ตามหัวข้อเลยน่ะครับผมไม่รู้จริงๆว่ามันคืออะไร มันสวยงามน่ะแต่มันทำผมร้องไห้,มันอบอุ่น,มันเร้าร้อน,มันดึงดูด,มันดูพิเศษจริงๆ ผมก็เป็นคนแบบผมนี่แหละไม่รู้จะอธิบายตัวเองอย่างไงให้พวกคุณเข้าใจ(หัวเราะ) ถามว่าเป็นคนจริงจังกับชีวิตมั่ย! ก็จริงจังพอสมควรน่ะ แต่พอเจออะไรยากๆหรือใหม่มากๆก็จะยอมแพ้บ่อยๆ"นี่แหล่ะตัวผม"ผมเป็นเด็กที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงชอบอยู่คนแต่อยู่ได้ไม่นานน่ะ(หัวเราะ)ไม่ชอบเดินเป็นกลุ่มใหญ่ๆมันค่อนข้างดูวุ้นวายชอบเดินเร็วทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนเชื่องช้าไม่ชอบคณิตศาสตร์ไม่ชอบฟิสิกส์ชอบวิชาสังคมแต่ก็ไม่เคยตั้งใจเรียนวิชาสังคมเลย(หัวเราะ)เหอะ!!!!เบื่อตัวเอง ตอนนี้ผมเเรียนอยู่ ม.4 โรงเรียนนึ่งใน จ.ฉะเชิงเทรา จะขึ้น ม.5ล่ะครับ เรื่องที่อยากแชร์มันเกิดตั้งแต่ ม.3 ผมปลื้มเพื่อนต่างห้องอยู่คนนึ่ง วันที่คุยกันครั้งแรกในร้านตัดผมครับผมเชื่อว่าเขาคงลืมไปล่ะ บทสทนาไม่ได้หวานอะไรเลย คุยกันไม่ถึ่ง 10น.ด้วยซ้ำผมเริ่มชอบเขาตั้งแต่ตอนนั้น ผมเป็นคนเรียนไม่เก่งอย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ ผมเรียนอยู่ห้อง3ส่วนเขาเรียนห้อง1 และผมค่อนข้างจะดีใจที่ได้ยินว่าเขาเรียนต่อที่นี้ ผมจึงย้ายห้องตอน ม.4 ผมเริ่มสนิทกับเขามากขึ้นจนสุดท้ายผมกับเขาเป็นเพื่อนที่โครตสนิทไปไหนไปกันตลอดและนั้นเองความรู้สึกผมเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นจนผมมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่ใช่สำหรับผม ผมยังไม่ได้บอกพวกคุณเลยว่าเขาเป็นคนแบบไหนรูปร่างลักษณะอย่างไง เริ่มจากเขาเป็นคนค่อนข้างขาว,หน้าออกสาว(มาก),ฟันไม่เท่ากัน(แต่มีเสน่ห์มากเลยน่ะ),ลอยยิ้มที่ผมจำได้มันวิเศษมากเหลือเกินสำหรับผู้ชายคนนึ่ง,เขาเป็นคนไม่อ้วนแต่บวมๆหน่อย,เป็นคนเงียบน่ะดูธรรมดามากๆ(แต่นั้นแหล่ะที่ทำให้ผมหลงรักเขา เขาค่อนข้างจะเหมือนผมน่ะ ถ้าผมไม่ได้คิดไปเองน่ะ555555),เขาเป็นคนมีขนเยอะมากอ่าทั้งแขนทั้งขาเลย,และสุดท้ายเขามีกลิ่นเฉพาะตัวที่ค่อยข้างหอม(อธิบายไม่ถูกน่ะอย่าหาว่าโรคจิตเลยนะ5555)เวลาผ่านไปพอสมควรผมเริ่มมั่นใจขึ้นเรื่อยๆว่าเขาก็เริ่มรู้สึกกับผมล่ะ ผมค่อนข้างดีใจน่ะที่เรื่องราวมันเป็นแบบนี้ ผมชอบหึงเขา(แทบทุกครั้งเลย)ที่มีผู้หญิงเข้ามาคุยกับเขาหรือเริ่มสนิทกับเขา ผมเคยพูดด้วยซ้ำว่าผมไม่ชอบที่มีผู้หญิงเข้าใกล้ตัวเขา