อีกเหตุการณ์ที่ทำให้นาฬิกาของเรากลับมาเดินอีกครั้งคือ แม่เรากระดูกเท้าร้าวเพราะล้มค่ะ(ตอนนี้หายแล้วค่ะ) ทำให้เรารู้สึกและโกรธว่าทำไมตัวเองถึงไร้ความสามารถขนาดนี้ ช่วงนั้นต้องเทียวไปมาโรงพยาบาลตลอดค่ะ แม่เราเดินไม่ได้ระยะหนึ่ง ถึงแม้จะมีลุงช่วยบางเรื่อง แต่เราพยายามทำกับข้าวให้แม่ ไปซื้อของก็ให้แม่นั่งแล้วเข็นรถพาแม่ซื้อของ ติดต่อเรื่องที่โรงพยาบาล ฯลฯ เท่าที่จะทำได้ค่ะ

---

    ถึงแม้ตอนนี้เราจะเริ่มฟื้นกลับมาได้บ้างแล้ว แต่จากการใช้ชีวิตแบบนี้เป็น 10 กว่าปี ทำให้ตอนนี้เรามีปัญหาค่ะ

- อายุ เวลาของเรากำลังนับถอยหลังค่ะ ในขณะที่ความสามารถและประสบการณ์ในการใช้ชีวิตของเราต่ำมาก ประสบการณ์การทำงานก็ไม่มี ตัวเราอยากทำงานอยากหาเงินช่วยแม่ หรือไว้ซื้อของที่อยากได้/ทำความฝันตัวเองที่เพิ่งกลับมาให้เป็นจริง แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงค่ะเพราะอายุเริ่มเยอะแล้ว แต่จะช้าหรือเร็วก็ต้องทำและเริ่มค่ะ เพราะแม่เหนื่อยเลี้ยงเรามานานมากแล้ว เราเองตอนนี้ก็ไม่มีเป้าหมายเลยว่าจะทำงานอะไร จะทำยังไง จะมีใครรับมั้ย สิ่งที่ถนัดและพอทำได้คิดว่าอาจจะเป็นวาดรูปแต่เราไม่ได้เรียนตรงมาเรื่องนี้ ส่วนแม่เราอยากให้เราลองทำพวกค้าขายในเน็ตหรือสอบกพ. ดู เราก็คิดว่าน่าจะลองทำดูแต่ค่ะก็กังวลว่าเราจะทำได้มั้ย

- อีกปัญหาใหญ่คือไปไหนเองยังไม่เป็นค่ะ ถ้าให้ขึ้นรถเมล์ไปไหนเองก็ไปไม่ถูก และที่บ้านไม่มีรถ ส่วนรถก็ยังขับไม่เป็นค่ะ บ้านอยู่ค่อนข้างลึกทำให้แม่ห่วงถ้าจะไปไหนคนเดียวอีก ส่วนใหญ่เวลาที่ต้องออกไปก็ไปด้วยกันค่ะ

- นอกจากอาหารสำเร็จรูป อาหารที่ต้องทำสดๆยังทำเองไม่ค่อยเป็นค่ะ แต่พอจะทอด ผัด ฯลฯ อะไรได้บ้างแล้ว พยายามฝึกอยู่ค่ะ

- การออกไปข้างนอก ถึงแม้เวลาไปไหนแม่ยังไปด้วยกันอยู่เพราะเหตุผลข้างต้น
ตอนนี้ปรับจนดีขึ้นบ้างแล้ว เช่นมีที่ๆอยากไปบ้าง ชวนแม่ออกไปเที่ยวบ้าง
แต่ยังไปไม่บ่อยมากนะคะ เพียงแต่ไม่รู้สึกว่า"ไม่อยากไป" ตอนนี้กลายเป็น"อยากไป" หรือ "เฉยๆไปก็ได้ไม่ไปก็ได้"
อาจจะยังรู้สึกแปลกๆเวลาต้องผ่านคนเยอะๆแต่คิดว่าดีขึ้นกว่าแต่ก่อนค่ะ
ส่วนบริเวณรอบตัวบ้านหรือระเบียงก็กล้าออกมาเดินแล้ว ช่วงนี้จะถ่ายรูปท้องฟ้าบ่อยๆเพราะชอบค่ะ

