ก่อนอื่นขอบอกแบคกราวน์ของเรากับแฟนเราก่อนนะคะ

เราเกิดมาในครอบครัวชนชั้นกลางค่อนข้างยากจน แม่เป็นซิงเกิ้ลมัม หาเลี้ยงเรามาแต่เด็กทำให้เรามุมานะเรียนจนได้เข้ามหาลัยในกทม.
จนจบมาฐานะทางบ้านก็ดีขึ้น เนื่องจากเราได้ทำงานประจำมีเงินเดือนประมาณสามถึงสี่หมื่นบาทต่อเดือน ใช้หนี้หมดแล้ว ที่บ้านก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร มีบ้านมีรถมีทรัพย์สินของแม่อยู่แล้ว
เรามีเงินเก็บไปเที่ยวต่างประเทศตามใจชอบได้ปีละหลายๆครั้ง

ส่วนแฟนเราเป็นลูกคนสุดท้องในบ้านที่มีพี่สาวอีกสองคน แม่เป็นซิงเกิ้ลมัมเหมือนกัน แต่ต่างตรงที่ว่า แฟนเราเรียนไม่จบปวส.เนื่องจากแม่ไม่มีเงินส่งเรียน  เค้าเลยต้องทำงานประเภทจับกังตั้งแต่เข็นผัก ต่อยมวยวัด ยกน้ำไปส่งตามบ้าน จนมาเจอกันเราประทับใจที่เค้าเป็นดี แล้วเราก็ถูกดึงดูดเข้าหากัน จนตัดสินใจคบกันแบบลับๆ ไม่ให้คนในสังคมเรารู้

แต่เวลาผ่านไปเค้าก็รู้สึกว่าเราต่างกับเค้ามาก เค้าเลยทำงานมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อที่จะอัพเกรดตัวเองให้เท่าเทียมเรา
แม่เราพอรู้ว่าเราคบกับแฟนที่เป็นช่างแอร์ฟรีแลนซ์ แม่เราก็ไม่ปลื้ม อยากให้เราเลิก แฟนเราเองก็รู้สึกต้อยต่ำกว่าเรา
เค้าเลยตัดสินใจขอพักความสัมพันธ์กับเรา เพื่อจะไปตั้งตัวให้มั่นคงก่อน แล้วค่อยกลับมาคบกับเราใหม่
แฟนเราอยากโฟกัสที่ธุรกิจ แล้วก็ไม่อยากให้เราโดดเดี่ยว ต้องเหงาที่เค้าไม่มีเวลาให้ ซึ่งเราควรจะดีใจใช่ไหมคะ ที่เค้าจริงจังกับอนาคตขนาดนี้

แต่เราน้ำตาไหลไม่หยุดเลยค่ะ ถ้าอนาคตกลับมาหากันแล้วเราไม่รู้สึกเหมือนเดิม เราจะห่างกันไปทำไมคะ
เคยมีคู่ไหนเคยเป็นแบบนี้ไหมคะ จุดจบมันเป็นยังไงคะ
ตอนนี้เราควรทำตัวแบบไหน เราไปไม่เป็นเลยค่ะ T_T
ตอนนี้เราไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว