กระทู้ ระบาย นะคะ หรือขอกำลังใจได้ไหมคะ ครูคนนี้กำลังจะหมดแรง
ส่วนตัวเรามีเพื่อนน้อย หมายถึงเพื่อนที่ไม่ทิ้งกันตอนมีปัญหา พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ด้วยเค้ามีหน้าที่การงาน ระยะ และความเติบโต ทำให้มันไม่มีเวลาเหมือนเก่า และ หลายๆครั้ง เราคิดว่าเพื่อนทำงานได้ดีกันหมด เรายังเป็นครูจ้างจนๆ ที่กินแต่อุดมการณ์ มันไม่อิ่มท้อง เหมือนที่เพื่อนบอกจริงๆ เลยเฟดตัวออกมา><
เราเริ่มเป็นครูจ้าง เพราะพ่อแม่หวังเล็กๆอยากให้รับราชการ แต่ ... ครูอาชีวะ มันไม่มีเปิดสอบบ่อยๆ เหมือน สพฐ.
เราเป็นครูจ้างเข้าปีที่ 3 แล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยิ่งระยะหลังๆ แม้แค่จะซื้ออะไร อร่อยๆให้พ่อกับแม่กินยังไม่มีปัญญา
ยิ่งตั้งแต่เปิดเทอม 2/59
ทางวิทยาลัยไม่มีเงินจ่ายค่าสอนนอกเวลา ด้วยเหตุผลว่าวิทยาลัยเป็นหนี้จากการบริหารงานของผอ.คนเก่า
ทำให้เรามีรายรับทางเดียวคือเงินเดือน 10100 บาท
ค่ารถ เดือนละ 6000 บาท
ค่าบัตรกดเงินสด 2000 บาท * กดมาใช้หนี้ก้อนให้ครอบครัว
ค่าน้ำมัน ค่ากิน ค่าสาธารนูปโภค ฯลฯ
ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเบียดเบียนพ่อแม่อีก ><"
ช่วยค่าซ่อมบำรุงรถ เดือนที่ผ่านมา
เบียดเบียนจนเราคิดว่า เฮ้ย เราโตแล้วนะ ทำไมยังต้องเบียดเบียนพ่อแม่ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ กิน เที่ยวเตร่ และ เลี้ยงดูพ่อแม่ อย่างสุขสบาย
เราเห็นแม่กลับจากรับจ้างรายวัน บางทีก็ไปตอนกลางคืน บางทีก็ไปกลางวันแดดร้อนๆ กับผญ อายุ 60 ... มันอดน้ำตาไหลไม่ได้เลย .... ยิ่งเราต้องแบมือขอเงินที่แม่ได้มา เอามากินปะทังชีวิต
จริงๆ มันเคยพอ นะ ตอนเงินค่าสอนนอกเวลามันออกปกติ คือ 5 สัปดาห์ออกที เพราะเราไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ออกแนวตระหนี่เลย
แต่ตอนนี้มันไม่พอ ลำบากไปหมด เงินติดตัวมีไม่เคยถึง 50 บาท
ได้แต่รอ เงินค่าสอนนอกเวลา ออก ซึ่งมันไม่มีกำหนด แค่รู้ว่า ผอ คนใหม่ จะแบ่งจ่ายให้ เป็น 3 4 3 4 ซึ่งเป็นเบี้ยหัวแตกแน่ๆ
ทำไมผู้บริหารใจร้ายจัง
เค้ามีเงินมีทองเหลือใช่มั๊ย
เค้าคงไม่เคยลำบาก
ตอนนี้อยากลาออก ไปหางานทำที่เงินมากกว่า มันติดอยู่ 2 อย่างคือ ฝันของพ่อแม่ ที่อยากให้รับราชการครู และ เด็กในที่ปรึกษา
อีกปีเดียวพวกเค้าจะจบแล้ว อยากส่งให้เค้าถึงฝั่ง
จริงๆ เราควรเห็นแก่ตัว รักตัวเองบ้าง เลือกทางเดินตัวเอง
แต่พอมองพวกเค้า เราลองแกล้งบอก ถ้าเปิดมาครูไม่อยู่จะทำไง .? พอฟังพวกเค้าทวงสัญญาที่เราบอก เราจะถ่ายรูปจบพร้อมกันหน้าองค์พ่อ ครูจะอยู่ด้วยกันจนจบ .... มันตัดใจยากมาก
เราจะผ่านจุดนี้ได้ไง ในเมื่อเงินก็คือปัจจัยในชีวิต นร.ห้องนี้ ทำให้เรามีจิตวิญญาณความเป็นครูเต็มเปี่ยม
เศร้าที่สุด
หิวที่สุด
สงสารพ่อแม่ที่สุด
อยากลาออกจากครูจ้าง แต่ยังห่วงเด็กๆ
ส่วนตัวเรามีเพื่อนน้อย หมายถึงเพื่อนที่ไม่ทิ้งกันตอนมีปัญหา พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ด้วยเค้ามีหน้าที่การงาน ระยะ และความเติบโต ทำให้มันไม่มีเวลาเหมือนเก่า และ หลายๆครั้ง เราคิดว่าเพื่อนทำงานได้ดีกันหมด เรายังเป็นครูจ้างจนๆ ที่กินแต่อุดมการณ์ มันไม่อิ่มท้อง เหมือนที่เพื่อนบอกจริงๆ เลยเฟดตัวออกมา><
เราเริ่มเป็นครูจ้าง เพราะพ่อแม่หวังเล็กๆอยากให้รับราชการ แต่ ... ครูอาชีวะ มันไม่มีเปิดสอบบ่อยๆ เหมือน สพฐ.
