ในยุคออนไลน์แบบนี้ เชื่อว่าคนไทยแทบทั้งประเทศติดเฟสบุ๊ค ใช้เฟสกันทุกวัน
เฟสบุ๊คทำให้เราเจอเพื่อนที่พลัดพรากกันไปนาน เฟสทำให้เราได้เปิดร้านขายของ ได้คุยกับเพื่อนมากขึ้น ทำให้ตามข่าวได้เร็ว หรือหาอะไรอ่านเล่นเวลาเหงา
เราคนนึงค่ะที่เจอเพื่อนรักที่ห่ายไปนานจากเฟส ..ก็ดีใจนะตามประสาเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ม.ต้น
สมัยนั้นมือถือยังแพงมาก รุ่นเราเป็นุร่นเพจเจอร์ค่ะ  ส่วนที่โทรหากันจะเป็นเบอร์บ้าน
ต่อมาเราย้ายบ้านย้ายโรงเรียนแล้วดันทำเบอร์เพื่อนหายเลยไมได้ติดต่อกันเลยเป็นสิบปี
เมื่อปีที่แล้วมาเจออีกทีในเฟสบุ๊ค ก็แอดกัน เป็นเฟรนด์กัน เพื่อนเราแต่งงานมีครอบครัวมีลูกแล้ว สามีเพื่อนมีกิจการของตัวเอง เป็นร้านใหญ่ร้านนึงที่ต่างจังหวัด และสร้างเฟสบุ๊คของร้านไว้ด้วย เฟสอันนี้สามีของเพื่อนเป็นคนใช้
แน่นอนว่าหลังจากนั้น เฟสของเรากับเฟสที่เป็นชื่อร้านของสามีเพื่อนก็ต้องเป็นเฟรนด์กันตามระเบียบ

หลังจากแอดกันได้ไม่นาน ก็มีการแท็กเกิดขึ้น เป็นแท็กประเภทโปรโมทร้าน เช่น บริการดีเยี่ยม มีของใหม่นะ มีโปรนี้นะ บลาๆๆ วันดีคืนดีมีรูปเจ้าของร้านยืนเซลฝ์ฟี่คู่กับร้านตัวเองแท็กมา บางทีมีแท็กสวัสดีตอนเช้ากับพวกคำสอนพระเหมือนที่คุณป้าและญาติผู้ใหญ่ของหลายๆคนชอบส่งกันในไลน์
แรกๆก็เบาๆค่ะ เดือนละครั้งสองครั้ง แล้วขยับมาเป็นทุกอาทิตย์ และเริ่มถี่ขึ้นเป็นเกือบทุกวัน

เรากับเพื่อน เหมือนเพื่อนในเฟสทั่วไป มีกดไลค์บ้าง คอมเม้นท์บ้าง นานๆทีคุยอินบ๊อกซ์กัน แต่แท็กโปรโมทร้านนี่มีตลอด
เราเข้าใจนะว่าถ้าแท็กเพื่อนในเฟสจะทำให้คนมองเห็นร้านนี้มากขึ้น เป็นการโปรโมทแบบง่ายๆไม่เสียเงินที่หลายคนทำกัน
แต่ถ้วยความถี่ที่แท็กมาเกือบทุกวัน และเขาไม่เคยขอเราเลยว่าจะแท็กโปรโมทร้านมานะไรงี้ เราโอเคมั๊ย
...เราเองใจนึงก็เกรงใจ และเข้าใจเพื่อนว่าต้องทำมาหากิน แต่ใจนึงก็รำคาญและหงุดหงิด จนตอนนี้ต้องบล๊อกแท็ก เปลี่ยนเป็นให้เรากดapproveก่อนถึงจะขึ้นหน้าเฟส
แม้กระนั้นเขาก็ยังแท็กมาอย่างต่อเนื่อง เราไม่รู้ว่าเราใจแคบหรือแล้งน้ำใจเกินไปมั๊ย ที่รู้สึกไม่ดีเรื่องแบบนี้... แต่ตอนนี้เรารู้สึกไม่โอเคเลย
อยากรบกวนถามเพื่อนๆว่า พอจะมีวิธีไหนที่บอกเขาแบบละมุนละม่อมบ้างมั๊ยคะ แบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกความเห็น