แว่วแว่วเสียงหริ่งเรไรในคืนเหงา
คอยบรรเทาอารมณ์ที่เหน็บหนาว
คืนนี้มีเพียงน้ำค้างกับแสงดาว
กับหัวใจที่รวดร้าวอีกหนึ่งดวง

จึงหยิบจับสิ่งที่พอลิขิตเขียน
ก่อนวนเวียนความรู้สึกที่แสนหวง
แล้วจึงเริ่มตกและแต่งซึ่งความลวง
ให้เป็นท่วงทำนองในกวี

จึงนั่งร่ายพรรณนาพร้อมปกปิด
จึงสะท้อนความคิดแล้วเบี่ยงหนี
จึงรำพึงอย่าอ้อมค้อมด้วยวลี
จึงทำทีให้ไม่มีจุดลงเอย

เราซ่อนเก็บอะไรบ้างไว้ในอก
เราหยิบยกอะไรออกมาเปิดเผย
เราแสดงอะไรอีกเช่นเคย
เราละเลยที่จะเปิดซึ่งดวงใจ

หรืออาจเพราะเราไม่อยากจะอ่อนแอ
หรือที่แท้กลัวเหลือเกินใครสงสัย
ว่าตอนนี้เราประสบในสิ่งใด
ว่านี่ใช่ตัวเราเช่นนั้นฤา

ท้ายที่สุดบทกวีที่วาดไว้
จึงเปลี่ยนไปในระหว่างที่คิดสื่อ
เหลือเพียงแค่ละอองความในกำมือ
เหลือเพียงชื่อที่ตั้งใจจะสื่อความ