เราไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะคะว่าเราไม่ผิดเเต่เราก็เราว่าเราก็น่าจะโตพอที่จะแยกแยะว่าเรื่องไหนถูกเรื่องไหนผิดค่ะ เเล้วเราก็ไม่ได้ว่าเราดีนะคะคือบางครั้งเราทำอะไรก็ไม่เคยโดนชมว่าดีเลยค่ะทำอะไรเขาก็ไม่พอใจไปสะทุกอย่างค่ะทั้งๆที่เราทำทุกอย่างที่เขาต้องการเเล้ว บางครั้งเราลืมเก็บของที่วางไว้บนโต๊ะเตารีดเขาก็บ่นยาวเลยค่ะบ่นเเบบเหมือนเราผิดร้ายเเรงมาก เเต่เวลาที่เขาลืมของไว้บ้างก็ไม่มีใครว่าเขานะคะ เราทำกับข้าวหกเขาก็บอกว่าทำไมเป็นคนทำอะไรไม่ระมัดระวังเวลาทำอะไรก็ทำให้มันดีๆหน่อย เเต่พอเวลาที่เค้าทำเเกงคว่ำกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาก็เเค่บ่นกับตัวเองว่า (โอ้ยนั้นหกหมดเลย) ยกตัวอย่างอะไรประมาณนี้ค่ะ เเล้วเป็นแบบนี้ทุกวัน บางทีเราก็คิดนะคะว่าเราผิดอะไรหนักหนาเราไม่เคยมีอะดีเลยหรอ บางทีบางเรื่องที่เขาบ่นมาก็อยากจะอธิบายเหตุผลบ้างเเต่เขาก็มองว่าเหตุผลที่เราจะอธิบายมันคือการเถียงค่ะ ณ ตอนนี้เราก็กำลังจะขึ้นมหาลัยปี1แล้วค่ะเเต่เขาก็ยังพยายามจะให้เราอยู่ในกรอบตลอดไม่ยอมให้ไปไหนมาไหน ไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อน คุยโทรศัพท์ก็ไม่ค่อยได้จะถามตลอดคุยกับใครบ้านอยู่ไหนบางทีเราอึดอัดนะคะอึดอัดมาก ตั้งเเต่เล็กเราไม่เคยมีเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันเลยค่ะเขาให้เราอยู่เเต่บ้าน เเล้วพอเราจะเข้ามหาลัยเขาก็ยังบอกว่าเขาจะตามไปอยู่ด้วยค่ะเราอยากทำอะไรที่เป็นตัวของตัวเองบ้างนะคะ เเต่ละวันเราทำอะไรมาบ้างเขาไม่เคยทำเลยค่ะ สอบเป็นไง เข้าค่ายมาเป็นไง กิจกรรมที่ทำวันนี้เป็นไงบ้าง การบ้านเยอะไหม เค้าไม่เคยเเม้เเต่เอ่ยปากถามเลยค่ะ เราอยากทำอะไรแบบที่เด็กคนอื่นทำบ้าง อยากได้รับอะไรแบบที่เด็กคนอื่นได้รับบ้าง   (เเค่อยากลองถามค่ะไม่ได้เข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าตัวเองดีนะคะเเค่มาระบายไม่รู้จะทำยังไงเเล้วค่ะเราอึดอัด)