มันเหมือนไม่ใช่ความรักแบบแฟนกันนะครับ เป็นความผูกพันธ์เหมือนเพื่อนที่รู้ใจกันมากกว่าอะครับ ไม่ต้องพูดจาหรือถามก็รู้ว่าเราเป็นอะไรสามารถเดาทางกันได้อย่างไม่มีสาเหตุ แต่ในปัจจุบันนี้ผ่านมาเกือบ2ปีแล้วครับ ที่ผมไม่ได้คุยกับเค้ามาเป็นปีแ เพราะต่างคนต่างมีแฟนและเราต่างก็รักแฟนเราทั้งคู่ ก่อนหน้านั้นก่อนช่วงจะ2ปีเลยคุยว่าถ้าไม่ติดต่อกันจะดีกว่าเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของแฟนของอีกฝ่ายว่าจะรู้สึกแย่ แต่ถ้ามีอะไรด่วนๆก็ติดต่อมาได้ทำนองนี้ครับ พูดคุยกันไม่มีเลยสักครั้งเดียวครับนอกจากคำอวยพรวันเกิดเพราะเราต่างรู้จุดยืนของตัวเองดี แต่ถึงยังงั้นภายในใจมันก็เหมือนรู้สึกถึงกันอะครับหรืออาจจะเป็นแค่ผมแล้วผมก็ไม่รู้55 แต่สมัยวัยรุ่นก็เคยลองคบกันนะครับประมาณ1เดือน ผมไม่ได้เตะเนื้อต้องตัวเค้าเลยนะครับมากสุดคือแค่จับมือตอนดูหนังในโรง แต่สุดท้ายก็ไม่เวิค เพราะกลัวความสัมพันธ์ที่ดีแบบนี้จะหายไปในวันหนึ่ง เนื่องจากอาจจะมีวันนึงที่มากกว่าการจับมือเพราะผมเองก็เป็นผู้ชายการคุมอารมณ์มันยากนะครับ ผมเลยขอเลือกที่จะบอกเลิกคบกันละคุยกับเค้าว่า ขอเก็บรักษามันมันไว้ความสัมพันธ์นี้ ละในความรู้สึกผมคือให้เราเดินต่อไปโดยที่ไม่ต้องครอบครองกันนอกกายอะครับหรือคือคตินิยมที่ผู้หญิงกับผู้ชายถ้ารู้สึกดีถึงกันต้องเป็นแฟนกัน เพราะสำหรับผม ความรักมันมีหลายแบบอะครับมันก็แค่สิ่งปรุงแต่งความสุขของเรา ฉะนั้นผมเลยคิดว่าการไม่ครอบครองกันน่าจะเป็นอิสระทางความรักมากกว่า ผมนะแค่ได้เห็นการใช้ชีวิตเค้าผ่านหน้าจอโทรศัพท์หรือฟังเพลงเก่าๆที่เราเคยแลกเปลี่ยนกันในสมัยก่อน มันก็เหมือนได้คุยกับเค้าแล้วหละครับ55.  ผมอยากให้คนที่อ่านแล้ว หรือ คนที่เคยมีช่วงเวลาแบบนี้ ช่วยแนะนำผมหน่อยนะครับแต่อย่าพูดจาแย่ๆเลยนะครับผมก็มนุษย์เหมือนกัน หรือลองแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของคุณเข้ามาก็ได้นะครับ ยังไงผู้ที่ชนะใจตัวเองมาได้ก็รบกวนแนะนำผมทีนะครับว่าวันนึงเมื่อเราแต่งงานไปแล้วหรือเค้าแต่งงานไปแล้ว เราจะลืมเรื่องของ เธอคนนี้ไปหรือไม่ หรือมันจะติดเป็นภาพไปในใจเราไปชั่วกาล. (ปล.ถ้าผมเขียนผิดไปไม่ต้องแก้ให้นะครับ ผมเขียนเรื่องราวของผมอยากให้จอยสนุกๆกันไม่อยากให้มัน ตึงอะไรเหมือนข่าวสังคมในปัจจุบัน ไหว้หล้ะครับ.)