ก่อนหน้านี้  เราเพิ่งเริ่มคุยกับ ผช คนนึงมาสักระยะแล้ว แต่มีสิ่งที่ทำให้เราต้องตัดสินใจยุติการคุย และปฎิเสธเค้าไป เราบอกไปตรงๆเลยว่า เราไม่ชอบตรรกะ ทัศนคติ นิสัยกลุ่มเพื่อนสนิทที่ทำขายอ้อมของเค้า  (เค้ามีเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวค่ะ คือกลุ่มที่ทำขายอ้อมด้วยกัน ใครไม่เข้าใจว่า ขายอ้อม คืออะไร ไปฟัง เพลงเพื่อนหายเพราะขายอ้อมของพี่อุ๋ย บุดดาเบสนะคะ)  และเค้าก็ชอบไปเที่ยวออกทริปกับเพื่อนสนิทที่ทำขายอ้อมด้วยกันประจำ อนาคตถ้าฝืนจะคบกัน เวลาไปออกทริปมันหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก เราก็ต้องไปด้วย เราก็อึดอัดใจเปล่าๆ  นิสัย/ตรรกะบางอย่าง มันก็ยังไม่ตรงกันซะทีเดียว  เราก็อธิบายเหตุผลไปตามจริงนั่นแหละค่ะ  แต่เราก็ยังรักษาน้ำใจ บอกว่ายังไงก็เป็นพี่น้องกันแบบนี้ดีกว่า  คุยแบบพี่น้องได้นะ   ....ก็เหมือนเค้าจะเสียใจ หรือเสียดายมากกว่าก็ไม่รู้นะคะ555    เราก็นึกว่าเค้าจะเข้าใจ แต่เปล่าค่ะ  วันต่อมาก็ยังคงโทรมาเหมือนเดิม  ทำเหมือนปกติ พูดเหมือนเดิม....เราก็เลยคิดว่ามันคงผิดที่เราเองที่ดันไปพูดรักษาน้ำใจว่ายังคุยแบบพี่น้องได้นะ.....สุดท้ายเราทนไม่ไหว เราเลยบอกเค้าไปว่า " ต่อไปนี้ไม่ต้องโทรมาอีกแล้ว เราไม่สบายใจ  ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ"   ....คุณคิดว่า เราพูดตรงเกินไปไหม  เห็นหลายๆกระทู้ในพันทิปชอบบ่นว่า  คนที่คุยด้วยอยู่ดีๆก็เงียบหายไป  ไม่ยอมบอกเหตุผลอะไร  แล้วเคยคิดบ้างมั้ยว่า พอบอกเหตุผลไป คุณจะยอมรับ และเคารพการตัดสินใจอีกฝ่าย  ไม่ใช่ดื้อเพ่งไม่ยอมรับ   จะเงียบและหายไปเฉยๆก็ดูใจร้าย  แต่พอเลือกบอกเหตุผลไปตรงๆก็มาทำมึนไม่รู้ไม่ชี้อีก เฮ้อ      .... ปล.เราไม่ได้มีคนอื่นคุยหลายคนนะคะ  คุยก็คุยทีล่ะคน  แต่ถ้าคุยแล้วยังไม่ใช่ก็ไม่คุยต่อ  ไม่จำเป็นต้องทนคุยกับคนที่ยังไม่ใช่เพื่อรอคนที่ใช่เนอะ  เสียเวลาทั้ง 2 ฝ่าย เสียความรู้สึกเปล่าๆ