เราเป็นครูจ้างเข้าปีที่ 3 แล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยิ่งระยะหลังๆ แม้แค่จะซื้ออะไร อร่อยๆให้พ่อกับแม่กินยังไม่มีปัญญา
ยิ่งตั้งแต่เปิดเทอม 2/59
ทางวิทยาลัยไม่มีเงินจ่ายค่าสอนนอกเวลา ด้วยเหตุผลว่าวิทยาลัยเป็นหนี้จากการบริหารงานของผอ.คนเก่า
ทำให้เรามีรายรับทางเดียวคือเงินเดือน 10100 บาท
ค่ารถ เดือนละ 6000 บาท
ค่าบัตรกดเงินสด 2000 บาท * กดมาใช้หนี้ก้อนให้ครอบครัว
ค่าน้ำมัน ค่ากิน ค่าสาธารนูปโภค ฯลฯ
ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเบียดเบียนพ่อแม่อีก ><"
ช่วยค่าซ่อมบำรุงรถ เดือนที่ผ่านมา
เบียดเบียนจนเราคิดว่า เฮ้ย เราโตแล้วนะ ทำไมยังต้องเบียดเบียนพ่อแม่ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ กิน เที่ยวเตร่ และ เลี้ยงดูพ่อแม่ อย่างสุขสบาย
เราเห็นแม่กลับจากรับจ้างรายวัน บางทีก็ไปตอนกลางคืน บางทีก็ไปกลางวันแดดร้อนๆ กับผญ อายุ 60 ... มันอดน้ำตาไหลไม่ได้เลย .... ยิ่งเราต้องแบมือขอเงินที่แม่ได้มา เอามากินปะทังชีวิต
จริงๆ มันเคยพอ นะ ตอนเงินค่าสอนนอกเวลามันออกปกติ คือ 5 สัปดาห์ออกที เพราะเราไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ออกแนวตระหนี่เลย
แต่ตอนนี้มันไม่พอ ลำบากไปหมด เงินติดตัวมีไม่เคยถึง 50 บาท
ได้แต่รอ เงินค่าสอนนอกเวลา ออก ซึ่งมันไม่มีกำหนด แค่รู้ว่า ผอ คนใหม่ จะแบ่งจ่ายให้ เป็น 3 4 3 4 ซึ่งเป็นเบี้ยหัวแตกแน่ๆ
ทำไมผู้บริหารใจร้ายจัง
เค้ามีเงินมีทองเหลือใช่มั๊ย
เค้าคงไม่เคยลำบาก
ตอนนี้อยากลาออก ไปหางานทำที่เงินมากกว่า มันติดอยู่ 2 อย่างคือ ฝันของพ่อแม่ ที่อยากให้รับราชการครู และ เด็กในที่ปรึกษา
อีกปีเดียวพวกเค้าจะจบแล้ว อยากส่งให้เค้าถึงฝั่ง
จริงๆ เราควรเห็นแก่ตัว รักตัวเองบ้าง เลือกทางเดินตัวเอง
แต่พอมองพวกเค้า เราลองแกล้งบอก ถ้าเปิดมาครูไม่อยู่จะทำไง .? พอฟังพวกเค้าทวงสัญญาที่เราบอก เราจะถ่ายรูปจบพร้อมกันหน้าองค์พ่อ ครูจะอยู่ด้วยกันจนจบ .... มันตัดใจยากมาก
เราจะผ่านจุดนี้ได้ไง ในเมื่อเงินก็คือปัจจัยในชีวิต นร.ห้องนี้ ทำให้เรามีจิตวิญญาณความเป็นครูเต็มเปี่ยม
เศร้าที่สุด
หิวที่สุด
สงสารพ่อแม่ที่สุด