ตามที่เขียนไปตามหัวข้อนะคะ ทำไมเราถึงยังชอบ ?
ก่อนอื่นเลยค่ะเรื่องของเราคือมีคนๆนึงเขาเข้ามาในชีวิตของเรา
ทำให้เรารู้สึกดี คุยกันทุกวัน ตื่นมาก็ต้องรอคุยกัน จะนอนก็นอนพร้อมกัน เขาเป็นคนจีบเราก่อน...จนพอเราเริ่มรู้สึกดี สุดท้ายไม่กี่วันเขากลับมาบอกว่า "เป็นแค่พี่น้องกันดีกว่า" เราก็เงิ่บค่ะ ทำไรไม่ถูกเลย แต่ถึงยังงั้นตั้งแต่วันนั้นเราก็ชอบแต่เขาคนเดียวนะคะ เราพยายามทำให้เขาเห็นว่าเราชอบเขาจริงๆ แต่ก็ไม่เลย เขาไม่มีทางหันกลับมารู้สึกกับเราแบบครั้งแรกที่คุยเลย ในตอนนั้นเราอาจจะแค่หลงเขานะคะ...เรายอมรับเลยว่าตอนนั้นเราแค่หลง มันคงเป็นอารมณ์เพียงชั่ววูบ แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานๆเข้า ไม่ว่าจะมีใครเข้ามากี่คน ก็ไม่ทำให้ใจเราเปลี่ยนไปได้เลย เราพยายามจะเปิดใจกับใครสักคน แต่มันก็ทำไม่ได้จริงๆ เขาคนนั้นบอกกับเราว่ายังไม่พร้อมจะมีใคร เราก็เข้าใจเขาค่ะ ตอนแรกเราตื๊อเขามาก มากเกินไปจริงๆ เพราะหวังว่าสักวันเขาจะหันมามองเราบ้าง 555555 น่าขำนะคะทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจแล้วแท้ๆ ก็ยังไม่ยอมหยุด แล้วเรื่องนี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เรากลัวผู้ชายที่ "เข้าหา" เราก่อนเรากลัวว่าจะเป็นแบบนี้เราเลยไม่กล้าเปิดใจให้ใครสักเท่าไหร่ ใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะ ? ยังรออยู่ทั้งๆที่มันไม่มีหวังทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้ทำไมกัน ?