สิ่งที่การันต์ทำมันก็บ่งบอกชัดเจนว่าการันต์ไม่ได้เกลียดปู่ ไม่ได้เกลียดอนาวิน
ก่อนจะมาถึงขั้นนี้ การันต์ก็รักสัตยารักษ์แบบรักจริงๆ รักแบบครอบครัวของเค้าเลย
แต่ด้วยความที่อนาวินตอนเด็กๆก็ชอบแย่งของเล่นวิน แม่เลี้ยงมาเห็นก็เข้าข้าง
มันทำให้การันต์เก็บกด ทำไมเก็บเค้ามาเลี้ยงให้เป็นเหมือนหลานปู่อีกคน
แต่ทำไมถึงได้รับการปฏิบัติจากอนาวินแบบนี้ และอนาวินตอนต้นๆเรื่อง
ก็ชอบพูดจากดปมของการันต์โดยที่พระเอกไม่รู้ตัว อย่างเรื่อง บอกว่าการันต์ไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ
ทำให้ไม่ได้รับมรดกเยอะ มันคือความจริงแต่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงไม่มีใครอยากได้ยินได้ฟังหรอก
เค้ารู้ตัวของเค้าดี อนาวินพูด การันต์จึงมองว่าอนาวินก็มองเค้าแค่เป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงไม่ใช่มองแบบพี่น้อง
คนที่ถูกเก็บมาเลี้ยงก็จะมี2อย่าง อย่างแรกสำนึกในบุญคุณ ไม่เรียกร้องอะไร กับอย่างที่2 ก็จะกลายเป็นน้อยใจ
ที่ไม่ได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียมกัน เค้าคงมองว่าเก็บมาเลี้ยงทำไมถ้าไม่ได้รับการปฏิบัติที่เหมือนกับลูกอีกคน
ปล่อยเค้าไปตามทางแต่แรกดีกว่า เก็บมาเลี้ยงให้เค้ารักอนาวิน รักปู่แบบเหมือนอนาวินเป็นพี่น้องแท้ๆ เป็นปู่แท้ๆ
แต่กลับได้รับการปฏิบัติแบบตอกย้ำมาตลอดว่าเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง

ฉากที่การันต์พูดกับปู่นั่นแหละ คือความรู้สึกของการันต์ที่แท้จริง ที่เค้าโกงเงินบริษัทไม่ใช่เพราะอยากได้เงิน
ไม่ใช่เหมือนตัวร้ายเรื่องอื่นๆที่ทำเพราะอยากได้สมบัติ แต่เพราะเค้าอยากเห็นคนที่ปู่รักมันพังพินาศ
เค้าทำดีมาตลอด การงานบริษัทก็เก่งกว่าอนาวินแต่เค้าก็เป็นได้แค่เงาอนาวินเพราะไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ
มันก็น่าเจ็บกับการต้องถูกเอามาเลี้ยงเพื่อเป็นรองเค้าทุกอย่าง ขนาดอนาวินนิสัยเสียๆคนในบ้านยังรักเอาใจ
ขนาดอนาวินเป็นต้นเหตุทำให้ปู่ป่วยเข้าโรงพยาบาลยังไงๆปู่ก็ยังรักอนาวินมากกว่าอยู่ดี ไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกเก็บมาเลี้ยง
แล้วถูกปฏิบัติแบบไม่เท่าเทียมกันเลย เราว่ามันเจ็บนะ ทุกอย่างเป็นเหมือนปมที่ถูกซ้ำเติมขึ้นเรื่อยๆจนการันต์เป็นแบบนี้