เขาก็ถามน่ะว่าทำไมถึงไม่ชอบ แต่เหมือนเขาแกล้งผมน่ะช่วงนั้นอ่า (คงชอบให้ใครมาหึงล่ะมั้ง) มาถึงตอนที่ผมเริ่มจับมือเขาตอนแรกก็เล่นๆน่ะ แต่พอไปนานๆเราจับมือกันแถบทุกชั่วโมงที่เรียนอยู่แทบทุกครั้งที่เป็นไปได้(มือนึ่งเขียนหนังสือส่วนอีกมือจับมือกันใต้โต๊ะ) ผมเริ่มรู้สึกว่าถ้าเขาคิดกับผมแค่เพื่อนกันจริงๆเหตุการณ์แบบนี้คงไม่เกิดขึ้นหลอก(ลองคิดดูดิผู้ชายอะไรจะจับมือกันตลอดเวลาที่เป็นไปได้)จริงมั้ย!! ไม่เป็นไปไม่ได้เลย(ไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยซ้ำ) การจับมือของผมกับเขาก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เปลียนจากการจับมือเป็นกับจับขาแทนผมเริ่มจากจับขนของเขาสูงขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มถล่ำเริ่มลึกซึ้ง ซึ้งผมรู้สึกว่าเขามีอารมณ์ร่วมกับผมขึ้นเรื่อยๆ มันหนักขึนเรื่อยๆผมไม่สามารถหยุดมันได้เลยจริงๆ เขามีอารมณ์ทุกครั้งที่ผมเริ่มแตะตัวเขา ผมต้องบอกก่อนว่าการมีเซ็กส์มันไม่ใช่ครั้งแรกของผม แต่ผมมีจูบแรกกับเขาจูบที่แสนวิเศษ(จูบที่โครตวิเศษเลยล่ะ) และที่ผมมั่นใจว่าเขาก็รู้สึกดีกับผมจริงๆก็ครั้งที่เขาเป็นคนขโมยจูบนั้นจากผมไป อาจฟังดูน้ำเน่าน่ะแต่จูบนั้นมันมีความหมายกับผมค่อนข้างมากเลยทีเดียว อารมณ์ของเราเริ่มมากขึ้นเลยๆ ความรู้สึกความต้องการมันมากขึ้นจนรู้สึกต้านไม่ไหวแล้ว จบลงตรงการมีอะไรกันครั้งแรกในชีวิตเขาในเตียงของเขาและบนบ้านของเขาเอง ผมไม่รุ้หรอกว่ามันเกิดจากอะไรน่ะ อาจแค่อารมณ์ชั่ววูบของเขาหรือป่าวหรืออาจทั้งสองคนด้วยซ้ำ เขาค่อนข้างว่างตัวต่างน่ะตอนอยุ่ในโรงเรียนกับตอนอยุ่บ้านตอนอยู่โรงเรียนเขาเริ่มพูดคุยกับผมน้อยลงเริ่มจับมือการน้อยลงตอนอยู่บ้านเหมือนต้องการผมรอยยิ้มที่ผมไม่ค่อยได้เห็นในโรงเรียนเสียงสั่นๆเวลาที่เขามีอารมณ์เสียงร้องเบาๆมันชั่งวิเศษเหลือเกิน ช่วงเวลาที่เราต่างโหยหาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาไม่เคยเอ่ยปากพูดคำว่ารักผมด้วยซ้ำตลอดเวลาที่ผมกับเขาอยู่ด้วยกัน
