เรื่องน่าประหลาดของมนุษย์คือ บารมีของคนมันเก็บไม่อยู่ บารมีมันออกมาจากข้างในแผ่ซ่านออกมาอย่างทรงพลัง นั่งข้างๆยังรู้สึกได้ รู้สึกได้ตลอดเวลา แบบที่คนนั้นไม่ต้องพยายามทำ ต่อให้คนนั้นจะทำบุคลิกแย่ๆ เช่น เดินหลังค่อม หรือ แต่งตัวมอซอ แต่ก็ไม่เกี่ยวกับบารมีที่ออกมาเลย สิ่งภายนอกพวกนั้นไม่สามารถกลบบารมีของคนที่มีบารมีได้
เราไม่รู้ว่า บารมีนี้จะหมายถึงการเป็นคนจริง คนยิ่งใหญ่ในอนาคตรึเปล่า(เรายังวัยรุ่นอยู่ ประสบการณ์พวกนี้เก็บได้มาจากเพื่อนรุ่นๆเดียวกัน)
แต่สิ่งที่เห็นคนมีบารมีมีเหมือนกันคือ ความฉลาดเป็นกรด ความกล้าลุย ความเป็นผู้นำไม่ใช่ผู้ตาม
เรามีเพื่อนสองคนที่เป็นผู้ชายและมีสิ่งที่เรียกว่าบารมีนี้แผ่ออกมาอย่างทรงพลังตลอดเวลา สองคนนั้นเมื่ออยู่กับผู้ชายคนอื่น ผู้ชายคนอื่นจะดูกลายเป็นผู้ตามไปโดยธรรมชาติ เรียกว่าโดนบารมีคนนี้ข่ม แต่เมื่อสองคนนี้มาอยู่อาณาเขตเดียวกัน ทั้งสองกลับเกรงใจกัน ไม่มีใครกล้าข่มใครและไม่มีใครยอมให้อีกฝ่ายข่ม คือบารมีของสองคนนั้นมันข่มกันไม่ได้ ไม่เหมือนอยู่กับคนอื่นที่บารมีน้อยกว่า

แต่ก็ไม่ใช่จะเหมือนกันซักทีเดียว สองคนนี้แม้จะมีบารมียิ่งใหญ่แผ่ออกมาจากอินเนอร์แต่ก็ให้ความรู้สึกต่างกัน คนนึงมีบารมีแต่สัมผัสได้ถึงความเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจอย่างน่ากลัว เรียกได้ว่าถ้าจะยิ่งใหญ่ในอนาคตคงไม่ใช่บารมีที่แสนดีแต่มากไปด้วยความฉลาดแกมโกง น่ากลัว รอบจัดแบบที่ใครก็มาทำอะไรไม่ได้  
อีกคนนึงมีบารมีมากๆเหมือนกัน แต่พลังบารมีของคนนี้กลับดูสง่างามกว่าคนแรกอย่างสัมผัสได้
คนคนนี้อาจจะไม่ได้ดีประดุจพระ แต่คุณธรรมในการได้มาซึ่งบารมีและการประครองบารมีของตัวเองไว้ในภายภาคหน้าจะดีกว่าคนแรกแน่นอน
คือยังสัมผัสได้ถึงบารมีที่มีสีทองเรืองรองลอยฟุ้งอยู่รอบตัวคนนั้นอะเลยทำให้สง่างาม
แต่อีกคนนี่บารมีแผ่จริงแต่ไม่ใช่สีทองเป็นบารมีสีแดงชาดฟุ้งอยู่รอบตัวคนนั้น