คือ เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชาย 2 คน อายุห่างกันราวๆ 7-8 ปี เราเป็นคนไม่ค่อยพูดอ่ะ เพราะเรารู้สึกว่ายิ่งพูดเหมือนยิ่งเถียงในความรู้สึกของผู้ใหญ่ แถมยังแบกความรับผิดชอบคนเดียว เรามีลูกพี่ลุกน้องคนนึ่งเป็นผู้ชาย แต่เขาดันไม่ต้องใจเรียนทั้งๆก็เป็นคนเรียนเก่ง หัวดีเลยแหละ แต่เขาดันไปเที่ยวเล่น ใช้เงินไปวันๆ จนกลายมาเป็นเราที่ต้องแบกหน้าของบ้านไว้คนเดียว เราต้องขยันกว่าเดิมเพื่อให้แม่ไม่อายคนอื่นเขา แต่เหมือนสิ่งที่เราทำไป.. มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เราถูกด่า ถูกว่า เพราะเรื่องที่สื่อสารกันไม่ชัดเจน เราเป็นคนเงียบ แต่เราก็ไม่ยอมใจนะ เราเลยสวนกลับไป เพราะความที่ว่าเราไม่รู้ อย่างเช่นวันนี้ ปกติตื่นมาเราก็นอนเล่นโทรศัพท์ แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมตรงที่ว่า เราต้องตื่นขึ้นมาไปกดเงินให้น้า แต่เราไม่รู้ว่าน้าโอนเงินเข้าบัญชีเรา เราเลยพูดกลับไปบอกว่า ก็ไม่รู้ว่าโอนมาแล้ว แล้วยายของเราก็ด่าเราซ้ำว่าทำอะไรก็ชักช้า ซึ้งงงง ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าน้าโอนมาแล้ว อยู่ดีๆน้าก็ถอยรถออกมาแล้วจะออกจากบ้าน เราจำได้ว่าเราเช็คบัญชีของเราแล้วว่ายังไม่มาเงินเข้ามา เราเลยลุกไปอาบน้ำ แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ แม่เราออกมาด่าเราซ้ำว่าเราไม่รู้จักรับผิดชอบตัวเอง แล้วจะให้เราทำยังไง เราโดนอยู่คนเดียว เรากดดันอยู่คนเดียว เราเงียบอยู่คนเดียวในใจเราก็อยากจะออกจากบ้านหลังนี้ไปซะ แต่ทำไงล่ะ เราไม่ได้เกิดมาในบ้านที่รวยพันล้าน เราไปไหนก็ไม่ได้ อายุก็ยังไม่ถึงเราได้แต่รอวันที่เราจะเป็นอิสระ รอวันที่เหมือนนกที่ถูกกักขังไว้ในกรงแล้วโดนปล่อย รอวันที่ทุกคนเข้าใจเรา และรอวันที่เราจะไม่ต้องพึ่งใครในบ้าน
***** ขอโทษนะค่ะ ที่เราพูดจนยาว วกไปวนมา เราอึดอัดที่ต้องเก็บไว้คนเดียว ****
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ 😂😂