ขอคำปรึกษาค่ะ เราเป็นคนดูแลผู้ป่วยซึมเศร้า ซึ่งตอนนี้กำลังจะซึมเศร้าเอง

แฟนเรารักษาจิตเวชมาสองปี เราเป็นคนดูแล เพราะเค้าอยู่กทม ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่(และไม่ยอมกลับไปอยู่กับพ่อแม่) ช่วงหลังตัดสังคม ตัดเพื่อน ออกจากงานมาทำงานกับเรา คือตอนนี้ชีวิตเค้าเหมือนมีเราคนเดียว ซึ่งเราไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

เค้ารุ้จักกับใครไม่นานก็จะต้องไม่ชอบเพราะหาข้อเสียมาตำหนิ จนถอยห่างออกมา

ไม่เคยคิดว่าใครดี แม้เต่เราเอง เค้าก็ระแวงว่าทุกคำพูดเรา คือคอยกลัวว่าจะว่าเค้า ดูถูกเค้า

ทะเลาะกันเรื่องงงๆเพราะเราหัวเราะเค้าเอาน้ำสะบัดใส่เรา แต่เค้ากลับหาว่าเราหัวเราะเยาะเย้ย

ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันตลอดค่ะ เรายังอยู่กับพ่อแม่
เวลาทะเลาะกันแล้วอยู่คนเดียวเค้าจะแสดงออกให้ทุกคนกังวล ออกจากไลน์ทุกกลุ่ม เปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นขาวดำ พูดประมาณว่าไม่อยากอยู่

เมื่อก่อนพ่อแม่เค้าจะห่วงจะคอยให้เราเข้าไปดูที่บ้าน(ซึ่งเดินทางประมาณ 1-2 ชม)

แต่ตอนนี้เราป่วย ช่วยเหลือตัวเองได้ในบ้าน แต่ไม่สามารถไปไหนมาไหนเองได้ โรคเราห้ามเครียดด้วย แต่เราเครียดตลอดเวลา ต้องกินยานอนหลับ
บางครั้งเราเหนื่อยมากอยากอยู่คนเดียว หรืออยากหยุดปัญหาทุกอย่าง แต่มันทำไม่ได้
เพราะคำว่าเค้าเหลือเราคนเดียว(เค้าเลือกที่จะเหลือเราคนเดียว)

พ่อแม่พี่น้องสัมพันธ์ยังดีอยู่นะคะ แต่ไม่ใช่แบบที่เค้าจะไปอยู่ด้วย เพราะงานตอนนี้ก็มาทำกับเรา
เราสับสนว่าทำไมเราถึงต้องทนรองรับอารมณ์ ต้องเป็นคนเดียวที่รับผิดชอบชีวิตเค้า ทั้งเหนื่อยทั้งเศร้าเเต่บอกใครไม่ได้ ทิ้งเค้าก็ไม่ได้เหมือนมันเป็นความรับผิดชอบ

ทุกวันนี้เป็นห่วงเค้า ว่าถ้าวันนึงไม่มีเราเค้าจะทำยังไง
แต่ตอนนี้เราเหนื่อยเเละซึมเศร้ามาก เรารับอารมณ์เค้าทุกวัน

เมื่อก่อนที่เค้าจะรับการรักษา เค้าทำงานหน้าที่มั่นคง และเค้าอายุมากกว่าเรา เค้าจะชอบควบคุมและสั่งเรา ถ้าทะเลาะกันเเล้วเราเถียง เค้าไม่ยอม และไม่ง้อจะหายไปเลย

เเต่ตอนนี้เหมือนเค้าจำใจต้องมายอมเรา มาคุยกับเราทั้งที่โกดเราอยู่ เค้าดูอึดอัด ประชดประชันว่าให้เราออกคำสั่งมาเลย เค้าไม่มีความคิดหรอก เราเลยรู้สึกเค้าลดคุณค่าในตัวเอง ในความคิดเค้าคงๆอึดอัดเหมือนกัน

เราควรทำยังไงดีคะ เราเองก็เหนื่อยมาก เครียดมาก ปัญหาจากการทำงานหรือเรื่องอื่นเรามีพอแล้ว เราอยากให้เค้ามีสังคมบ้าง วันนึงไม่มีเรายังคุยกับคนอื่นหรืออยากให้เค้ายอมรับความช่วยเหลือจากครอบครัวหรือคนอื่นบ้าง ไม่ใช่เราคนเดียว