ผมมีเรื่องอยากเล่าไห้ฟัง ท่านผู้อ่านโปรดหาทางออกไห้ผมหน่อย ผมเป็นคนต่างจังหวัด อยู่กับย่ามาตั้งเเต่เกิด พ่อกับเเม่เเยกทางกันตอนผมอายุได้เเค่1ขวบ (ผมเกิดก้อไห้ยายเลี้ยงประมาณนี้) ครอบครัวผมก้อไม่ได้มีฐานะไร เเค่มีอาชีพขายขนมพื้นบ้านไปวันๆ ผมอยู่กับย่าตั้งเเต่เล็กจนมาตอนนี้ผมอายุ18ปี ซี่งย่าเขาส่งผมเรียนจนจบม.3 (เรียนเเบบอดๆหยากๆ) ซึ่งตั้งเเต่ที่เเม่เลิกกับพ่อไป ทั้งพ่อเเละเเม่ก้อไปได้ครอบครัวใหม่ที่ต่างจังหวัด โดยจะเเวะกลับมาหาย่า 2-3 ปีละครั้ง ผมจำได้ว่าตอนผมอายุ13ผมเคยติดต่อแม่ได้ ผมจึงไปหาเเม่ที่ต่างจังหวัดไปได้เกือบจะถึงละ เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ ผมโดนไล่ไห้กลับไปอยู่กับย่าเหมือนหมูเหมือนหมา ย้ำว่าเหมือนหมูเหมือนหมา เจอหน้าผมเท่านั้น ชี้หน้าผมไห้กลับไป โดยที่เเม่มีน้องอีกคนที่อุ้มอยู่ในมือ (ลูกของครอบครัวใหม่) ผมจึงได้เเต่ร้องไห้กลับมาเล่าไห้ย่าฟัง ย่าก้อเข้าใจ เพราะย่าเขาชินนิสัยเเบบนี้กลับเเม่ผมเเล้ว (แม่ผมดื้อไม่ยอมฟังย่าเเต่เด็กไรประมาณนี้) ส่วนพ่อผมก้อเกิดมาไม่เคยเห็นหน้าเลย ไม่เคยติดต่อพูดคุยได้เลย เพราะตอนที่พ่อเลิกกับเเม่ พ่อผมหายไปขาดการติดต่อ พ่อผมเป็นคนต่างจังหวัดเหมือนกัน ผมจึงเป็นเเบบนี้มาตลอด กดดัน สิ่งที่ผมอยากได้คือ ความรักจากพ่อเเละเเม่ ไปโรงเรียนกลับโดนเพื่อนๆล้ออีกว่า ใอ้พ่อแม่ไม่รัก ผมเคยคิดฆ่าตัวตายครั้ง1เเต่กลับไม่สำเร็จ (เชือกขาดซะก่อน) ผมจึงอยู่แบบโดนกดดันมาจนอายุ17 จึงได้เเนะนำจากเพื่อนที่เคยเรียนมาอยู่ด้วยกันว่ามาทำงานที่จังหวัดปทุมธานี้ ซึ่งปรากฏว่าเป็นจังหวัดที่เเม่ผมได้ครอบครัวใหม่ที่นั่น ผมจึงไปทำงาที่จังหวัดปทุมธานีคอนอายุ17 ตอนทำงานไปผมเเวะไปหาเเม่ที่บ้านพ่อเลี้ยง เเต่ก้อเเวะไปได้เเค่แปปเดียวเเม่ผมไห้ไปนอนที่ห้องเช่าที่ผมเช่าอยู่ ซึ่งพ่อเลี้ยงก้อไม่ค่อยชอบผมซักเท่าไหร่ อยู่มาครั้งหนึ่งเเม่ทะเลาะกับพ่อเลี้ยงอย่างรุนเเรงถึงขั้นตีกัน(พ่อเลี้ยงเมา) แม่หนีพ่อเลี้ยงมาอยู่ที่ห้องเช่าผมเเค่1คืน 1คืนนั้นเเม่กับผมก้อคุยกันทั้งคืน เเบบเหมือนไม่เคยเปิดใจความรู้สึกคุยกัน ได้มาระบายกับเเม่ก้อก้อคืนนี้เเหละ ผมจึงปลอบเเม่ว่า แม่อยู่กับผมสิ เขาตีเเม่จนเเม่ช้ำไปทั้งตัว ตอนนั้นผมก้อดีใจเเล้วว่าเเม่คงกลับมาหาผม รักผม เเต่พอทั้งใดนั้น คืนที่2พ่อเลี้ยงกลับมาง้อเเม่ที่ห้องเช่าผม เเม่กลับลุกไปกอดพ่อเลี้ยงผม สุดท้ายแม่ก้อเดินจากผมไปหาพ่อเลี้ยง ตอนเดินไป ไม่ลาไม่บอกผมซักคำ ซึ่งตอนนั้นผมร้องไห้หนักมากทั้งคืนก้อว่าได้ ผมเอาหัวฟาดกับฝาไปจนหัวเลือดไหลนิดๆ (คือเสียใจสุดๆ) พอวันรุ่งเช้าผมลางานไปหาเเม่ที่บ้านพ่อเลี้ยง(ไปดูว่าเเม่เป็นไงบ้าง) เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ โดนพ่อเลี้ยงไล่ผมอย่างกับหมูกลับหมา ตอนพ่อเลี้ยงไล่ผมมีแม่อยู่ด้วยโดยแม่ไม่ห้ามซักคำ ซึ่งตอนนั้นผมโกรธหนักมา ผมจึงพูดกลับตัวผมเองว่า ผมจะตัดขาดกลับเเม่ ปรึกษารุ่นพี่ที่ทำงานหรือไครๆทุกคนก้อได้เเต่บอกไห้เข้มเเข็ง ไห้เลิกคิดเเละทำมาหากินกับตัวเราเองดีกว่าโดยไม่ต้องพึ่งไคร บอกตรามตรงผมเข้มเเข็งไม่ไหวเป็นขนาดนี้ต่อไห้เทวดาก้อเข้มเเข็งไม่อยู่ ผมจึงคิดว่า ผมจะหนีไปไห้ไกล ไปทำงานใช้ชีวิตตัวคนเดียวในกรุงเทพไรงี้ คือไม่อยากเจอหน้าเเม่หน้าไครอีกเเล้วเพราะผมเสียใจมาก ผมเป็นไมเกรนนิดๆ ผมไม่รู้จะปรึกษาไครไม่กล้าเล่า ผมจึงมาขอความคิดเห็นในกระทู้นี้ ทุกคนโปรดชี้ทางออกไห้ผมหน่อย ตอนนี้ผมทำงานอยู่ในจ.ปทุมธานี้ ผมอยากจะหนีเเม่ไปไห้ไกล จะลืมทุกอย่าง (แต่จะทำงานเพื่อย่า ส่งเงินไห้ย่าเพียงคนเดียวเท่านั้น) ที่ผมคิดผมอยากหางานทำในกรุงเทพ เเถวรามคำเเหง หรือ บางกะปิ มีนบุรีไรงี้ ทุกคนโปรดหาทางออกไห้ผมหน่อย ผมไม่ไหวเเล้วจิงๆ อยากตายเเต่ก้อเข้มเเข็งมาจนถึงทุกวันนี้
1.ผมเป็นคนภาคใต้
2.ผมมีวุฒิการศึกษาเเค่ ม.3
3.ผมศาสนาอิสลาม