แปลกเนอะเขาเอาแต่บอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมและที่สำคัญเขาบอกว่าผมว่าเขาไม่ได้ชอบผมไม่ได้รักผม(คำพวกนนี้มันค่อนข้างทรมาณผมน่ะ)เขาบอกว่าเขาไม่ใช่เกย์(จึ๋ก!!!มั่ยล่ะ55555)(อยากตะโกนด่าไปว่าผู้ชายเขาทำแบบนี้กันหรอไอ้สัสสสสส) แต่นี้ก็ไม่ใช้เรื่องทั้งหมดหรอกแต่อย่าพึ่งคิดว่ามันจะดีขึ้นเรื่อยๆน่ะกลับกันมันแย่ลงเรื่อยๆทุกทีประมาณว่าผมเริ่มเข้าหาเขามากขึ้นเขาเริ่มถ่อยห่างจากผมมากขึ้นเรื่อยๆเช่นกันมากสะจนผมเริ่มรู้สึกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขาผมกลัวว่ามันจะจบลงผมกระวนกระวายมันเริ่มห่างกันจริงๆน่ะ รอยยิ้มนั้นผมได้เห็นมันน้อยลงทุกทีเห็นได้ชัดถึ่งความห่างเหิน (มันเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างแย่เลยที่เดียว)และผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยหรือเขาไม่ได้คิดอะไรกับผมจริงๆตั้งแต่แรกมันไม่มีเหตุผลเลย แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่! จนมาถึงวันที่พลิกสุดเป็นวันที่ผมแย่มากเป็นวันที่ผมมากๆ(ขอด่าตัวเองจริงๆ) ผมเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนที่สนิทฟังสองคนผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผมควรพูดมันเป็นเรื่องของคนสองคนแต่ผมทรยศตัวเองผมทรยศเขาผมทรยศความรักของผมผมมันแย่มากและผมขอโทดจริงๆแต่นั้นก็ไม่ใช่ทั้งหมดที่ทำให้ผมกับเขาขาดจากกันจริงๆ เรื่องมันแย่กว่าที่คุณคิดอีก เขาเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนของเขาฟังมานานแล้วมันทำให้ผมถึงกลับ(จุกแบบอึก!เลย5555)ผมไม่ได้โกรธเพราะเขาเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนคนอื่นฟังทั้งๆที่ผมบอกไปก่อนหน้านั้นแล้วว่ามันเป็นแค่ความรู้สึกของคนสองคมคนอื่นไม่จำเป็นต้องมารับรู้เลย แต่ที่โกรธคือผมไม่รู้เรื่อยว่าทุกครั้งที่ผมเข้าหาเขา เขาก็พยายามถ่อยห่างแล้วเพื่อนที่รู้เขามองผมด้วยความรู้สึกอย่างไงนั้นต่างหากที่ผมรู้สึกแย่ ทุกครั้งที่ผมแตะตัวเขาผมไม่มีวันรู้เลยด้วยซ้ำว่ามีคนกำลังมองด้วยความรังเกียจหรือขยะแขยง(ผมพูดได้เลยว่าผมผิดหวังน่ะกับความรู้สึกที่ให้ไป)ค่อนข้างผิดหวังกับตัวของเขาน่ะและเรื่องราวของผมกับเขาก็จบแค่นั้นเหลือแค่ผมที่ยังนึกถึงวันเวลาเก่าๆความรู้สึกดีๆผมคงลืมมันไม่ได้หรอกว่าก่อนหน้านั้นมันแสนวิเศษขนาดไหนเขาเป็นคนเศษผมแค่รักผิดคนเท่านั้นเอง มันแย่น่ะที่บางครั้งความรู้สึกมันตัดสินเรื่องราวทั้งหมด ถามว่าผมอยากเสียเขาไปไหมทั้งๆเรื่องมันวุ้นวายขนาดนั้นนี้ ผมตอบเลยว่าไม่  ผมไม่มีวันเกลียดคนที่ขโมยหัวใจผมไปได้หรอกผมไม่มีวันเกลียดคนที่ขโมยจูบแรกของผม ไม่รู้สิมันมีแค่นั้นผมแพ้ความรู้สึกตัวเองอีกแล้ว อีกครั้งที่แพ้มัน................