นักเขียนอาวุโส (ซึ่งเขียนเรื่องสั้น นวนิยาย บทความ) ท่านหนึ่งกล่าวดังนี้
ท่านเห็นด้วยไหม เชิญชวนแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันครับ
......................

"เชื่อว่า "นักเขียนในอดีต"
ทำงานหาเลี้ยงชีพง่ายกว่า "นักเขียนในยุคดิจิตัล" นี้มาก

ในอดีต ก่อนการสลายตัวของนิตยสารต่างๆและของสำนักพิมพ์บางแห่งด้วย
นักเขียนมีหน้าที่เขียนอย่างเดียว
ถ้าผลงานดี สำนักพิมพ์ก็มาเช่าลิขสิทธิ์ไปพิมพ์เล่ม

ถ้าตกลงว่าจะพิมพ์สามพันเล่ม
วันเซ็นสัญญานักเขียนก็ได้ค่าลิขสิทธิ์ 10 % ของราคาต่อเล่มคูณจำนวนเล่มทันที
ไม่ว่าผู้พิมพ์จะไปขายได้กี่เล่ม

แต่ทุกวันนี้
นักเขียนหานิตยสารลงผลงานลำบาก ต้องอาศัยลงเฟซบุ๊ค
คือต้องเขียนแบบลงได้ครั้งละไม่มาก
ต้องจัดพิมพ์เล่มเอง
ต้องโฆษณาเอง
ต้องรอรับออร์เด้อร์เอง
ต้องทำบัญชีและรอรับเงินจากผู้จองหนังสือเล่มเอง
รายละเล่มๆ
ต้องจัดส่งเอง

แล้วจะเหลือเวลาเหลืออารมณ์อะไรให้ทำงานได้อย่างราบรื่นได้ยังไง
เห็นใจจริงๆ
นอกจากนี้ ทุกอย่างนี้ก็ต้องทำด้วยวิธีดิจิตัล
ทำให้ตาฟาง เมื่อยคอ เมื่อยไหล่ เมื่อยหลัง
เจ็บไข้ได้ป่วย รายได้ไม่พอกับรายจ่ายที่ต้องใช้รักษาตัว

นักเขียนรุ่นน้อง รุ่นลูก รุ่นหลาน สู้นะ
ในขณะเดียวกัน ก็ขอให้ระวังสุขภาพให้มาก
เป็นห่วงจากใจจริง"

ขอบคุณครับ ถ้าจะมาบอกเล่าประสบการณ์กัน