ทุกคนคงเคยได้ยินคำว่า"รักคงยังไม่พอ"มั้ย เราเองก็เคยได้ยินมาแต่ก้อคิดว่าความรักคงจะชนะทุกอย่าง แต่มันไม่เป็นแบบนั้นTT
.......เข้าเรื่องเลยน่ะ เรามีแฟนเรารักกันมาก อยู่ด้วยกันตลอดเราคบกันมาจะ7เดือนแล้วเราไปไหนไปกันไม่เคยทิ้งกันแต่เราเคยเลิกกันเพราะว่าไม่เข้าใจกันมาครั้งหนึ่ง เลิกกันไปประมาน17วัน แล้วก้อกลับมาคบกันใหม่โดยการปรับเข้าหากันคนล่ะครึ่งทางแล้วก้อมีความสุขมาก มันดีที่สุด ดีต่อใจเรามากเราไม่เคยคิดจะเลิกกันเลยคิดจะคบไปยาวๆด้วยซ้ำ(จนแต่งงาน)เพราะพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ เเฟนเราก็มาที่บ้านเราบ่อย ส่วนแม่แฟนเราเราก็เจอเขาบ่อย ดูเหมือนจะแฮปปี้สิน่ะ....แต่มันมีเรื่องที่หนักใจกว่านั้นคือแฟนเราเป็นอิสลาม(ไม่เคร่ง)ส่วนเราเป็นพุทธ ตอนคบแรกๆเราก็ไม่คิดอะไรมากเพราะเห็นแม่โอเคเหมือนแม่ไม่ว่าอะไร(แม่รู้ว่าเป็นอิสลามตั้งแต่แรก)แต่พอคบมาจะ7เดือนแม่กลับมาบอกให้เลิกเพราะแม่ไม่ชอบอิสลาม**จริงๆแม่ก็ไม่ชอบอิสลามตั้งนานแล้วเพราะฝังใจกับอิสลามใจร้ายคนหนึ่งมั้งแต่กับแฟนเราแม่ไม่ว่าอะไรตอนแรก** ตอนได้ยินแม่พูดแบบนั้นว่าให้เลิกเราแทบช๊อคเราไปต่อไม่ถูกเลย เราไม่รู้ทำไงดีเพราะเรารักมากๆเราเลยถามแม่ว่า"ทำไมถึงบอกให้เลิกตอนแรกแม่ก็โอเคอยู่รึป่าว" แม่ตอบว่า"โอเคน่ะแต่รู้อยู่แล้วหนิว่าเป็นไปไม่ได้" เราแทบช๊อคในใจตอนนั้นเราไม่อยากให้แม่เสียใจและเราก็ไม่อยากเลิกกับแฟนด้วยเพราะเขาไม่ผิดอะไร แค่เรื่องศาสนาเอง เราไม่บอกเเฟนเราน่ะว่าแม่ให้เลิกแถมเรายังทำตัวปกติเหมือนทุกๆวัน พอเราคิดเรื่องนี้ทีไรเราก็ร้องไห้ตาบวมทุกที พอแฟนถามว่า"ทำไมตาบวม" เราบอกว่า "นอนดึกแหละ"จนตอนนี้เราก็ยังไม่บอกเขาเลย แล้วเรายังคิดอีกน่ะว่าเดี๋ยวพ่อแม่คงเข้าใจเอง แต่แม่เราก็ยังยืนยันว่า "คบได้แต่ไม่ให้แต่งงาน" ใจจริงเราไม่อยากเลิกอยากคบจนแต่งงาน เราต้องทำยังไงเราควรจะไปทางไหนเราจะจัดการเรื่องนี้ยังไง????? ส่วนเราศาสนาเราไม่อะไร จะยังไงก็ได้ เปลี่ยนเป็นอิสามก็อไม่เปลี่ยนก็ได้ไม่ซีเรียจ นี้สิน่ะที่เขาเรียกว่า"รักคงยังไม่พอ" แถมยังต้องเข้าใจคนรอบข้างและเรื่องต่างๆที่จะตามมา เราต้องทำยังไง???เราจะต้องเดินต่อแบบไหนให้เจ็บน้อยที่สุด.............
