เข้าเรื่องเลยนะคะ เราคบกับแฟนเก่ามา 2 ปี อยู่ด้วยกันตลอด กินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน และเราก็เลี้ยงแมวตัวแรกด้วยกัน มีอะไรปรึกษากันตลอดคะ เขาเป็นแค่เด็กวัดธรรมดาคนหนึ่ง แต่ในช่วงเวลานั่นเรารับทุกอย่างที่เป็นเขาได้หมดต่อให้เขาจะเป็นอะไรก็ตาม เขาเป็นคนดี ค่อยให้ปรึกษาทุกเรื่อง แต่พอเราคบกับเขาไปเลื่อน ๆ เราคิดถึงอนาคตเรากลัวว่าสะวันเขาจะดูแลเราไม่ได้ ความคิดของเราเริ่มเปลี่ยน เหมือนเราเริ่มไม่มีความรักให้เขา เราเริ่มเป็นคนขี้โมโห เอาแต่ใจ ไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกเขาเท่าไร เราทะเลาะกันบ่อยมาก ส่วนตัวเราแล้วเราชอบเที่ยวกลางคืนแฟนเราก็ห้ามเราทุกครั้ง แล้วเวลาที่ห้ามเราก็จะทะเลาะกัน เป็นแบบนี้บ่อยมาก จนวันหนึ่งเราไปเที่ยวแล้วไปเจอ ผช. คนใหม่ เราคิดว่าเราชอบเขามากๆในตอนนั่น จนกระทั่งเราแอบคบกับ ผช. คนนั่นได้สักพัก เราหาเรื่องทะเลากับแฟนเราทุกวัน บอกเลิกกันทุกวัน ไม่สนใจเขา จนแฟนเรารู้ว่าเรามีคนใหม่ แฟนเราก็ให้เราเลิกยุ่งกับ ผช. คนนั่นแต่เรากับไม่เลิก
แฟนเราอ้อนวอน ทำทุกอย่างให้เรากลับไป แต่เราไม่กลับคะ เราคิดว่า ผช. ที่เราเลือกในตอนนั่นมันดีกว่า แฟนเราง้อเรา แต่เราก็ทำทุกอย่างเพื่อไปคบคนใหม่ จนเราเลิกกันจริง ๆ ตอนนั่นเรามีความสุขกับคนใหม่คะแต่มันก็เป็นแค่ความสุขสั้น ๆ ยิ่งคบกับคนใหม่นานเท่าความรู้สึกเปลี่ยนคะ คือเราคิดถึงแฟนเก่าเราเรารู้สึกว่าแฟนใหม่เราไม่ค่อยเอาใจ เหมือนแฟนเก่าเราเลย จากคนที่โดยง้อมาตลอด กลายเป็นเราที่ต้องง้อต้องตามแฟนใหม่ แฟนใหม่ไม่ค่อยมีเวลาให้คะจึงทำให้อยู่คนเดียว ทำให้คิดถึงความสุขที่เคยมีกับแฟนเก่ามากๆ บ้างวันก็ถึงกับนอนร้องไห้ ที่เลือกทางผิด เราคิดถึงแฟนเก่ามากจนเริ่มกลับไปเที่ยว เราเริ่มเที่ยวบ่อย แฟนใหม่ก็บอกเลิกเราคะ ตอนนั่นมันเหมือนโดนดาบแทงหัวใจ มันเหมือนทุกอย่างที่เคยมี กลายเป็นไม่เหลืออะไรเลย ตอนนี้เราคิดถึงแฟนเก่าเรามาก เราอยากขอโทดเขา แต่เราไม่กล้าสู้หน้าเขาคะ ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ความรักแต่มันคือความผูกพันธุ์ไปแล้ว ถ้าเรากลับไปในอดีตได้เราจะไม่นอกใจเขา เราจะรักเขาคนเดียว แต่ทำไหมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เราไม่เข้าใจคะ มันอาจเป้นเพราะความไม่รู้จักพอของเราเอง ทำยังไงดีคะอยากขอโทดถึงแม้ไม่ได้กลับไปเป็นแฟนก็แค่เป็นเพื่อนกันก็พอคะ