- การเข้าสังคมก็ค่อนข้างแย่ ตอนนี้เราค่อยๆแก้ไขและพยายามปรับปรุงอยู่ค่ะ มีช่วงหนึ่งหนักขึ้นมากที่แม้แต่พูดติดต่อผ่านโทรศัพท์ก็ยังมีปัญหา หรือออกไปรับของหน้าบ้านก็ไม่กล้าออกไป  2 อย่างที่ว่ามาตอนนี้ก็ทำได้บ้างแล้ว แต่เมื่อเร็วๆนี้จำเป็นต้องไปเข้าอบรมของมหาลัย ผิดหวังในตัวเองมากค่ะ เพราะเราคิดว่าเป็นโอกาสอาจจะได้แก้ไขตัวเอง แต่สุดท้ายก็ยังไม่กล้าพูดกับใคร ไปหลายวันแต่สุดท้ายไม่รู้จักใครเลยสักคน แต่สามารถทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่นๆได้เป็นปกติค่ะ

- อนาคต เพราะนอกจากเวลาตัวเราเองจะถอยหลังแล้ว แม่เราก็อายุเยอะขึ้นเรื่อยๆ กังวลมากเพราะอยากที่จะช่วยเหลือตัวเองได้มากกว่านี้ค่ะ เมื่อก่อนแม้แต่การไปข้างนอกหรือซื้อของก็ยากมากๆ แต่ตอนนี้พอที่จะสามารถเดินไปหยิบไปดูอะไรเองได้ แต่ไปไหนก็ยังต้องไปกับแม่อยู่เพราะเหตุผลเรื่องการเดินทางที่กล่าวไว้ข้างบนค่ะ อีกอย่างคือตอนนี้จัดฟันอยู่ค่ะ ช่วยมากๆ เพราะทำให้เราต้องออกไปทุกเดือน เราต้องเข้าไปเอง ติดต่อเอง ฯลฯ แต่แม่ยังไปด้วยเพราะที่ๆทำไกลจากบ้านมากๆค่ะ

- ทุกวันนี้ยังผอมอยู่ค่ะ น้ำหนักล่าสุดชั่งแล้ว 40 สูงเกือบๆ 160 แต่เรายอมรับสภาพความผอมตัวเองแล้วค่ะ พยายามมีความสุขกับมัน กินเท่าที่กินได้ ถึงแม้ส่วนใหญ่ไปไหนข้างนอกจะใส่เสื้อแขนยาวหรือเสื้อคลุมทับเพราะยังอายๆอยู่ถ้าไม่ใส่เสื้อแขนยาว เวลาใส่แล้วรู้สึกสบายใจกว่าค่ะ อีกอย่างขี้หนาวด้วยถ้าอยู่ห้องแอร์ แต่ถ้าโดนใครล้ออีกคงไม่แคร์แล้ว เข้มแข็งแล้วค่ะ

- ช่วงปีที่ผ่านมาเริ่มมีอาการท้อใจค่ะ สังเกตุตัวเองบางครั้งรู้สึกจมดิ่งมากๆ เหมือนมองข้างหน้าก็มืดไปหมดจนร้องไห้ แต่ไม่เคยให้แม่เห็น อาจจะเป็นความกลัวในใจลึกๆกับอนาคตที่รู้สึกเคว้งเพราะเราไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงในวันที่แม่ไม่อยู่ หรือวันที่แม่ชราเราจะดูแลท่านยังไง เราอยากทำให้ได้ดีกว่านี้ค่ะ อยากเป็นที่พึ่งให้แม่และตัวเองได้ อึดอัดสภาพตัวเองค่ะ