รักคงยังไม่พอ แล้วไปต่อยังไงดี??
.......เข้าเรื่องเลยน่ะ เรามีแฟนเรารักกันมาก อยู่ด้วยกันตลอดเราคบกันมาจะ7เดือนแล้วเราไปไหนไปกันไม่เคยทิ้งกันแต่เราเคยเลิกกันเพราะว่าไม่เข้าใจกันมาครั้งหนึ่ง เลิกกันไปประมาน17วัน แล้วก้อกลับมาคบกันใหม่โดยการปรับเข้าหากันคนล่ะครึ่งทางแล้วก้อมีความสุขมาก มันดีที่สุด ดีต่อใจเรามากเราไม่เคยคิดจะเลิกกันเลยคิดจะคบไปยาวๆด้วยซ้ำ(จนแต่งงาน)เพราะพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ เเฟนเราก็มาที่บ้านเราบ่อย ส่วนแม่แฟนเราเราก็เจอเขาบ่อย ดูเหมือนจะแฮปปี้สิน่ะ....แต่มันมีเรื่องที่หนักใจกว่านั้นคือแฟนเราเป็นอิสลาม(ไม่เคร่ง)ส่วนเราเป็นพุทธ ตอนคบแรกๆเราก็ไม่คิดอะไรมากเพราะเห็นแม่โอเคเหมือนแม่ไม่ว่าอะไร(แม่รู้ว่าเป็นอิสลามตั้งแต่แรก)แต่พอคบมาจะ7เดือนแม่กลับมาบอกให้เลิกเพราะแม่ไม่ชอบอิสลาม**จริงๆแม่ก็ไม่ชอบอิสลามตั้งนานแล้วเพราะฝังใจกับอิสลามใจร้ายคนหนึ่งมั้งแต่กับแฟนเราแม่ไม่ว่าอะไรตอนแรก** ตอนได้ยินแม่พูดแบบนั้นว่าให้เลิกเราแทบช๊อคเราไปต่อไม่ถูกเลย เราไม่รู้ทำไงดีเพราะเรารักมากๆเราเลยถามแม่ว่า"ทำไมถึงบอกให้เลิกตอนแรกแม่ก็โอเคอยู่รึป่าว" แม่ตอบว่า"โอเคน่ะแต่รู้อยู่แล้วหนิว่าเป็นไปไม่ได้" เราแทบช๊อคในใจตอนนั้นเราไม่อยากให้แม่เสียใจและเราก็ไม่อยากเลิกกับแฟนด้วยเพราะเขาไม่ผิดอะไร แค่เรื่องศาสนาเอง เราไม่บอกเเฟนเราน่ะว่าแม่ให้เลิกแถมเรายังทำตัวปกติเหมือนทุกๆวัน พอเราคิดเรื่องนี้ทีไรเราก็ร้องไห้ตาบวมทุกที พอแฟนถามว่า"ทำไมตาบวม" เราบอกว่า "นอนดึกแหละ"จนตอนนี้เราก็ยังไม่บอกเขาเลย แล้วเรายังคิดอีกน่ะว่าเดี๋ยวพ่อแม่คงเข้าใจเอง แต่แม่เราก็ยังยืนยันว่า "คบได้แต่ไม่ให้แต่งงาน" ใจจริงเราไม่อยากเลิกอยากคบจนแต่งงาน เราต้องทำยังไงเราควรจะไปทางไหนเราจะจัดการเรื่องนี้ยังไง????? ส่วนเราศาสนาเราไม่อะไร จะยังไงก็ได้ เปลี่ยนเป็นอิสามก็อไม่เปลี่ยนก็ได้ไม่ซีเรียจ นี้สิน่ะที่เขาเรียกว่า"รักคงยังไม่พอ" แถมยังต้องเข้าใจคนรอบข้างและเรื่องต่างๆที่จะตามมา เราต้องทำยังไง???เราจะต้องเดินต่อแบบไหนให้เจ็บน้อยที่สุด.............