีวิตของใครไม่ได้เลย อีกที่นึงที่เราสอบติดก็ไม่มีใครเห็นด้วย บ้านไกลบ้างแหละ มันลำบากบ้างหล่ะ จะอยู่ได้หรอ จะเรียนไหวหรอ ถ้าจบมาจะมีงานทำรึเปล่า และคำที่เราได้ยินจากทุกคนบ่อยที่สุดก็คือ จะซิ่วไหมล่ะเพราะถ้าขืนเรียนคณะนี้ยังไงก็ไม่จบหรอก หึ! ตอนนี้ท้อไปหมดเลย อยากจะลุกขึ้นมาสู้อีกครั้งแต่มันยังลุกไม่ไหว บางทีเวลาก็เป็นสิ่งสำคัญเราอาจจะเข้มแข็งขึ้นมาอีกครั้งก็ได้ ตอนนี้ก็รอแค่ตัวเองกล้าที่จะยอมรับความจริงกับมันให้ได้